ตอนที่ : 5 คำขอร้องของยายเฉลาลักษณ์ 2

1490 คำ

“ค่ะภารับได้” คำพูดที่เปล่งออกมาช่างเบาหวิว คงไม่ต่างไปจากอารมณ์ของคนพูด “รับได้ก็ดี อย่ามาเรียกร้องอะไรทีหลังก็แล้วกัน ไม่งั้นพี่เอาตายแน่” ธาวิศทาบร่างตัวเองลงบนลำตัวของนิภา มองจุดหมายแรกที่จะเริ่มต้นทำรัก ประทับจูบลงบนริมฝีปากนุ่มนิ่มของหญิงสาว สัมผัสแรกของทั้งคู่ช่างตราตรึงในความรู้สึก จากที่จะจูบเพียงแผ่วเบา กลายเป็นแทรกลึกดูดดื่มขึ้นตามอารมณ์ นิภาหลับตาลง พร้อมกับผวาโอบกอดแผ่นหลังของธาวิศเอาไว้ จูบแรกของเธอช่างละมุนนุ่มลิ้น ราวกับถูกเขาดูดดึงเข้าไปในโลกแห่งความฝัน จนต้องยอมปล่อยตัวปล่อยใจ ตามเขาไปอย่างง่ายดาย ธาวิศค่อย ๆ ถอนจูบออกอย่างเชื่องช้า เขารับรู้ได้ถึงความไร้เดียงสาของคนในอ้อมกอด เลื่อนปลายนิ้วขึ้นเกลี่ยริมฝีปากที่ฉ่ำไปด้วยรสจูบของเขาเอง นิภาลืมตาขึ้นมามองเขาอย่างตกใจ ก่อนจะหลับลงใหม่ เมื่อใบหน้าของเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้ จูบหวาน ๆ เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เขาวาดฝ่ามือลูบไปตามความอวบใหญ่ ขยำหนัก ๆ จนอีกคนผวาตกใจกลัว แต่นิภาก็หลุดจากการครอบครอง ได้เพียงชั่วอึดใจเดียว เพราะเขาก็ฉกจูบลงมาอีกครั้ง ดูดดุนเรียวลิ้นเล็กอย่างต่อเนื่อง ขณะที่ฝ่ามือก็เลื่อนลงผ่านสีข้าง ขยำสะโพกลงไปยังแก้มก้ม ออกแรงบีบเน้น ๆ “อื้อ !” นิภาตกใจจนสะบัดหน้าหนีไปด้านข้าง “เปลี่ยนใจแล้วเหรอน้องภา” เขายิ้มเยาะคนที่มีแววตาตื่นตระหนก แทบจะผลักเขาออกห่างจากตัวเอง “เปล่าค่ะ ภาแค่ตกใจ” นิภาพูดแล้วก็แอบผ่อนลมหายใจออกเบา ๆ ถูกเขารุกหนักแบบนี้ เธอยอมรับว่าตื่นเต้น และหวาดกลัวไปหมด “คนจะมีอะไรกันเขาก็ต้องทำแบบนี้ทั้งนั้นแหละ จะมามัวเอียงอายทำไมเสียเวลาเปล่า ๆ” เขาเจตนาให้อีกคนรู้ว่าเขาต้องการทำให้เสร็จแบบเร็ว ๆ โดยไม่ได้ใส่ใจในรายละเอียด ของอารมณ์อะไรทั้งนั้น นิภาหน้างอเง้าลงในทันที หญิงสาวกัดปากตัวเองจนเจ็บ ปากที่เขาเพิ่งระดมจูบแบบไม่ยั้งไปเมื่อครู่ “อ๊ะ” ไม่ทันได้คิดอะไรต่อ เขาก็แนบริมฝีปากเข้าหาอย่างรวดเร็ว เรียกว่ากระแทกก็ได้เพราะมันเจ็บระบมไปหมด ฝ่ามือร้อนผ่าวของเขา ขยำหน้าอกของเธอสุดแรง พร้อมกับกระชากชุดนอนผ้าลูกไม้ จนขาดวิ่นออกจากกัน “พี่ภูมิ !” นิภาตวาดใส่เขาเสียงดัง ทำไมต้องทำลายเสื้อผ้าของเธอด้วย คนบ้า ! “หึ พี่ชอบความรุนแรงรู้ไหม” เขายิ้มเยาะอีกครั้ง นิภารู้แน่ชัดว่าเขาต้องแกล้งเธอแน่ ๆ “ตามใจเลยอยากทำอะไรก็ทำ” เมื่อต่อกรกับเขาไม่ได้ก็ต้องยอมรับสภาพแต่โดยดี “อื้อ” หญิงสาวผวาตามเสื้อชั้นใน ที่ถูกเขากระชากออก ความอวบอิ่มละลานตา ออกมาให้เขาเห็น นิภายกมือขึ้นปิดเต้าอวบ ๆ ของตัวเองเอาไว้ตามสัญชาตญาณ “ปิดทำไมสวยออก” ธาวิศลืมเรื่องแกล้งไปเสียสนิท เขาจ้องความงามตรงหน้าตาแทบไม่กะพริบ จับข้อมือทั้งสองข้างของนิภา แล้วง้างกว้างออกไปคนละข้าง “อ๊ะ อื้อ !” ยอดถันสีสวย ถูกเขาดูดกลืนเข้าสู่โพรงปากอุ่นอย่างช้า ๆ ทั้งขบทั้งเม้ม จนนิภาตัวแข็งทื่อไป ด้วยความรู้สึกที่พุ่งเข้าใส่ แบบตั้งตัวแทบไม่ทัน หญิงสาวขยุ้มเส้นผมของเขาเอาไว้แน่น กดแนบเข้าหาหน้าอก และดันออกห่างในบางครั้ง ยิ่งเขาตวัดปลายลิ้นใส่รัว ๆ เธอก็แทบจะแดดิ้นอยู่ตรงหน้า ลมหายใจหอบเหนื่อย เหมือนคนวิ่งตามปลายลิ้นเขาไม่ทัน ยอดถันสีสวยผลุบเข้าโผล่ออก จากปากของธาวิศ เนื้อตัวของนิภาอ่อนปวกเปียกไปตามแรงเล้าโลม หญิงสาวนอนหอบหายใจเหนื่อย เหมือนคนยอมรับชะตากรรมรักครั้งนี้ เขายิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะดึงเศษชุดนอนผ้าลูกไม้ที่เหลืออยู่ ให้หลุดจากปลายเท้า “อ๊ะ !” ฝ่ามือของเขาตะปบลงบนดอกไม้ช่องาม ขยำเคล้าคลึงเล่นอย่างย่ามใจ นิภาเบียดท่อนขาเข้าหากัน ก็ทำให้เขายิ่งขัดใจ ดันแยกกว้างออก แล้วแทรกเข่าลงตรงกลาง ถูไถเบา ๆ ทว่าหนักหน่วงตรงใจกลางร่าง ความเสียวซ่านทำให้นิภาผวากอดเขาเอาไว้แน่น ไม่ช้ากางเกงในผ้าลูกไม้ ก็ถูกเขากระชากลงแล้วใช้ปลายเท้า เขี่ยให้พ้นทางไป เขาลูบต้นขาเนียนนุ่มตรงซอกด้านใน ก่อนจะลูบตรงเนินเนื้อแสนนุ่มแบบหนักมือ “พี่ภูมิ !” นิภาจับมือของเขาเอาไว้แน่น แต่ก็ถูกเขาดึงออกจนได้ ธาวิศยืดตัวขึ้นเพื่อปลดเปลื้องพันธนาการของตัวเองออก ทั้งคู่ต่างเปลือยเปล่าเหมือนกัน นิภากลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก ทว่าสายตากลับไม่อาจละไปจากบางอย่าง ที่ดีดผึงออกมากลางลำตัวของเขาได้ มันใหญ่เกินไป เกินกว่าที่เธอจะรับไหวแน่ “น้องภาจะไปไหน” เขาดึงข้อเท้าคนที่ร่นถอยขึ้นไปบนหัวเตียง กระชากทีเดียวหญิงสาวก็รูดลงมานอนอยู่ที่เดิม “ภาไม่ทำแล้ว ไม่เอาแล้ว” “พูดจริงเหรอ” “เอ่อ คือ ภา เอ่อ” “ถามใหม่อีกรอบพูดจริงไหมถูกพี่จับขยำไปทั้งตัวแบบนี้แล้ว ยังจะมาบอกว่าไม่ทำแล้วได้ยังไง เสียหายไปแล้วนะรู้หรือเปล่า” เขาบอกพร้อมกับเลิกคิ้วเหมือนขำ คนที่มาตัวสั่นเอาตอนเมื่อสายไปแล้ว นิภามองซ้ายมองขวา มือก็ดึงผ้าห่มมาปิดหน้าอกตัวเองไว้ หญิงสาวหลับตาลงสักพัก เหมือนกำลังใช้ความคิดในการตัดสินใจ เขาก็ไม่เร่งเร้าให้เวลาเจ้าตัวได้คิด “ภาขอโทษค่ะ ทำต่อเถอะค่ะพี่ภูมิ” บอกแล้วก็ระบายลมหายใจออกมาอย่างยาวเหยียด เธอจะมากลัวอะไรในตอนนี้ เธอรับปากยายเฉลาลักษณ์เอาไว้แล้ว ‘อย่ากลัวสิยัยภา อย่ากลัว ๆ’ ธาวิศเห็นคนกลัวแต่ทำเป็นใจกล้า เขาก็รู้สึกละอายใจขึ้นมา นิภายอมทำแบบนี้ก็เพราะโศภิตอำไพ แล้วเขาล่ะเป็นหลานแท้ ๆ ยังไม่มีจิตสำนึกเท่าคนตรงหน้า สีหน้าเขาอ่อนโยนลง พร้อมกับดึงผ้าห่มในมือของนิภาออกด้านข้าง ก้มลงจูบปากหญิงสาวอย่างนุ่มนวล ไม่ดุดันหรือเอาแต่ใจเหมือนก่อนหน้า “เรามาทำเรื่องนี้ให้คุณยายได้สมใจ ให้มันจบ ๆ ไปเถอะน้องภา” เขาถอนจูบออกแล้วบอกหญิงสาว “ค่ะพี่ภูมิ” นิภาหลับตาลงอย่างช้า ๆ วินาทีนี้เธอรู้แล้วว่ายังไงเขากับเธอ ก็ต้องทำเรื่องนี้ต่อจนเสร็จ จะมาอิดออดยังไงก็ไม่มีประโยชน์ เขาแต้มจูบไปตามเนินอก หยอกล้อกับปลายยอดสีสวยแผ่ว ๆ ก่อนจะจูบต่ำลงไปยังหน้าท้องเนียนมือ นิภาเกร็งไปทั้งตัวจนเขารู้สึกได้ ธาวิศเลื่อนหน้าขึ้นไปจูบแผ่ว ๆ ตรงซอกคอ ปลายนิ้วก็แตะกลางกลีบดอกบดขยี้เบา ๆ ก่อนสอดนิ้วเข้าไปทีละนิด “เจ็บ ! อื้อ” คนถูกรุกรานดินแดนแสนหวง ออกอาการหน้าเบ้ด้วยความเจ็บ “เจ็บนิดเดียวเองน้องภา” กระซิบบอกเสียงแหบพร่า ก่อนขบติ่งหูหญิงสาวเบา ๆ “อื้อ” ท่อนขาทั้งสองข้างถูกจับแยกกว้างออกจากกัน บางอย่างจดจ่ออยู่ตรงปากทางเข้า นิภาอ้าปากค้างกับสิ่งที่เธอกำลังต้องเผชิญ “มองพี่สิ” เขาบอกพร้อมตรึงสายตาด้วยรอยยิ้มอ่อน ๆ “อื้อ ! เจ็บ ๆ” เผลอนิดเดียวเขาก็แทรกพรวดเข้ามาจนสุดทาง นิภาจะดิ้นก็ไม่ได้ รู้สึกว่าเธอกำลังจุกและเจ็บไปทั้งตัว ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อถูกเขาดูดเม้มยอดอกอย่างหนักหน่วง ความเจ็บเริ่มทุเลาร่างกายเริ่มหายเกร็งไปบ้างแล้ว เธอเริ่มโอนอ่อนลง เขาก็เริ่มขยับสะโพกเข้าออกอย่างช้า ๆ นิภาก็ผวาตาม ก่อนจะหน้าเหยเกกับความเจ็บที่ตามมา เธอพยายามผ่อนความเจ็บ ออกทางปากอย่างช้า ๆ เขาขยำเต้าอวบอิ่มทั้งสองข้าง แล้วสะกิดยอดถันให้ตื่นตัว สะโพกหนาก็แทรกเข้าใส่อย่างเชื่องช้า ก่อนจะเพิ่มความหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ สักพักร่างกายของทั้งคู่ก็ปรับเข้าหากัน หยาดน้ำหวานเริ่มเอ่อล้น ทำให้ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น ธาวิศดึงท่อนแขนของหญิงสาว ให้โอบรอบลำตัวของเขาเอาไว้ จากนั้นก็เสือกสะโพกเข้าใส่ ในจังหวะรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more