เวเนสซ่าเผลอนึกถึงความหลัง กตพลและโดมินิคเรียนที่เดียวกันเป็นเพื่อนที่สนิทจนไปมาหาสู่กันเป็นประจำ เวเนสซ่าแวะเวียนไปถามการบ้านพี่ชายบ่อยๆ เธอมักจะเจอกตพลในบางโอกาส สายตาที่มีแววแปลกประหลาดนั่นมองตามเธอ จนเริ่มฉุน เขามองเงียบๆ ไม่ได้แทะเล็มเธอเหมือนผู้ชายคนอื่น แต่เวเนสซ่าแปรความหมายในนัยน์ตาคู่นั้นไม่ได้ เขารบกวนเธอทางสายตาเท่านั้น
กตพลนั่งอยู่บนโซฟากว้างสีน้ำตาลเข้ม ภายในคอนโดหรูกลางกรุงโรม เป็นที่พำนักของเขานับจากติดตามโดมินิคมาทำงานที่อิตาลี เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมถึงมาทำงานกับโดมินิค ทั้งๆ ที่ถ้าทำงานที่อเมริกาตอนที่เรียนจบใหม่ ก็น่าจะได้ตำแหน่งใหญ่โตกว่านี้ด้วยซ้ำ คะแนนผลการเรียนของเขาตอนเรียนจบ อยู่ในเกณฑ์ดีเยี่ยม เมื่อโดมินิคเอ่ยปากชวน กตพลก็เก็บเสื้อผ้าตามมาอย่างไม่ได้คิดอะไรเลย
ปลายนิ้วแข็งแรงเกลี่ยริมฝีปากอย่างเลื่อนลอย เขาคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี
