“ผะ...ผีหลอก!” ร่างของลู่เอินถอยกรูดด้วยความตื่นตระหนก ดวงตาทั้งสองข้างเบิกโพลง
ครั้นเห็นท่าทางตกใจของคุณหนูสามเช่นนั้น ลู่เพ่ยก็ปล่อยให้ป้าเฉิงประคองร่างสั่นเทาของตนลุกขึ้น นางก้มลงซ่อนใบหน้าเปื้อนน้ำตาไว้ภายใต้ผ้าคลุมด้วยความเจ็บปวดยิ่ง “น้องสามอย่ากลัวไปเลย นี่พี่รองของเจ้าเอง”
“ใบหน้าของเจ้า” เป็นฮูหยินใหญ่ที่พูดขึ้น “ทำไมถึง...”
“ท่านแม่ใหญ่โปรดอภัย ครึ่งเดือนมานี้ลูกเองก็ไม่ทราบว่าตัวเองป่วยเป็นโรคประหลาดอะไร จู่ๆ ก็มีผื่นแดง แรกๆ ก็ขึ้นเพียงหลังมือหลังเท้าเท่านั้น แต่ผ่านไปหลายวัน ลูกกินยาไปหลายขนานอาการก็ยังไม่ดีขึ้น หนำซ้ำยังดูแย่ลงกว่าเดิมมากนัก จนตอนนี้ใบหน้าของลูกไม่เหลือเค้าโครงเดิมอีกต่อไป ท่านแม่ใหญ่ ลูกน่าเกลียดนักหรือเจ้าคะ” นางบีบน้ำตาให้ไหลหลั่งราวกับฝนในฤดูวสันต์ ดูเปราะบางน่าเวทนายิ่ง “ท่านแม่ใหญ่ ก่อนหน้านี้ลูกรู้ว่าท่านพ่อจะส่งลูกเข้าวัง ลูกยินดีนัก ลูกพยายามรักษา
