ตอนที่ 9
1182 คำ
บทที่ 9
อลินดามาทำงานสายไปเกือบยี่สิบนาที เหตุเพราะสถานีบริการน้ำมันที่แซคคารีย์ทิ้งหล่อนเอาไว้อยู่ห่างจากป้ายรถเมล์หลายกิโล ดังนั้นหล่อนจึงต้องเดินเท้ากลับไปยังป้ายรถเมล์อย่างไม่มีทางเลือก
“นึกว่าจะไม่มาทำงานเสียอีก”
เพื่อนร่วมงานนามว่าหทัยชนกเดินเข้ามาทักทายที่โต๊ะทำงาน อลินดาจำต้องกล้ำกลืนความเศร้าหมองเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มที่ปั้นแต่งขึ้นมา
“ต้องมาทำงานสิพี่นก จะหยุดได้ยังไงกันล่ะ”
“แหม ก็ได้เป็นดองกับเจ้าของบริษัทแล้วนี่น่า เราก็นึกว่าจะหยุดพักอาทิตย์สองอาทิตย์”
หล่อนยิ้มเศร้าๆ ให้กับคู่สนทนา
“ก็เป็นแค่น้องเมียน่ะพี่นก ไม่ได้เกี่ยวดองอะไรมากจนถึงขั้นจะได้อภิสิทธิ์อะไรเหนือพนักงานคนอื่นหรอกค่ะ”
“แต่ยังไงก็นับญาติกับท่านประธานได้นี่น่า จริงไหม”
หล่อนระบายยิ้มเศร้าหมองออกมาอีกครั้ง
“คุณแซคเขาคงไม่อยากนับญาติกับฉันหรอกจ้ะ” อลินดาถอนใจออกมาก่อนจะตัดบท “ฉันทำงานก่อนนะพี่นก ต้องรีบลงบัญชีน่ะจ้ะ”
“โอเค งั้นเจอกันตอนพักกลางวันนะ”
“จ้ะ”
หทัยชนกเดินห่างออกไปจากโต๊ะของหล่อนแล้ว เสียงถอนใจจึงดังออกมาจากลำคอระหง
หล่อนอึดอัดทรมาน กระอักกระอ่วนน้ำท่วมปาก จนอยากจะหายตัวไปจากโลกนี้เสียให้รู้แล้วรู้รอด
“สวัสดีครับลินดา”
แฮรี่ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ โต๊ะทำงานของหล่อน พร้อมกับถุงพลาสติกที่ใส่ขนมข้าวต้มมัดในมือ
“สวัสดีค่ะคุณแฮรี่”
เจ้าของชื่อระบายยิ้มกว้าง “ผมซื้อขนมมาฝากครับ ความจริงรอจะให้ก่อนเวลาเข้างาน แต่ลินดามาสายซะงั้น”
“เอ่อ... พอดีตื่นสายน่ะค่ะ”
คู่สนทนาก็ยังคงระบายยิ้มกว้างเช่นเดิม “ไม่มีใครว่าอะไรลินดาหรอกครับ เพราะทุกคนก็รู้ดีว่าเมื่อคืนลินดาน่าจะนอนดึก เพราะงานเลี้ยงแต่งงานของพี่สาว”
อลินดาจำต้องเก็บซ่อนความลับมากมายเอาไว้จากทุกคนและก็โกหกอย่างไม่มีทางเลือก
“ขอบคุณที่เข้าใจลินดานะคะ”
“ผมเข้าใจลินดาเสมอครับ” แล้วถุงขนมก็ถูกวางลงบนโต๊ะทำงานของหล่อน
“ขอบคุณมากนะคะคุณแฮรี่ แต่ลินดาเกรงใจจังเลยค่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ผมยินดีซื้อมาฝาก”
“แต่ว่า... คุณแฮรี่ซื้อขนมมาฝากลินดาแทบทุกวันเลยนะคะ ลินดาเกรงใจจริงๆ ค่ะ”
แฮรี่ท้าวแขนทั้งสองข้างกับโต๊ะทำงานของอลินดา และโน้มใบหน้าขาวสะอาดลงมาหา
“ใจมันสั่งมาน่ะครับ”
“เอ่อ...”
