หงุดหงิด
1428 คำ
[ พระพาย ]
ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้น จึงได้รู้ว่าวันนี้คาเฟ่ปิดแถมเจ้าของร้านก็ยังพูดเพราะเป็นพิเศษแต่ก็ดีแล้วฉันจะได้พักได้เต็มที่บ้างสักวัน
"นี่เหรอเด็กที่ว่า" เสียงทุ้มดังขึ้นที่หน้าประตูทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิดแล้วหันกลับไปมองยังต้นเสียง
"พายเผลอหลับไปเหรอคะ ขอโทษด้วยค่ะที่ทำให้ต้องลำบาก"
"ใครลำบาก"
"เอ่อ..ก็คุณไงคะให้พายมาทำงานพิเศษแท้ๆแต่พายดันมาหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว"
"อย่างนี้เอง แล้วรู้ไหมว่างานพิเศษของเธอคืออะไร" คนตัวโตตรงหน้าเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับสืบเท้าเข้ามาหา
ใบหน้าที่ดูเจ้าเล่ห์แบบที่ไม่เคยเห็นทำเอาใจฉันกระตุกแกว่ง
"กะ ก็พยาบาลส่วนตัวไงคะ"
"คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ" ร่างสูงโน้มตัวลงมาใช้สองแขนแกร่งกักขังฉันเอาไว้
ใบหน้าหล่อคมคายก้มลงมาใกล้พร้อมกับดวงตาคมที่มองสำรวจใบหน้าฉันจนทั่ว
"อะไรกันคะ ถอยออกไปด้วยค่ะ" ฉันบอกอย่างสุภาพแม้ในใจอยากจะตะโกนออกไปว่ากลัวแทบแย่แล้วก็ตาม
"ฉันไม่ทำตามคำสั่งของใคร"
พลั๊ก!
"มึงจะทำอะไร" ร่างสูงตรงหน้าถูกเหวี่ยงกระเด็นไปกระแทกกับโต๊ะเสียงดัง
แต่มันไม่ได้น่าตกใจไปกว่าชายร่างสูงอีกคนที่ยืนข้างฉันอยู่ในตอนนี้
"คะ คุณสิงโต" เสียงสั่นเทาค่อยๆเอ่ยถาม ทำไมเขาถึงมีใบหน้าที่เหมือนกันสองคนได้ล่ะ
...ฝาแฝดเหรอ
"อ่า หวงฉิบหาย" ร่างสูงของคนที่ถูกเหวี่ยงกระแทกค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นมายืนส่งยิ้มมาให้ฉัน
คุณพระ นี่เขาสติดีหรือเปล่าถึงได้ยิ้มออกมาทั้งๆที่น่าจะเจ็บไม่ใช่น้อย
"ห้ามมึงมายุ่งกับเธอ อย่าหาว่ากูไม่เตือนไอ้เกอร์ " ฉันมองหน้าเขาทั้งสองคนสลับกันอย่างไม่เข้าใจนัก จะให้เข้าใจได้ไงเพราะอีกคนดูเหมือนจะนิสัยต่างจากคุณสิงโตลิบลับ
"มึงเห็นเด็กนี่ดีกว่ากูหรือไงวะ" ง่า นี่มันคำถามอะไรกันถ้าเขาไม่ใช่ฝาแฝดกันฉันคงคิดว่าสถานการณ์แบบนี้คือพระเอกกับนายเอกกำลังงอนกันแน่ๆ
"อย่างี่เง่า"
"ไอ้สิงมึงไอ้พี่เวร ดูดิมึงทำกูเจ็บเลยไอ้ห่า" คนตัวสูงที่น่าจะเป็นแฝดน้องกำลังโชว์แผลที่ข้อศอกที่มีเลือดออกมา
แต่ดูเหมือนว่าพี่ของเขาจะไม่ได้แคร์เท่าไหร่ถึงได้ทำหน้าตาไม่ทุกข์ไม่ร้อนอยู่แบบนี้ ทั้งๆที่เป็นคนทำให้น้องตัวเองเจ็บตัวแท้ๆ
"ซับเลือดก่อนดีกว่านะคะ" ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปหาพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองซับเลือดให้กับเขา
ถึงเขาจะดูหน้ากลัวหน่อยๆก็เถอะ เห็นแบบนี้ฉันก็ทนมองอยู่เฉยๆไม่ได้อยู่ดี
"ไม่ต้องมาทำดีกับฉัน ฉันไม่ได้โง่นะโว้ยหลอกแค่ไอ้สิงไปก็พอ" น้ำเสียงหงุดหงิดของเขาทำเอาฉันไม่สบอารมณ์เข้าไปด้วย
นี่ฉันช่วยด้วยความหวังดีกลับมาต่อว่าฉัน ทั้งๆที่ฉันเพิ่งได้เจอกับเขาครั้งแรกไม่ได้รู้จักนิสัยอะไรของฉันเลยกลับมาว่ากันแบบนี้น่าโมโหไหมล่ะ
"อย่าทำตัวเป็นเด็กสิคะ เด็กประถมยังไม่งอแงขนาดนี้เลย"
"ปากดีนักเหรอเธออ่ะ ไอ้สิงเด็กมึงแม่งโคตรน่าตีเลยไอ้เวร"
"ไม่พูดคำหยาบสิคะ" ฉันบอกเสียงแข็งแล้วเพิ่มแรงกดซับเลือดที่แผลเขาให้มากกว่าเดิม
จนใบหน้าหล่อเหยเกไปเพราะความเจ็บ ชิ~ สมควร
"ไอ้สิงมึงดูสิวะ"
"กูก็ดูอยู่" คุณสิงโตตอบกลับเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจนักต่างจากอีกคนที่ทำหน้าไม่พอใจฉันอย่างชัดเจน
"ให้พายทำแผลให้เขาไหมคะ" ฉันหันไปถามร่างสูงที่ยืนอยู่ เพราะเขาจ้างฉันมายังไงก็ควรจะถามเขาก่อน
"แค่นั้นมันไม่ตายหรอก"
"ตาย ถ้าเธอไม่ทำให้ฉันตายแน่"
"....."
"ถ้าฉันตายเธอจะเป็นคนแรกที่ฉันจะไปหลอกรู้ไว้" คำพูดที่ดูเหมือนจะข่มขู่ด้วยเรื่องปัญญาอ่อนนั่นมันไม่เข้ากับหน้าตาที่ดูโหดๆของเขาเลยสักนิด
นี่ฉันต้องแกล้งกลัวหรือเปล่า..ตามมารยาท
"งั้นพายทำแผลให้ก็ได้ค่ะ" ฉันบอกอย่างอ่อนใจ มันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรทำให้เขาเสร็จฉันจะได้กลับห้องสักที
"อ่า จำเป็นต้องพันแน่นขนาดนั้นเลยหรือไง" เสียงบ่นที่เริ่มทำแผลตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังไม่หยุดบ่น
"มันจะได้ไม่หลุดง่ายไงคะ"
"แต่มันแน่นเกินไปแล้ว เลือดฉันจะไม่เดินแล้วเนี่ย"
"ตัวโตซะเปล่าทำไมขี้บ่นจังคะ"
"ไอ้สิง มึงแน่ใจนะว่าจ้างมาเป็นพยาบาลส่วนตัวหรือมึงจ้างมาฆ่าตัวเองกันแน่วะ"
"มึงเงียบแล้วอยู่เฉยๆไป" เมื่อถูกพี่ชายว่าแบบนั้นเขาก็เปลี่ยนมาชักสีหน้าใส่ฉันแทน
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ววันนี้พายกลับก่อนได้ไหมคะ"
"ทำไมรีบกลับ"
"แล้วมึงจะรั้งหาพระแสงอะไรของมึงไอ้สิง" ดวงตาคมกริบของคุณสิงโตปรายตามองน้องชายตัวเอง แต่ดูแล้วน้องชายของเขาไม่ได้สะทกสะท้านกับสายตาดุๆนั่นเลย
"กินข้าวก่อนค่อยกลับ"
"แต่ว่า.."
