ลูกบุญธรรม
842 คำ
[ พระพาย ]
แกร๊ก!
ฉันเปิดประตูเข้ามาในห้องของตัวเองพร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาใครบางคนในห้องไปด้วย
เมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของอีกคนฉันก็เลยคิดว่าเขาน่าจะกลับไปแล้วก็ได้
แกร๊ก
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่มีผ้าขนหนูพันเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ หยดน้ำเกาะพราวไปตามเนื้อตัวของเขาไม่บอกก็รู้ว่าเขาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ
"เอ่อ..แผลโดนน้ำได้แล้วเหรอคะ"
"อืม" เขาเอ่ยตอบพร้อมกับเช็ดผมที่เปียกลู่ลงมา
"หิวหรือยังคะ พายซื้อของมาเยอะเลย" ฉันหยิบจานออกมาพร้อมกับวางลงบนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆกลางห้อง
ฉันไม่มีหรอกโต๊ะกินข้าวตัวใหญ่ๆมีแค่โต๊ะตัวนี้แหละและก็นั่งพื้นเอา
"หิวแล้ว"
"อื้อ พายซื้อชุดมาให้คุณด้วยจะใส่ชุดที่เปื้อนเลือดไปตลอดคงไม่ได้" ฉันบอกพร้อมกับยื่นถุงเสื้อผ้าที่ซื้อมาด้วยเงินขอองเขาให้
"อืม ขอบใจ" เขารับมันไปแล้วหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง
โอ๊ยจะบ้าตายเมื่อกี๊นี้ซิกแพคของเขาแทบจะกระแทกเบ้าตาฉันแล้วนะ
"ใส่ได้พอดีไหมคะ" ฉันถามขึ้นเมื่อร่างสูงเดินออกมาพร้อมกับเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มขายาวสีดำ
"พอดี" เขาตอบกลับมาเสียงเรียบพร้อมกับย่อตัวนั่งลงตรงข้ามกับฉัน
"ไม่รู้ว่าจะชอบทานอะไรพายเลยซื้อมาสองสามอย่างค่ะ"
"ฉันกินอะไรก็ได้"
"มีบะหมี่เกี๊ยวกับข้าวผัดกระเพราแล้วก็ข้าวเหนียวมะม่วงค่ะ" ฉันบอกรายการอาหารที่ซื้อมาให้เขาได้เลือก
คนตัวโตดูท่าจะคิดหนักหรือเพราะเขาเลือกไม่ถูกกันแน่ก็ไม่รู้
"แล้วเธอชอบกินอะไร"
"พายเหรอคะ"
"....."
"ถ้าของที่พายชอบก็ชอบทั้งหมดนะคะ แต่ตอนนี้พายอยากกินบะหมี่เกี๊ยวมากกว่า" เขาจะหาว่าฉันลำเอียงหรือเปล่าเนี๊ยที่ซื้อเฉพาะของที่ตัวเองชอบ
"งั้นฉันกินอันนี้" นิ้วมือหนาชี้ไปยังข้าวผัดกระเพราที่วางข้างๆกัน ฉันเลยพยักหน้ารับเป็นการเข้าใจก่อนจะดันจานไปตรงหน้าเขาแล้วเอาบะหมี่เกี๊ยวมาวางหน้าของตัวเอง
"ไม่เปลี่ยนใจนะคะ"
"หึ กลัวฉันจะแย่งเธอหรือไง" คนตรงหน้าหัวเราะออกมาเบาๆแล้วเริ่มตักอาหารเข้าปากตัวเอง
"เปล่าสักหน่อย" ฉันยู่ปากตอบแล้วลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าด้วยความหิว
เมื่อทานอาหารกันเสร็จแน่นอนว่าหน้าที่ล้างจานก็คงเป็นฉัน เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วฉันจึงอาบน้ำแล้วมานั่งทำการบ้านที่มีในวันนี้
"เป็นอะไร" เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นข้างๆ เพราะตอนนี้เขานั่งอยู่บนเตียงของฉันแล้วฉันก็นั่งอยู่ที่พื้นด้านล่างกับโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆที่ประจำ
"เปล่าค่ะ แค่ไม่เข้าใจนิดหน่อย" ฉันเงยหน้าขึ้นมาตอบ สงสัยเขาคงเห็นว่าฉันหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะไม่เข้าใจกับโจทย์คณิตที่อาจารย์ให้มา
"ไหนเอามาดู" เมื่อได้ยินแบบนั้นฉันจึงยื่นหนังสือให้เขาไปดู
คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยแล้วก้กลับมาเรียบเฉยตามเดิม ก่อนที่เขาจะยื่นหนังสือคืนให้กับฉัน
"ตรงต้องแก้สมการด้วย....." คำอธิบายยาวเหยียดแต่ล้วนแล้วทำให้ฉันเข้าใจได้ตรงจุด
"ว้าว ขอบคุณค่ะ" ฉันยิ้มตอบแล้วจดๆตามที่เขาได้อธิบายแล้วเอามาแก้ในข้อต่อไป แค่นี้ก็เสร้จแล้ว
"ทำไมต้องตั้งใจเรียนขนาดนั้น"
"ก็ต้องรักษาทุนเอาไว้สิคะ ไม่ต้องใจเรียนไม่งั้นทุนที่ได้มาก็ปิ้วว~"
"....."
"หายไปกับสายลมเลยค่ะ" ฉันตอบอย่างติดตลกถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ตลกเลยก็ตาม ขืนไม่ได้ทุนฉันก้คงไม่ได้เรียนที่โรงเรียนนี้อีกแน่ๆ เพราะค่าเทอมสูงลิบ
"ขนาดนั้นเลย"
"ค่ะ พายแค่อยากได้ทุนเรียนต่อมหาลัยด้วย"
"....."
"ลำพังแค่รายจ่ายในทุกๆวันก็แทบจะไม่พอแล้ว อย่างน้อยได้ทุนเรียนฟรีก็ช่วยลดค่าใช้จ่ายได้เยอะเลยค่ะ"
"ไปอยู่กับฉันไหม ฉันจะดูแลเธอเอง" อยู่ๆคนตัวโตก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ใบหน้าหล่อคมคายพร้อมสายตาคมที่มองมาทำให้ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังรู้สึกยังไงอยู่กันแน่ พูดเพราะสงสารฉันหรือเพราะฉันเป็นคนช่วยเขา แต่ดูแล้วเขาก็น่าจะรวยไม่น้อยเลยนะจากท่าทางและเงินที่ให้มาโดยไม่ต้องคิด
"ไปเป็นลูกบุญธรรมเหรอคะ"
"เมียฉันยังไม่มีจะหาลูกบุญธรรมไปทำไม"
"....."
"ยังไงก็ต้องหาเมียก่อนหาลูกอยู่แล้ว อีกอย่างฉันไม่ได้แก่ขนาดนั้น"
- ผู้เขียน
