มือเล็กยกขึ้นเคาะประตูห้องพักของบรูซ คาร์ตันสองครั้ง ก่อนจะหยุดนิ่งยืนอยู่หน้าห้อง หัวใจสาวเต้นระรัวด้วยความตื่นตระหนก ใจหนึ่งก็อยากจะพูดคุยกับเขาให้รู้เรื่อง แต่อีกใจหนึ่งก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว และมันก็มีอำนาจมากกว่าเสียด้วย นั่นจึงทำให้ร่างบอบบางหมุนตัวจะเดินจากไป แต่ยังไม่ทันก้าวพ้น ประตูห้องของ บรูซก็เปิดออกซะก่อน พร้อมๆ กับเสียงห้วนจัดของเขาที่ดังขึ้นด้านหลัง
“จะรีบไปไหนล่ะ ไม่มาอยู่แสดงความยินดีก่อนหรือ ซันนี่”
คนตัวเล็กหยุดเดิน ตัวชาดิก หัวใจก็เช่นกัน หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง พยายามนึกถึงคำพูดของมารดาเอาไว้
หล่อนต้องสู้...
ทานตะวันตัดสินใจหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับผู้ชายนัยน์ตาสีน้ำเงิน กลีบปากอิ่มฝืนแย้มยิ้ม แต่ไม่ช้ารอยยิ้มนั้นก็ต้องแห้งสนิทลงอย่างน่าเวทนา เมื่อได้เห็นสายตาเหยียดหยามดูแคลนจากผู้ชายที่ชื่อ บรูซ คาร์ตัน
“คือ... ซันนี่...”
“เข้ามาสิ ถ้ามีธุระจะคุยกับพี่”
แล้ว
