เมีย( ไม่) ลับของประธาน

ความทรงจำของดนัย

ดนัยนั่งบนเก้าอี้โต๊ะทำงานเขานั่งอ่านเอกสารด้วยความเมื่อยล้าสายตา เขาจึงเอ็นตัวพิงเก้าอี้แล้วหลับตาลง พลางนึกถึง ใบหน้าจิ้มลิ้มของต้นสน และกลิ่นหอมที่ติดจมูกของเขาไม่มีวันลืม มันทำให้เขาคิดถึงคืนนั้นทันที

ตื้ดๆๆๆๆเสียงโทรศัพท์ของเขาดัง เขาหันไปมองโทรศัพท์ที่ตอนนี้วางอยู่บนโต๊ะทำงานแล้วทำหน้านิ่ง

" ครับ คุณท่าน" ดนัยตอบรับออกไป

" ตานัยย่าเสียใจนะ เรียกย่าแบบนี้" คนแก่ทำเสียงเศร้าสร้อย ดนัยทำหน้าตาลำบากใจเขาไม่อยากเรียกคนปลายสายว่าย่าสักเท่าไหร่ เพราะครอบครัวนั้นไม่มีใครอยากให้เขาเรียกและไม่มีใครคิดว่าเขาเป็นคนในครอบครัวมีก็แต่หญิงสูงวัยคนนี้แหละ ตื้อเขาให้เรียก

" มีอะไรครับคุณท่าน" ดนัยถามออกไปน้ำเสียงไม่เบ่งบอกอารมณ์

" ย่าอยากให้หลานมาหาย่า ย่าทำของโปรดไว้รอหลานแล้ว ทองหยอด กับ เม็ดขนุน นะหลาน ย่ารอหลานอยู่นะ มาหาย่าหน่อย" คนปลายสายทำเสียงออดอ้อน เพราะท่านไม่ได้เจอหลานชายมานานแล้ว ดนัยถอนหายใจออกมาเบาๆ

" แต่.ผม" เขาพูดออกมาไม่จบ

" ย่าคิดถึงหลาน มาหาย่าหน่อยนะ ถือเสียว่าทำบุญกับหญิงแก่ๆคนหนึ่งนะ" ท่านพูดออกมาเสียงเศร้า ดนัยนิ่งกัดฟันแน่น

" ครับ คุณท่าน" เขาตอบรับแล้วก็กดตัดสาย พร้อมลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้แล้วเดินไปหยิบเสื้อสูทออกไปจากห้องทันที

รถสปอร์ตรุ่นใหม่ล่าสุดของบีเอ็มขับผ่านเข้ามาประตูรั้วเหล็ก เขาขับเข้ามาช้าๆใจเย็นไม่เร่งรีบ แล้วจอดข้างๆโรงรถ เขาเปิดประตูรถลงแล้วเดิน ตรงไปที่บ้านหลังใหญ่

" มาบ้านฉันทำไม" นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนที่นี้ถามเขา ดนัยเงยหน้ามองชายสูงวัยที่ตอนนี้ยืนอยู่ทางเข้าบ้านทำหน้านิ่งไม่ตอบเหมือนเช่นเคย ดนัยกำลังจะเดินผ่านเข้าไป

" มึงมาบ้านกูทำไม ไอ้ลูกชู้" นี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกเหมือนกันกับคำถามนี้ ดนัยจ้องมองหน้าคนเดินเข้ามาใหม่ซึ่งมันคือ ลูกชายของเจ้าบ้านนี้ มันชื่อ ดนุพล ดนัยขบกรามแน่นจ้องมองคนมาใหม่ไม่ลดละเช่นกัน ' สักวันเขาจะเหยียบคนพวกนี้ให้จ่มตีนของเขา'

" มาแล้วเหรอหลาน ป่ะไปกินขนมกัน อย่าไปสนใจพวกมืดบอดเลย " หญิงสูงวัยบอกดนัยพร้อมเดินเข้ามากอดและหอมเขาด้วยความคิดถึงแล้วเดินจูง.มือผ่านสองพ่อลูกไปที่ห้องส่วนตัวของตัวเอง ดนัยหันจ้องมองหน้าดนุพล พร้อมยกนิ้วกลางให้ เขาทันที

