กตพลยังอึ้งอยู่ เขาไม่รู้ว่าเวเนสซ่าโกรธใครมา เขาส่ายศีรษะเบาๆ สองมือยังคงถือเสื้อไหมพรมไว้ในมือ รีบยัดเสื้อไหมพรมใส่ในกระเป๋าใบใหญ่ที่สะพายไหล่ซ้ายไว้ เมื่อไม่มีใครต้องการ ก็จะเขาถอนใจแรงๆ เขาเหลือเวลาอีกไม่นาน ช่วงเวลาเรียนจบปริญญาโทใกล้หมดแล้ว หลังจากนี้คงต้องแยกย้ายกันไป คงไม่มีโอกาสได้เจอกับหญิงสาวที่แอบชื่นชอบคนนี้อีก
ชายหนุ่มเดินกลับไปห้องทำงานของตัวเอง เขานั่งเหม่อหมุนปากกาในมือเล่นๆ เขาคิดว่านั่นไม่น่าจะเป็นสาเหตุให้เวเนสซ่ารังเกียจและสาปส่งตนเองได้มันไม่ช่ความลับ และเขาก็ไม่ได้เป็นคนทำให้เธอเสียใจ
“ไม่หรอก...ไม่น่าใช่ เธอจะเกลียดเราเพราะความสะเออะไม่ได้” กตพลเปรยลอยๆ ตอนที่แซมพาเวเนสซ่าเข้ามาส่งในห้องทำงานครั้งแรก หญิงสาวมีทีท่าตกใจ หลังจากนั้นความไม่พอใจก็แสดงออกทางสีหน้า ไม่น่าเชื่อว่าเวเนสซ่าจะฝังใจกับเหตุการณ์ครั้งนั้น ทั้งๆ ที่เขามีแต่ความหวังดี
คฤหาสน์โดนาแวน…
