บทที่ ๑๑ หายป่วยแล้ว(๒)

1143 คำ

ได้ยินแล้วดวงตาของเฟยหลิงพลันทอประกายมีชีวิตชีวาวูบหนึ่ง “อ้อ! ท่านผู้เฒ่าเซินฝากกระหม่อมทูลองค์ชายว่า สองคืนต่อจากนี้ พระวรกายขององค์ชายจะทรมานมากกว่าเดิมสิบเท่าพ่ะย่ะค่ะ” “...!” มีเพียงดวงตาที่จ้องหน้าองครักษ์คู่กายเขม็ง แล้วเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีก นอกจากส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดสร้างความทุกข์ใจให้กับบรรดาหมอหลวง ในเมื่อเขาต้องเจ็บเจียนตาย พวกนั้นก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างสงบสุขเลย เพียงเสียงร้องด้วยความทรมานขององค์ชายหกดังขึ้น ทั่วทั้งตำหนักเหอฮวาก็ไร้ความสงบเงียบอีกต่อไป หมอหลวงนับสิบชีวิตถึงกับวิ่งชนกันตึงตัง ล้มระเนระนาดดูน่าอนาถใจยิ่ง ขณะที่ทุกคนกำลังอยู่ในเหตุโกลาหลวุ่นวาย หลังตำหนักเหอฮวากลับสุขสงบ ตาเฒ่าสารพัดพิษที่ใครๆ ต่างก็ต้องการตัวกำลังนั่งแกะเปลือกหลงเยี่ยนส่งเนื้อหวานฉ่ำเข้าปากแล้วพ่นเม็ดสีดำออกมาจนเต็มลานดิน โดยมีเจ้าซุนตัวขาวอวบส่งเสียงจี๊ดๆ นั่งแทะหลงเยี่ยนอีกผ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม