ได้เจอกันอีก
876 คำ
เช้าวันต่อมา...
ฉันอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะไปโรงเรียนเหมือนทุกวัน และฉันก็ได้เตรียมโจ๊กไว้ให้เขาไว้แล้ว
แกร๊ก!
เพียงแค่เปิดประตูออกก็ทำเอาฉันแทบผงะ เมื่อมีชายชุดดำจากไหนไม่รู้มายืนเรียงหน้ากระดานอยู่หน้าห้องของฉันแบบนี้
"มะ มาหาใครคะ" ฉันเอ่ยถามเสียงสั่นกล้าๆกลัวๆเพราะดูหน้าแต่ละคนเหมือนจะเขมือบหัวฉันเข้าไปอยู่รอมร่อ
"กูบอกให้มาตอนนี้หรือไง" ทว่าเสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นจากด้านในห้องก็ดังแทรกขึ้นมาพร้อมกับร่างสูงของเขาที่เดินเข้ามาใกล้
"ขอโทษด้วยครับนาย แต่นายต้องกลับไปก่อนนะครับ" ชายร่างสูงที่ยืนรออยู่หน้าประตูพูดขึ้นพร้อมกับก้มศีรษะให้กับเขา
สีหน้าที่แสดงถึงความหงุดหงิดของคนตัวสูงข้างๆตัวบ่งบอกว่าเขาไม่สบอารมณ์เอามากๆ
"ไม่ได้เรื่อง"
"....." พวกคนชุดดำต่างพากันก้มหน้าไม่ตอบโต้อะไร
ฉันมองพวกเขาสลับกันอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นักที่อยู่ๆก็ยกโขยงกันมาอยู่หน้าห้องฉันแบบนี้
"จะไปเรียนแล้วใช่ไหม?" น้ำเสียงที่เคยดุดันเปลี่ยนเป็นอ่อนลงเมื่อเขาหันมาถามฉัน
"ค่ะ คุณจะกลับแล้วใช่ไหมคะ"
"อืม คงแบบนั้น" คนตัวโตตอบเสียงเรียบแต่วูบหนึ่งในสายตาของเขากลับฉายความสับสนอยู่
"งั้นก็โชคดีค่ะ รักษาตัวให้หายดีด้วยนะคะอย่าไปไล่กัดกับหมาอีกนะคะ"
"หมา?" บรรดาชายชุดดำพูดพึมพัมขึ้นอบ่างงุนงงแล้วมองหน้ากันอย่างเลิกลั่ก
"รู้แล้ว จะไม่ไปอยู่กับฉันจริงเหรอ" เสียงของเขาแฝงไปด้วยความเสียดายนิดๆ
เพราะเมื่อคืนฉันก็ได้บอกกับเขาว่าฉันไม่จะไปอยู่กับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักเด็ดขาด แต่ที่เขามาอยู่กับฉันอันนี้ไม่นับนะมันเป็นเหตุจำเป็น
"ไม่ค่ะ ขอบคุณในความหวังดีนะคะพายต้องไปแล้วเดี๋ยวสาย" ฉันว่าพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ลาอย่างนอบน้อมแล้วก็หันมาไหว้พวกชายชุดดำตามมารยาทอีกที
"เดี๋ยวไปส่ง"
"ไม่เป็นไร.."
"บอกว่าจะไปส่ง" คำพูดเรียบๆที่ออกคำสั่งของเขาทำเอาฉันหุบปากแทบไม่ทัน
ภายในรถคันหรูที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้นั่ง งื้ออ~ฉันปลดล็อคสกิลก้นทองคำได้แล้ว
"มีปัญหาอะไรก็โทรมา" คนที่นั่งข้างๆยื่นนามบัตรของเขามาให้ฉัน ในขณะที่ใบหน้าของเขากลับเหลือบมองออกไปยังนอกหน้าต่างรถ
เพราะมีคนขับรถให้เราสองคนเลยนั่งแย่งอากาศหายใจในรถกันเฉยๆโดยที่แทบจะไม่พูดไม่จากัน
"ขอบคุณค่ะ" ฉันรับมาแล้วใส่ไปในกระเป๋านักเรียนของตัวเอง
"ถึงแล้วครับคุณหนู"
"อุ๊ย! เรียกว่าพายก็ได้นะคะอย่าเรียกแบบนั้นเลยค่ะ" ฉันโบกมือปฎิเสจเป็นพัลวันเมื่อถูกคนขับรถของเขาเรียกว่าคุณหนู
"ครับคุณพาย"
"พระพาย"
"อะไรคะ?" ฉันหันกลับมาถามเมื่ออยู่ดีๆคนที่นั่งข้างๆก็พูดชื่อฉันขึ้น
"เปล่าฉันแค่จะบอกมันว่าให้เรียกเธอว่ายังไง"
"ได้ครับนาย โชคดีนะครับคุณพระพาย"
"อ่า..ค่ะขอบคุณมากค่ะ" ฉันตอบรับอย่างงงๆที่อยู่ดีๆชื่อของฉันก็กลายเป็นหัวข้อสนทนาไปซะงั้น
"ตั้งใจเรียน" ฝ่ามือหนาวางลงบนศีรษะของฉันเบาๆ
สายตาของเขาที่ทอดมองมามันกลับดูอบอุ่นจนฉันรู้สึกได้ ถึงแม้ว่าจะไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเลยก็ตาม
"ไม่ต้องบอกก็ตั้งใจอยู่แล้วค่ะ"
"ฉันรู้อยู่แล้ว"
"งั้นพายไปแล้วนะคะ ขอให้หายไวๆนะคะหวังว่าจะได้เจอกันอีกค่ะ"
[ สิงโต ]
"ได้เจออีกแน่นอน" ผมเอ่ยขึ้นเมื่อร่างบางเดินลงจากรถไปไกลแล้ว
"ดูเหมือนนายจะถูกใจคุณพระพายนะครับ" ไอ้ชาริทที่นั่งประจำที่คนขับมองผมผ่านกระจกมองหลังอย่างสนใจ
"เหรอวะ" สายตาคมมองตามร่างบางที่เดินเข้าไปยังรั้วโรงเรียนที่มีแต่ลูกคนมีเงินเข้าเรียนกันทั้งนั้น
ถ้าพระพายได้ทุนงั้นก็คงไม่ต้องบอกว่าเธอมีความสามารถแค่ไหน
"เรื่องที่ให้สืบอยู่นี่ครับ" ผมรับซองสีน้ำตาลจากชาริทมาเปิดอ่านเนื้อหาข้างใน
"อยู่ตัวคนเดียว หาเลี้ยงตัวเองจากงานพาร์ทไทม์เนี่ยนะ" ผมเก็บเอกสารเอาไว้ในซองเหมือนเดิม
ไม่ยักรู้ว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆจะใช้ชีวิตตัวคนเดียวได้ยากลำบากขนาดนี้
"นายจะเอายังไงต่อครับ"
"กลับ" ผมออกคำสั่งเสียงนิ่งแล้วรถก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกมา
สายตาของผมยังคงจับจ้องไปยังบรรยากาศด้านนอก ภายในหัวก็ครุ่นคิดอยู่ว่าเธอผ่านเรื่องราวอะไรมามากมายแค่ไหนกันถึงทำให้เธอต้องใช้ชีวิตด้วยตัวคนเดียวแบบนี้
- ผู้เขียน