"ฉันจ้างเธอ เธอจะไม่เชื่อฟังฉันหน่อยเหรอ" เมื่อถูกถามคำถามนั้นฉันเลยได้แต่เม้มปากแน่น
ก็แค่ทานข้าวมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อีกอย่างเขาก็อุตส่าห์มีน้ำใจขนาดนี้ถ้าฉันยังปฎิเสจอยู่ก็คงเสียมารยาทแน่
"เขาเชิญกินข้าวไม่ได้เชิญไปฆ่า ทำไมต้องคิดหนักขนาดนั้น" เสียงทุ้มที่ฟังดูกวนๆของน้องชายฝาแฝดพูดขึ้น
จะมีตอนไหนบ้างนะที่เขาจะพูดดีๆกับฉันโดยไม่คิดจะกระกระแหนกัน...เอิ่มม คงไม่มีวันนั้นหรอก
"ฉันไม่รู้ว่าเธอจะชอบอะไรอีกไหมนอกจากผัดกระเพรากับบะหมี่เกี๊ยว" ฉันมองดูอาหารมากมายบนโต๊ะที่เขาสั่งให้คนของเขาเตรียมเอาไว้ให้
แต่เขายังจำได้เหรอว่าฉันชอบอะไร แค่ครั้งเดียวที่ฉันบอกเขาไปกลับจำได้ขนาดนี้เลย
"เรื่องมากฉิบ"
"มึงจะกินดีๆไหมไอ้เกอร์" ฉันพยักหน้าสมทบเห็นด้วยกับคำพูดของคุณสิงโต เพราะเขามัวแต่พูดจิกกัดฉันอยู่นั่นอหละ
"เฮอะ นี่กูพูดอะไรไม่ได้เลยหรือไง"
"ก็พูดให้ดีได้ไหมวะ พายเป็นคนของกูมึงจะมีปัญหาอะไรนักหนา" น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความดุดันทำเอาพี่ๆชายชุดดำพากันกลืนน้ำลายเอือกใหญ่
"เออ มึงคอยดูก็แล้วกัน"
"......"
"กูจะดูว่าเด็กมึงจะตีหน้าซื่อได้นานแค่ไหน" ว่าจบเขาก็เดินออกไปจากโต๊ะพร้อมกับสายตาที่มองมายังฉันด้วยแววตาเกลียดชังอย่างไม่ปิดบัง
"ไม่ต้องไปสนใจมัน" เสียงทุ้มเอ่ยบอกทำให้ฉันละสายตาจากแผ่นหลังกว้างของร่างสูงน้องชายฝาแฝดของเขา หันกลับมามองใบหน้าคมคายของคนตรงหน้าแทน
"แต่ว่า.."
"เชื่อฉัน ไม่ต้องไปใส่ใจกับคำพูดของมันด้วย"
"แล้วคุณสิงโตจะไม่ทะเลาะกับคุณไทเกอร์เหรอคะ"
"อ่า ฉันว่าต้องเปลี่ยนคำเรียกกันใหม่จริงๆจังๆสักที"
"....."
"เธอจะเรียกฉันว่าอะไร เอาแค่เรียกคุณๆแบบนี้ฟังแล้วมันหงุดหงิด"
"หงุดหงิดเหรอคะ?" ฉันเอียงคอถามอย่างไม่เข้าใจ
"อืม หงุดหงิดฉันอยากให้เธอเรียกอะไรก็ได้ที่มันดูไม่เป็นทางการแบบนี้"
"อะไรก็ได้เหรอคะ" ฉันถามกลับอย่างต้องการความมั่นใจ
คนตัวโตพยักหน้ารับเบาๆแล้วระบายยิ้มออกมานิดๆเมื่อฉันเอ่ยถามอย่างให้ความสนใจ แต่แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าก็จางหายไปในทันทีเพียงแค่ฉันเอ่ยถามประโยคนี้ออกไป
"งั้นพายเรียกลุงได้ใช่ไหมคะ"
- ผู้เขียน
