ภายในห้องรับแขกหรูของโรงแรมระดับห้าดาว... ธนากรพ่อของหล่อนนั่งอยู่ด้านซ้ายมือโดยมีมารดานั่งอยู่ข้างๆ ในขณะที่หล่อนนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของบิดา ส่วนบรูซนั้นนั่งนิ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของโซฟา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเรียบเฉย นัยน์ตาสีน้ำเงินนั้นไร้ความรู้สึกเข้าขั้นเย็นชา หล่อนพยายามส่งยิ้มให้กับเขาเพื่อคลายความตึงเครียด แต่บรูซกลับมองเมินผ่านไป ทำเหมือนกับไม่เห็นรอยยิ้มของหล่อนอย่างนั้น ความน้อยใจแล่นอยู่ภายในอก จำต้องหุบยิ้มและก้มหน้าลงมองฝ่ามือเล็กของตัวเองที่ผสานกันอยู่บนตักทั้งน้ำตา
“เอาล่ะ อาจะไม่อ้อมค้อมหรอกนะ” ธนากรทำลายความเงียบเชียบน่าอึดอัดขึ้น
“ครับ คุณอา” ไม่มีรอยยิ้มจากใบหน้าของบรูซ คาร์ตันนอกจากความเรียบเฉยเพียงเท่านั้น คนที่ลอบแอบมองคิดอย่างเศร้าหมอง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าซ่อนน้ำตาเช่นเดิม
“อาก็ไม่อยากจะอะไรมากหรอกนะพ่อบรูซ แต่ว่าอา... รู้สึกไม่ค่อยดีกับสิ่งที่เกิดขึ้น ถ้าเ
