รักซ้ำรอย

1 สืบสกุล          ตระกูลโศภิตอำไพในรุ่นของยายเฉลาลักษณ์ กำลังประสบปัญหาเรื่องทายาทสืบสกุล เพราะลูกสาวคนโตแต่งงานไปอยู่กับสามีและมีลูกชายหนึ่งคน แต่ต้องสืบสกุลทางสามีเนื่องจากทางโน้นมีลูกชายและหลานชายแค่คนเดียว ส่วนลูกสาวคนรองก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ไปพร้อมกับสามีเมื่อสิบปีก่อน ทิ้งดลธีหลานชายตัวน้อย ไว้ให้ยายเฉลาลักษณ์เลี้ยงดู ทว่าความหวังเดียวในการสืบสกุลโศภิตอำไพนั้นช่างริบหรี่ เพราะดลธีดันมีรสนิยมเรื่องความรักในเพศเดียวกัน          “น้ำอัญชันค่ะคุณยาย ภาไปเก็บดอกอัญชันข้างรั้วมาคั้นให้สด ๆ เลยนะคะ บีบมะนาวใส่ด้วยนิดหน่อย รสชาติดีอย่างที่คุณยายเคยสอนเลยค่ะ” นิภาวางแก้วน้ำอัญชันลงบนโต๊ะตรงหน้าของยายเฉลาลักษณ์ นิภาคือเด็กที่มีคนเอามาวางทิ้งไว้ ที่พงหญ้าหลังกำแพงบ้าน ยายเฉลาลักษณ์นึกสงสาร จึงได้เอามาเลี้ยงดูไว้ตั้งแต่แบเบาะ ผ่านมายี่สิบสองปี หญิงสาวเติบโตเป็นสาวสวยสะพรั่ง ทั้งยังเพียบพร้อมทั้งกิริยามารยาท ตามที่ยายเฉลาลักษณ์สอนมาทุกอย่าง          “ขอบใจมากจ้ะภา ว่าแต่เรียนจบมหา’ลัยแล้ว ภาอยากทำงานที่ไหนหรือเปล่าลูก” หญิงชราถาม หลังจากยกแก้วน้ำอัญชันขึ้นจิบแล้ว          “ภายังไม่อยากทำงานที่อื่นค่ะคุณยาย อยากอยู่ดูแลคุณยายมากกว่าค่ะ” นิภายิ้มสดใสไปทั้งดวงตา หญิงสาวเพิ่งจบการศึกษาคณะมนุษยศาสตร์ จากมหาวิทยาลัยในตัวจังหวัดมาหมาด ๆ มีเพื่อนหลายคนชวนไปสมัครงานด้วยกัน แต่หญิงสาวก็ปฏิเสธเพราะยังไม่พร้อม จะทิ้งยายเฉลาลักษณ์ให้อยู่เพียงลำพัง          “เป็นห่วงยายสินะเรา” มีหรือหญิงชราจะไม่รู้จักนิสัยใจคอ ของคนที่ตนเลี้ยงดูมาตั้งแต่อ้อนตั้งแต่ออด          “ก็น่าเป็นห่วงนี่คะ ไหนจะอาหารการกินหยูกยาที่ต้องกินตามเวลาอีก ภาไม่อยากทิ้งคุณยายไปไหนไกลค่ะ เอาไว้คุณยายมีหลานสะใภ้ก่อนนะคะ แล้วภาจะไปหางานทำ” คำพูดแบบเชิงเล่นเชิงจริงของนิภา สะกิดใจยายเฉลาลักษณ์เข้าอย่างจัง หญิงชราถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา          “นี่แหละที่ยายเป็นห่วง”          “คุณยายเป็นห่วงอะไรคะ” นิภาเลิกคิ้วถามท่าน          “ก็เป็นห่วงเรื่องทายาทสืบสกุลโศภิตอำไพน่ะสิ ภาก็รู้นี่ลูกว่าพี่ดลเขาไม่เหมือนผู้ชายทั่วไป”          “ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่คะคุณยาย สมัยนี่คนแบบพี่ดลเขาก็มีลูกได้นะคะ ที่มหา’ลัยของภาก็มีเหมือนกัน แบบเมาแล้วเผลอทำสาวท้องก็มีค่ะ” นิภาไม่คิดว่าความเห็นของตนในครั้งนี้ จะทำให้ตัวเองต้องเดือดร้อนในภายหลัง          ยายเฉลาลักษณ์ได้โอกาส ขอร้องให้นิภาแต่งงานกับดลธีเพื่อสืบทอดวงศ์ตระกูลโศภิตอำไพ นิภาถึงกับน้ำท่วมปากพูดไม่ออกในเรื่องนี้ หากไม่มียายเฉลาลักษณ์ หญิงสาวก็คงไม่มีวันนี้เหมือนกัน บุญคุณที่เลี้ยงดูมายี่สิบกว่าปี หากต้องตอบแทนด้วยการมีทายาทสืบสกุล นิภาคงไม่มีทางปฏิเสธได้แน่          “ยายไม่กล้าไปหาคนอื่นหรอกภา กลัวเขาจะรังเกียจตาดลเอา อีกอย่างยายไม่อยากให้คนนอกรู้เรื่องนี้สักเท่าไหร่ ภาช่วยยายสักครั้งนะลูก” คำขอร้องจากคนที่เก็บเธอมาเลี้ยงดูเป็นอย่างดี ไม่มีสักครั้ง ที่นิภาจะรู้สึกต่ำต้อยไปกว่าคนอื่น หญิงสาวก้มหน้ามองพื้นในใจมันจุกไปหมดในเรื่องนี้          “ยายขอร้องนะภา ยายไม่อยากให้โศภิตอำไพต้องจบที่รุ่นของยาย ภา...” หญิงชราเอื้อมมืออันเหี่ยวแห้ง ไปกุมมือของนิภาเอาไว้ ความอบอุ่นแล่นวาบไปทั้งหลังมือของหญิงสาว นิภาทอดสายตามองท่านอย่างสงสาร แววตาสั่นระริกเหมือนคนกำลังสับสนในตัวเองอยู่          “ค่ะคุณยาย ภายอมแต่งงานกับพี่ดลก็ได้ค่ะ” ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจตอบตกลงออกไป          “จริงเหรอภา ยายดีใจที่สุดเลยลูก ขอบใจภามากนะ มาให้ยายกอดหน่อยลูก” ยายเฉลาลักษณ์ดึงตัวของนิภา เข้ามาสวมกอดอย่างดีใจ แต่ปัญหาของหญิงชราก็ยังไม่ได้หมดลงไป เมื่อดลธีไม่เห็นด้วยในเรื่องนี้ แถมยังมีท่าทีต่อต้านอย่างรุนแรง          “ผมไม่แต่งหรอกครับคุณยาย ผมเป็นเกย์จะให้แต่งงานกับยัยภาได้ยังไง เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กแบบนี้ด้วย ตับไตไส้พุงยังไงก็เห็นกันมาหมดแล้วนะคุณยาย” ดลธีหนุ่มสำอางปฏิเสธการแต่งงานอย่างจริงจัง          “ดลทำเพื่อตระกูลของเราไม่ได้เชียวหรือลูก ขนาดภายังยอมเลยนะ”          “ก็ยัยภามันโง่หัวอ่อนยังไงคุณยาย ผมไม่แต่งเด็ดขาดครับ ผมไม่สามารถทำให้ยัยภาท้องได้แน่” คนไม่พอใจในเรื่องนี้ ตวัดสายตาไปมองนิภาในเชิงตำหนิ          “ก็ได้ในเมื่อดลไม่สามารถมีทายาทสืบตระกูลให้ยายได้ สมบัติทั้งหมดของตระกูล ยายก็จะยกให้การกุศล”          “คุณยาย !”          “ยายขอร้องดลดี ๆ แล้วนะ ภาเองก็ยอมเสียสละตัวเองอุ้มลูกของดลแล้ว แล้วดลล่ะเสียสละอะไรเพื่อโศภิตอำไพบ้าง” บทจะจริงจังขึ้นมา ยายเฉลาลักษณ์ก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน นิภาได้แต่มองยายทีหลานที ด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ โศภิตอำไพน่าจะมีหลานชายมากกว่านี้ ไม่ใช่มีแค่สองคน แล้วยังต้องแบ่งไปสืบสกุลคนละฝั่งอีก           “ผมไม่ยอมนะครับคุณยาย จะมายกสมบัติทั้งหมดให้การกุศลได้ยังไง แล้วผมล่ะจะเอาอะไรกิน”          “มันเรื่องของดล ทียายขอร้องดลดลยังไม่สนใจยายเลย ไปภาพายายเข้าห้อง ยายอยากงีบกลางวันแล้ว” หญิงชราทำเป็นไม่สนใจคนเป็นหลานบ้าง          “ค่ะคุณยาย”          “แต่คุณยายครับ”          “หยุดเลยตาดล ! ถ้าไม่แต่งงานเราก็หมดเรื่องคุยกัน”          “โธ่ คุณยาย” ดลธีได้แต่มองตามหลังผู้เป็นยาย ซึ่งกำลังเดินขึ้นบันไดไป โดยมีนิภาเดินตามหลังไปติด ๆ ตัวเขาเองก็ไม่รู้จะหาทางออกสำหรับเรื่องนี้อย่างไร          ภายในห้องนอนของยายเฉลาลักษณ์ นิภากำลังช่วยหญิงชรา เอนตัวลงนอนกลางวันตามปกติ สีหน้าของหญิงสาวแลดูเคร่งเครียดจนผิดปกติ          “ยายรู้ว่าภาต้องกำลังไม่สบายใจอยู่แน่ ๆ แต่ยายไม่มีใครอื่นแล้วนะลูก”          “ไม่เป็นไรค่ะคุณยาย ว่าแต่พี่ดลจะยอมเหรอคะ ดูแล้วท่าจะยาก” นิภาบอกแล้วก็ดึงผ้าห่ม ขึ้นคลุมตัวให้คนบนเตียง          “ไม่ยอมก็ให้มันรู้ไป ระหว่างแต่งงานมีลูกกับชวดสมบัติทั้งหมดของตระกูล ต่อให้คนโง่มันยังเลือกถูกเลยนะภา”          “มันก็จริงนะคะ แต่ว่าทำไมคุณยายต้องรีบด้วยล่ะคะ ไม่รอไปอีกสักหน่อย”          “ยายเจ็บออด ๆ แอด ๆ เข้าโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นแบบนี้ จะให้ยายรอไปถึงเมื่อไหร่ล่ะภา” ความจริงเรื่องนี้ก็ทำให้นิภาแย้งไม่ได้ เพราะหญิงสาวคือคนที่คอยขับรถ พาท่านไปส่งโรงพยาบาลในแต่ละครั้ง ต้องยอมรับว่าสุขภาพของยายเฉลาลักษณ์ ไม่ได้แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน นับตั้งแต่เกิดเส้นเลือดอุดตันที่หัวใจ เมื่อสามปีก่อนแล้ว โชคดีที่พาไปหาหมอได้ทันเวลา          “นอนเถอะค่ะคุณยาย เดี๋ยวเย็น ๆ ภาจะทำของโปรดคุณยายไว้รอนะคะ”          “จ้ะ ขอบใจมาก” หญิงชราปิดเปลือกตาลง นิภาก็เปิดประตูออกไปแบบเงียบ ๆ          ดลธียืนรออยู่ตรงหน้าห้องของผู้เป็นยาย ชายหนุ่มบุ้ยปากให้นิภา เดินไปคุยกับตนเองที่ระเบียงบ้าน หญิงสาวถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนเดินตามหลังเขาไป          “ยัยภาทำไมไม่ปฏิเสธคุณยายไป พี่เป็นเกย์ก็รู้ ๆ กันอยู่”          “ภาก็อยากปฏิเสธนะคะพี่ดล แต่ว่าคุณยายอยากมีคนสืบสกุลจริง ๆ ภาสงสารคุณยายค่ะ”          “ยัยโง่ พี่จะไปทำเราท้องได้ยังไง ในเมื่อพี่ถนัดแต่ถูกรุก”          “เรื่องนั้นภาไม่รู้หรอกค่ะ ภาแค่อยากทำให้คุณยายสบายใจก็เท่านั้น”          “อยากทำให้คุณยายสบายใจ หรืออยากได้สมบัติของคุณยายกันแน่”          “ทำไมพี่ดลพูดแบบนี้ล่ะคะ”          “ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ทั้งสาวทั้งสวยแบบเราแต่ยอมแต่งงานกับพี่ง่าย ๆ ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าพี่ชอบผู้ชาย” ดลธีมีอคติกับนิภามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เขาไม่ชอบใจที่ยายเฉลาลักษณ์ ยกเด็กที่เก็บมาเลี้ยง ให้เทียบเท่าหลานชายอย่างเขา