พี่ลีวายกระชากเสื้อที่ขาดลุ่ยของฉันออกจากตัว ก่อนจะพยายามถอดกางเกง ฉันพยายามหนีบขาเอาไว้แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงผู้ชายที่ตัวโตกว่าได้
น้ำตามันไหลอาบแก้มเมื่อถูกผู้ชายที่ตัวเองรักกระทำเรื่องน่าอายแบบนี้ แต่ทำไมร่างกายกลับไม่ต่อต้าน มันมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว…ถ้าฉันเป็นของพี่ลีวายแล้วบางครั้งความรู้สึกที่เกลียดชังอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้
แต่ถึงยังไงก็ไม่ควรปล่อยให้มันเกิดขึ้น….
“จะร้องไห้ทำไม เธอควรจะดีใจมากกว่านะที่ทำสำเร็จ”
“มะ…มิลินไม่ได้ต้องการ…อึก~”
“ถ้าต้องหมั้นกับผู้หญิงอย่างเธอ…ฉันจะย่ำยีไม่ให้เหลือชิ้นดี”
“……..”
“ยังต้องการแบบนั้นอยู่ไหม?”
“….มิลิน….อึก”
“ไม่ต้องบีบน้ำตา คิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอ”
“พะ…พูดเรื่องอะไรคะ…อึก~”
“เลิกทำตัวใสซื่อต่อหน้าฉันได้แล้ว”
“อึก~”
ฉันไม่เข้าใจว่าพี่ลีวายกำลังพูดเรื่องอะไรและในตอนนี้ร่างกายของฉันที่ไร้เสื้อผ้าปกคลุมก็ได
