บทที่ 17 หัวใจพองโต

1339 คำ

พิชญาแอบตามอาจารย์หนุ่มมาอย่างเงียบ ๆ เธอยืนตาค้างให้กับสิ่งที่เห็น รีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปไว้ แต่มุมนี้หากจะเอาเรื่องก็คงยาก ไว้คราวหน้าถ้ามีมากกว่านี้...เธอหาเรื่องแบล็กเมลอาจารย์คนนี้ได้ไม่ยาก ...พราวฟ้าไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูดนักหรอก เธอเก็บของเสร็จก็ลุกขึ้นยืน พยายามเดินหนีแต่ก็ถูกคนมือตุ๊กแกรั้งต้นแขนไว้ “ให้ผมไปส่งนะครับ” “ไม่ค่ะ” “พราว...ผมเป็นห่วงคุณนะ” พราวฟ้าพรูลมหายใจออกมาอย่างคนเหนื่อยหน่าย เขานี่มันตื๊อไม่เลิกสักที ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแสดงความรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ พราวฟ้ากลืนน้ำลายลงคอ “ไม่มีแฟนจริง ๆ นะ” “ครับ ไม่มี โสดสนิทเลยครับ” เขายิ้มแฉ่ง ก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่มให้สิ่งที่คิดในใจอีกระลอก “ยิ้มอะไรนัก...ชิ!” “หึ แค่คิดว่าอีกหน่อยก็คงไม่โสด” เขาว่าอย่างทะเล้น คนมากประสบการณ์รักนั้นปากคอพริ้งเพราเสียเหลือเกิน “บะบ้า” พราวฟ้ากำสายกระเป๋าที่ขาดไว้แน่น เธอลังเลก่อนจะย

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม