พยาบาลส่วนตัว
891 คำ
[ พระพาย ]
"เอ่อ..อะไรคะ?" ฉันเอ่ยถามคนตัวโตที่ยืนอยู่พร้อมกับยื่นถุงที่มีบะหมี่เกี๊ยวอยู่ข้างใน
จะไม่ให้แปลกใจได้ไงเพราะฉันกับเขาเพิ่งจะบอกลากันตอนเช้า แต่ไหงตอนเย็นเขากลับมาอีกแล้วล่ะ
"บะหมี่เกี๊ยวที่เธอชอบ"
"คุณซื้อมาให้พายเหรอคะ"
"อืม"
"....."
"ฉันเข้าไปได้ไหม" คนตัวโตตรงหน้าถามขึ้นพร้อมกับมองผ่านฉันเข้าไปยังในห้อง
เอ่อ...ถ้าบอกว่าไม่ให้เข้าไปก็ยังไงๆอยู่เพราะเขาก็เคยเข้ามาแล้วหนิเนอะ
"ได้ค่ะ แต่ไม่นานนะคะพายต้องทำรายงานอีกเยอะเลยค่ะ" ฉันเบี่ยงตัวหลบให้เขาได้เข้าไปในห้องได้
ดวงตากลมโตเหลือบมองร่างสูงที่เดินผ่านไปที่สวมชุดสูทเต็มยศอย่างกับเพิ่งไปขายประกันมา แค่ตอนนี้เขาดูดีกว่าตอนที่เพิ่งเจอเยอะกว่าเท่าตัวเลย
"มากินก่อนสิ" ไม่ว่าเปล่าคนตัวโตก็เอาถ้วยมาวางบนโต๊ะญี่ปุ่นพร้อมกับจัดการเทบะหมี่เกี๊ยวออกจากถุงให้เสร็จสรรพ
เอ่อ..นี่เขาลืมไปหรือเปล่าว่าฉันเป็นเจ้าของห้อง
"ขอบคุณค่ะ" ฉันนั่งลงตรงข้ามกับเขาแล้วมองชามบะหมี่ของตัวเองแล้วเงยมองหน้าคนตัวโตอีกครั้ง
"แล้วของคุณละคะ?"
"ฉันไม่ชอบอะไรแบบนี้เท่าไหร่"
"งั้นเหรอคะ ไม่ลองชิมดูหน่อยเหรอคะ" ฉันจิ้มเกี๊ยวแล้วยื่นไปให้เขาได้ลองชิม
คิ้วหนาขดเข้าหากันอย่างใช้ความคิดก่อนที่เขาจะใช้ปากงับเกี๊ยวไปจากตะเกียบที่ฉันป้อนให้
"ก็ดี" ฉันยิ้มตอบเมื่อเขาไม่ได้แสดงท่าทางว่าไม่ชอบ
"จะเอาอีกไหมคะ แบ่งกับพายไปก็ได้นะ"
"ฉันไม่แย่งเด็กหรอก"
"พูดเองนะคะ" ฉันยักไหล่ใส่แล้วลงมือทานบะหมี่เกี๊ยวตรงหน้าด้วยความหิว
ส่วนคนตัวโตก็นั่งเอามือตัวเองอังคางเอาไว้มองฉันอยู่แบบนั้น แค่กๆเส้นเกือบติดคอ
"แผลดีขึ้นไหมคะ" ฉันถามร่างสูงที่ยังไม่ยอมออกจากห้องไปเมื่อฉันฟาดบะหมี่จนหมดแล้ว
เอ่อ ไม่ใช่ว่าฉันอิ่มแล้วจะไล่เขาไปนะ แต่เพราะว่าฉันมีรายงานต้องทำอีกเยอะต่างหากไม่ได้เห็นแก่กินเลยจริงๆนะ
"อืม"
"งั้นไม่กลับบ้านเหรอคะ"
"ไล่ฉันเหรอ" คิ้วหนาเลิกขึ้นถามเมื่อได้ยินฉันเอ่ยปากไล่เขา
"ก็..จะอยู่ทำไมละคะพายมีงานต้องทำไม่สะดวกรับแขก"
"แค่จะมาให้เธอทำแผลให้ มันไม่นานหรอก"
"ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลคะ"
"ไม่ชอบหมอ"
"อ๋อ เขามีพยาบาลทำให้ได้ค่ะ" ฉันตอบหน้าตายกลัวหมอก็ไม่เห็นจะยากตรงไหนให้พยาบาลสวยๆทำให้ก็สิ้นเรื่อง
"ซื่อบื้อ"
"ทำไมต้องว่าพายด้วยคะ ถ้าจะมาหาเรื่องพายไม่ว่างนะคะวันนี้มีงานพาร์ทไทม์ต้องทำอีก" ฉันบอกอย่างหงุดหงิดลำพังเวลาทำรายงานยังไม่พอเลยจะเอาเวลาที่ไหนไปดูแลเขากันล่ะ
"งานอะไร" แทนที่เขาจะสำนึกแล้วยอมกลับไปดีๆดันมาถามคำถามยื้อเวลาเอาไว้อีก
"ร้านคาเฟ่ใกล้ๆนี่แหละค่ะ"
"อืมงั้นฉันไม่กวนแล้ว" ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความจนฉันตกใจ
แต่ทว่าเมื่อเห็นว่าเขายอมไปง่ายๆแบบนี้ใจหนึ่งก็คิดว่าเขาจะโกรธที่ฉันพูดไปแบบนั้น
"เดี๋ยวค่ะ"
"หืม?" เขาเอี้ยวตัวหันมาเลิกคิ้วถามเมื่อฉันเอ่ยรั้งเขาเอาไว้
"จะทำแผลก่อนไหมคะ"
"ว่างแล้วเหรอ" คำพูดยอกย้อนนี่มันยังไงกัน ฉันก็แค่เห็นแก่บะหมี่เกี๊ยวหรอกนะถึงได้ยอมทำแผลให้
"ถ้าบอกว่าไม่ว่างคุณก้จะไปทำแผลที่โรงพยาบาลไหมคะ"
"ไม่ไป"
"งั้นก็นั่งเฉยๆไปเลยค่ะ" ฉันออกคำสั่งแล้วเดินไปหยิบกล่องยามาวางข้างๆเขา
มือบางหยิบอุปกรณ์ทำแผลออกจากกล่องแล้วยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขา จากนั้นก็ใช้สายตาบอกเป็นนัยน์ๆว่าให้เขาถอดเสื้อออกฉันจะได้ทำแผลให้
"อะไร" สงสัยจะเห็นว่าฉันจ้องนานเกินไปเขาเลยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
"ก็ถอดเสื้อออกสิคะ จะให้พายถอดให้หรือไงกัน"
"หึ เธอถอดให้ได้ก็ดี" คนตัวโตยกยิ้มมุมปากขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
"ไม่เอาหรอกค่ะ" ฉันบอกร้อมกับทำหน้ายู่ใส่ เขาเลยไหวไหล่แล้วจัดการปลดกระดุมออกให้เห็นรอยบาดแผลที่ถูกบิดด้วยผ้าก๊อซเอาไว้อยู่
ฉันค่อยๆแกะผ้าก๊อซออกแล้วทายาลงไปยังบาดแผลของเขาอย่างเบามือเพราะกลัวว่าเขาจะเจ็บ แล้วก็พันผ้าก๊อซอันใหม่ลงที่แผลให้เขาก็เป็นอันเสร็จ
"ทำแผลเก่งหนิ"
"จริงเหรอคะ"
"สนใจมาเป็นพยาบาลส่วนตัวให้ฉันไหม ฉันจะจ้างเธอเอาไว้คอยทำแผลให้"
"....."
"ไม่ว่าเธอจะคิดค่าจ้างเท่าไหร่ฉันพร้อมจ่าย"
- ผู้เขียน