" หิวไหว ย่าทำอาหารไว้รอหลานสามอย่าง ทานข้าวเป็นเพื่อนย่าหน่อยนะ ย่าเบื่อกินคนเดียวแล้ว" หญิงสูงวัยออดอ้อน ดนัยจ้องมองอาหารบนโต๊ะพลางยิ้มออกมา

" คุณท่านรู้ใจผมที่สุดเลยครับ มาครับเรามาทานข้าวกัน ผมก็หิวแล้วเช่นกันครับ" เขาพูดออกมาจากใจจริง ทุกครั้งทีมาที่นี้เขามาเพื่อผู้หญิงคนนี้แหละ ผู้หญิงที่ช่วยชีวิตแม่ของเขาไว้ตอนที่แม่ของเขาเป็นลม

ดนัยคิดถึงอตีดที่ปวดร้าวตอนนั้นเขาอายุ 6 ขวบ เขาเล่นกับแม่ของเขาที่สวนหลัง พอดีแม่ของเขาเป็นลมเขาวิ่งไปหาคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อให้ช่วย แต่ได้รับการปฏิเสธ

" ช่วยแม่ด้วยครับ คุณพ่อ คุณแม่เป็นลมที่สวนหลังบ้าน" ดนัยวิ่งมาหาคนที่ว่าเป็นพ่อ แต่สิ่งที่ได้ตอบกับคือความเงียบ แล้วพ่อของเขาก็เดินจากไป ดนัยร้องไห้วิ่งไปหาแม่ของเขาที่สวนเพื่อดูอาการ เขาหาอะไรมาพัด พร้อมร้องไห้ออกมา

" ช่วยด้วยครับ ใครอยู่แถวนี้บ้างช่วยแม่ของผมด้วย" ดนัยร้องออกมาเสียงดัง พร้อมร้องไห้เฝ้าคนเป็นแม่ พร้อมถอดเสื้อไปชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้

" แม่! นัยรักแม่น่ะครับ เดียวนัยจะพาแม่ไปหาหมอเองครับ" หนูน้อยทั้งพูดทั้งร้องไห้ พลางดึงลากคนเป็นแม่ให้ขยับตามตัวเอง

" ช่วยด้วยครับ แม่ของผมเป็นลม" หนูน้อยร้องขอความช่วยเหลือเสียงดัง สายตาของเขาพลางเหลือบไปเห็นคนที่เป็นยืนมองบนระเบียงห้องนอนชั้นสอง เขายืนมองด้วยหน้าตาเฉยเมย มันคือคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อนั้นเอง

" ตานัย แม่ของหลานเป็นอะไร นายวัตไปเอารถออกฉันจะพาลูกสะใภ้ไปหาหมอ" หญิงสูงวัยที่มีนามว่าคุณหญิงสายสมรบอกคนรถ แล้วคนขับรถก็มาอุ้มแม่ของดนัยพาไปขึ้นรถเพื่อพาไปหาหมอ

หลังจากวันนั้นมาดนุพรก็พาเมียใหม่เข้ามาอยู่ในบ้านพร้อมลูกชายที่ชื่อว่าดนุพล อายุ 6 ขวบเท่ากันกับเขา นี้แสดงว่าพ่อเขาแอบคบกันกับผู้หญิงคนนี้นานแล้วอย่างงั้นหรือ มันเป็นคำถามที่ค้างคาใจของเขามาตลอด

แต่แล้วเขาก็ต้อง.หยุดคิดเพราะมีมือใครบางคนมาแตะลงที่มือของเขาเบาๆแล้วส่งยิ้มมาให้

" กินข้าวเถอะหลาน ย่าหิวแล้ว" ดนัยหันหน้ากับไปมองหญิงสูงวัยตรงหน้า แล้วส่งยิ้มให้เช่นกัน

