วันรุ่งขึ้นบรูซก็เดินทางกลับมาถึงคฤหาสน์หลังงามประจำตระกูล เขาก้าวลงจากรถและเดินเข้ามาในบ้าน ในขณะที่สาวใช้รีบไปยกกระเป๋าเดินทางขึ้นไปไว้บนห้องให้อย่างกระตือรือร้น เขาเดินผ่านห้องรับแขกก็พบว่าริชาร์ดกำลังนั่งดื่มชาอยู่
“สวัสดีครับพี่รอชชี่”
ผู้เป็นพี่ชายหันมามอง ก่อนจะยิ้มกว้าง
“อ้าว ไหนว่ากลับมะรืนไง ทำไมมาไวนักล่ะเจ้าบรูซ”
ผู้เป็นน้องชายฝืนยิ้มบางๆ เดินเข้าไปทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวตรงกันข้ามกับพี่ชาย พลางถอนใจออกมาด้วยความเคร่งเครียด ริชาร์ดจับสังเกตได้จึงอดที่จะถามไม่ได้
“เป็นอะไรไปหรือบรูซ ยายซันนี่กวนอะไรนายอีกล่ะ”
บรูซเอนกายพิงกับพนักของโซฟานุ่ม นัยน์ตาสีน้ำเงินปิดสนิทลง อย่างที่ต้องการจะลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาเมื่อสี่สิบแปดชั่วโมงที่แล้ว แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไงภาพของทานตะวันก็ยังคงติดตรึงอยู่ภายในหัวใจ ลบเท่าไหร่ก็ไม่ออก
“ผมสบายดีครับ”
ริชาร์ดวางถ้วยชากับโต๊ะกระจกตรงหน้า พลางคาด
