มันจบแล้วใช่ไหม…
พี่ลีวายลุกขึ้นหายเข้าไปในห้อง ส่วนฉันก็นอนอยู่บนโซฟาไม่ต่างอะไรกับร่างไร้วิญญาณ น้ำตามันไหลอาบแก้มเพราะความเสียใจที่เกิดเรื่องน่าอายแบบนี้ขึ้น
สำหรับฉันมันคือความรัก แต่สำหรับพี่ลีวายเขาแค่ต้องการย่ำยีเพราะความเกลียดชังเท่านั้น
ฉันมองเสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกพี่ลีวายกระชากจนขาดกองอยู่บนพื้น ไม่มีเสื้อผ้าใส่แบบนี้แล้วจะกลับได้ยังไงให้ออกไปทั้งแบบนี้ก็ไม่ได้
“อ่าเจ็บจัง~” แค่ขยับตัวเพียงเล็กน้อยก็รู้สึกเจ็บตรงนั้น มันคงฉีกขาดอย่างที่คิดจริงๆ ถึงได้มีเลือดออกมา
“อึก~” ตอนนี้ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำยังไงต่อฉันทำได้เพียงร้องไห้สะอื่นอีกครั้งให้กับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ของฉันดัง ก่อนจะเห็นว่าเป็นคุณท่านที่โทรมา ถึงไม่อยากรับสายแต่ยังไงก็เลี่ยงไม่ได้เพราะไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง เพราะฉันหายออกมาจากบ้านดื้อๆ
“ฮัลโหลค่ะ” ฉันเช็ดน้ำตาออกจากแก้มแล้วทำเสียงให้ปกติที่