“ล้อเล่นน่ะครับ”
เมื่อแฮรี่หัวเราะกลบเกลื่อนคำพูดของตัวเอง อลินดาก็พ่นลมหายใจออกมาจากปากอย่างโล่งอก และเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปเป็นเรื่องอื่นแทนทันที
“เมื่อคืนลินดาต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้ออกมาต้อนรับคุณแฮรี่ด้วยตัวเองเลย”
ก็หล่อนจะออกมาต้อนรับขับสู้เขาได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อหล่อนต้องสวมบทบาทของนารีรัตน์และไปยืนเคียงข้างเจ้าบ่าวอย่างแซคคารีย์ตลอดเวลาในงานเลี้ยง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมรู้ว่าลินดายุ่งอยู่ แต่แทบไม่น่าเชื่อเลยนะครับว่าลินดากับพี่สาวจะเหมือนกันราวกับคนๆ เดียวแบบนี้ เมื่อคืนถ้ามีใครบอกผมว่าเป็นงานแต่งของลินดา ผมจะเชื่อสนิทใจเลยครับ”
คนฟังหน้าตาซีดเผือด ก่อนจะรีบหัวเราะกลบเกลื่อน
“จะเป็นงานแต่งของลินดาไปได้ยังไงล่ะคะ นั่นมันเป็นนารีพี่สาว ฝาแฝดของลินดาค่ะ”
“ผมแค่สมมุติน่ะครับ”
อลินดาเสหลบสายตาของแฮรี่
“เอ่อ เมื่ออาทิตย์ก่อนลินดาติดเลี้ยงข้าวคุณแฮรี่อยู่มื้อหนึ่งใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ กำลังจะมาทวงเลยเนี่ย”
อลินดาระบายยิ้มออกมาอย่างขบขัน
“คุณแฮรี่นี่ความจำดีไม่เบานะคะ”
“มันแน่อยู่แล้วล่ะครับ เรื่องของฟรีลืมได้ยังไง”
“งั้นกลางวันนี้ลินดาจะเป็นเจ้ามือเองนะคะ”
“ตกลงครับ”
รอยยิ้มสดใสของผู้หญิงตรงหน้าทำให้แฮรี่มีความสุข อลินดาเป็นผู้หญิงที่มองแล้วเพลินตาเพลินใจยิ่งนัก แม้ข่าวคราวของหล่อนจะออกมาในเชิงที่ไม่ดีนัก แต่เขาก็ยังไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นว่าผู้หญิงในคลิปที่แชร์กันว่อนเน็ตนั่นจะเป็นหล่อน บางทีอาจจะเป็นการตัดต่อ หรือไม่ก็แค่คนหน้าเหมือนมากกว่า
“งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณสำหรับข้าวต้มมัดนะคะ”
แฮรี่ระบายยิ้มกว้าง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทำงานของแผนกบัญชี
“คุณแฮรี่ซื้อขนมมาจีบทุกวัน ไม่ใจอ่อนบ้างเหรอ ลินดา”
เพื่อนที่นั่งโต๊ะข้างๆ เอ่ยแซวออกมา และก็ทำให้อลินดาระบายยิ้มขัดเขิน
“คุณแฮรี่ไม่ได้จีบลินดาหรอกค่ะพี่เข็ม แค่ซื้อขนมมาฝากเฉยๆ น่ะค่ะ”
“ซื้อมาฝากแทบทุกวันเนี้ยนะ”
“ก็... คงเห็นลินดาชอบขนมร้านนี้มั้งคะ”
อลินดาตอบตัดบท ก่อนจะหันกลับมาก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองต่อไป แต่ในหัวก็อดที่จะนึกย้อนไปถึงความใจร้ายของแซคคารีย์ที่กระทำกับตัวเองไม่ได้
ถ้าแซคคารีย์มีน้ำใจกับหล่อนได้สักครึ่งหนึ่งที่แฮรี่มีก็คงจะดีไม่น้อย แต่มันคงเป็นได้แค่เพียงความหวังลมๆ แล้งๆ เท่านั้นแหละ เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าแซคคารีย์เกลียดชังหล่อน
อลินดาถอนใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า นั่งลงบัญชีผิดบัญชีถูกจนถูกหัวหน้าให้เอากลับมาแก้หลายครั้ง จนกระทั่งมีโทรศัพท์จากวาเนสซ่า เลขาหน้าห้องทำงานของแซคคารีย์ดังขึ้นที่โต๊ะ
“อลินดา พนักงานบัญชีรับสายค่ะ”
“ท่านประธานเรียกเธอให้ขึ้นมาพบที่ห้องทำงานด่วนน่ะ”
สันหลังของอลินดาเย็นวาบราวกับถูกใครเอาก้อนน้ำแข็งเย็นๆ มานาบเอาไว้
“เอ่อ... เรียกลินดาเนี่ยนะคะ”
“ใช่ ขึ้นมาเร็วๆ ด้วย ท่านประธานสั่งมา”
“ค่ะ”
วาเนสซ่าวางสายไปแล้ว แต่หล่อนยังนั่งกุมกระบอกโทรศัพท์เอาไว้เช่นเดิม ความหวาดหวั่นระเบิดขึ้นในอกอย่างมหาศาล หากเป็นไปได้ หล่อนไม่ต้องการพบเจอกับแซคคารีย์อีก หล่อนไม่อยากเห็นสายตาเกลียดชังของเขา เห็นทีไรหล่อนปวดร้าวทรมานทุกครั้ง แล้วไหนจะวาจาร้ายกาจที่เขามักจะพ่นมันใส่หน้าของหล่อนเสมอมา หล่อนไม่อยากฟัง ไม่อยากได้ยิน แต่ก็ไม่มีทางเลือก... สุดท้ายก็จำต้องผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินคอตกออกไปจากห้องทำงานของแผนกบัญชี
- ผู้เขียน
