บทที่ 23
ไม่รู้ว่าเพราะเสียงนกร้อง หรือว่าเพราะฝ่ามือร้อนๆ ของโฮนาสกันแน่ที่ปลุกให้หล่อนสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนเช้ามืดแบบนี้ แต่ดูท่าน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า
“อีกแล้วหรือคะโฮนาส...”
“ครับ ทูนหัว ผมหิวอีกแล้ว”
คนตัวโตงึมงำกับยอดอกที่แข็งเป็นไตขึ้นสู้ฝ่ามือใหญ่ที่กำลังบีบขยำอยู่ด้วยเสียงแหบพร่า ส่วนอีกมือหนึ่งก็เลื่อนต่ำลงไปโจมตีจุดอ่อนไหวที่ซอกขา โอลาญ่ากัดฟันแน่นกว่าจะข่มความเสียวซ่านเอาไว้ภายในอกได้สำเร็จ
“นี่คุณเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักคะ ฉันแทบไม่ได้นอนเลย...”
“ผมอึดมากสำหรับเรื่องแบบนี้ แต่ก็ไม่เคยปล่อยให้มันยืดเยื้อจนนับจำนวนครั้งไม่ได้แบบนี้ คุณยอดเยี่ยมมานะโอลาญ่า ผมหลงคุณจนโง่หัวไม่ขึ้น และคงไม่ปล่อยคุณไปในเร็วๆ นี้แน่”
ดูเถอะ ดูพ่อรูปงามจอมตะกละพูดออกมาสิ นี่เขาไม่รู้จักคำว่าอับอายบ้างเลยหรือไงนะ ดูสิแสดงความภาคภูมิใจออกนอกหน้าจนน่าหมั่นไส้
“อุ๊ย... อย่าพึ่งสิคะ”
“รอไม่ไหวแล้