" ครับคุณท่าน " เขาตอบรับ แล้วตักอาหารใส่หญิงสูงวัยอย่างเอาใจ

" เริ่มงานวันแรกเป็นไงบ้างล่ะตานัย" หญิงสูงวัยถามออกมาด้วยความเป็นห่วง กลัวหลานชายทำไม่ได้ ดนัยส่งยิ้มให้แล้วตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ

" ก็ดีครับ งานไม่ยากครับ" ดนัยตอบพลางตักอาหารใส่จานหญิงสูงวัยและให้ตัวเองด้วย

" ย่าดีใจจัง หลานย่าเก่ง ทั้งหล่อ แบบนี้หลานสะใภ้ย่าก็ต้องมีแล้วสิ" หญิงสูงวัยตักข้าวเข้าปากหันไปมองหน้าดนัย ดนัยถอนหายใจเบาๆ

" ไม่หรอกครับ ผมยังไม่คิดเรื่องครอบครัวครับ ผมทำงานไปก่อนครับ" ดนัยตอบเสียงนิ่งพร้อมตักข้าวใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ คำต่อคำ

พอทานข้าวเสร็จกินขนมไทยของโปรดเสร็จ เขาก็ขอตัวกลับ หญิงสูงวัยจะเดินออกมาส่งแต่ดนัยห้ามไว้ เขากอดลาท่านเสร็จก็เดินออกมาจากห้อง แล้วตรงไปยังโรงรถ

" ไอ้ลูกชู้ มึงนี้หน้าด้าน หน้าทนจริงๆนะ มาออดอ้อนเอาอะไรจากย่าของกูละคราวนี้" ดนุพลว่าดนัยด้วยคำดูถูกดูแคลน ดนัยกำหมัดแน่น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองด้วยความเกลียดชังตอบกับเช่นกัน

" ทำไม มึงจะต่อยกูเหรอ ไอ้ลูกชู้" ดนุพลต่อว่าไม่ยอมหยุด ดนัยกัดกรามแน่นพร้อมกำหมัดแน่นกว่าเดิมจนเส้นเลือดปูดขึ้น ดนุพลยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปาก

" อย่ามาใกล้ลูกกูนะ ไอ้เด็กไม่มีพ่อ" และนี้ก็เป็นอีกคนที่ชอบด่าเขาแบบนี้ เธอคือแม่ไอ้ดนุพล

" ......" ดนัยจ้องมองคนที่สองนิ่ง แล้วยิ้มที่มุมปากร้ายกำลังจะเดินหมุนไปขึ้นรถก็ต้องชะงักเท้าเพราะคำพูดของดนุพร

" อย่ามาเหยียบบ้านกูอีกนะไอ้เด็กเหลือขอ" สามคนพ่อแม่ลูกพูดออกมาพลางหัวเราะเยาะ

" พวกแกสามคนนี้ ใจบอดแล้วยังไม่สำนึกนะ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องของพวกแก สักวันกรรมจะตามสนองพวกแก" คำพูดของหญิงสูงวัยที่เดินมาด้านหลังดังขึ้น

" แล้วก็ฉันจะบอกพวกแกสามสี่คนไว้ว่า บ้านหลังนี้มันเป็นของฉัน ฉันจะเชิญใครมามันก็เรื่องของฉัน ถ้าพวกแกไม่พอใจย้ายออกออกไปจากบ้านของฉันซ่ะ" หญิงสูงวัยพูดต่อแล้วเดินมายืนข้างๆดนัยเอามือลูบเบาที่แขน แล้วพาดนัยไปส่งขึ้นรถ

" ดูแม่ของคุณสิ คุณนุ เข้าข้างไอ้เด็กเหลือขอ หลานแท้ๆก็ไม่ใช่ " คุณหญิงสายใจต่อว่าแม่สามี ' ฉันจะจัดการแกสักวันหนึ่งอีแก รู้เยอะดีนัก" คุณหญิงสายใจคิดในใจด้วยความโกรธแค้น

เฮียนัยน่าจะจัดมันสักหมัดปากดีนัก ??

ขอบคุณที่เ้ข้ามาอ่านกันนะคะ ขอบคุณสำหรับยอดไลค์และคอมเมนท์ด้วยคะดีต่อใจมากๆ

ช่วงนี้ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ ???