เด็กดื้อ - 3

686 คำ
พี่ลีวายผลักแผ่นหลังของฉันอัดติดกับพนังห้องอย่างแรง แล้วใช้มือบีบแก้ม “ไปบอกพ่อซะว่าเธอไม่อยากมาเรียนรู้งานกับฉัน” “พะ พูดกันดีๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องรุนแรงเลยค่ะ” “ใครจะไปอยากพูดดีกับเธอ” สายคาคู่นั้นยังคงมองฉันอย่างรังเกียจ ทำให้หัวใจดวงน้องรู้สึกเจ็บปวดเอามากๆ “มิลินเข้าใจแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ” ฉันหลบสายตาแล้วตอบเสียงเบา พี่ลีวายจึงยอมปล่อยมือที่บีบแก้มออก “ออกไป” “ดึงมิลินเข้ามาในห้องเพราะจะพูดเรื่องแค่นี้เองหรอคะ” “เธอคาดหวังอะไร?” หัวคิ้วหนาขนาดชนกันก่อนที่พี่ลีวายจะโน้มลงมาใกล้ๆ แล้วพูดต่อ “ผู้หญิงอย่างเธอ…ต่อให้แก้ผ้าต่อหน้าฉันก็ไม่มีอารมณ์” “……..” ฉันกำมือแน่นกับคำพูดที่แสนจะดูถูก พอได้ยินแล้วมันอยากจะถอดเสื้อผ้าออกให้หมด เพื่อดูว่าอีกฝ่ายพูดจริงหรือเปล่า แต่สุดท้ายแล้วฉันก็ไม่มีความกล้าขนาดนั้น ทำได้แค่ยืนฟังให้พี่ลีวายพูดดูถูก ฉันรีบเปิดประตูออกมาจากห้องก่อนที่พี่ลีวายจะใช้คำพูดทำร้ายจิตใจไปมากกว่านี้ “อึก~คนใจร้าย” ฉันแอบมาร้องไห้อยู่ในห้องของตัวเองพลางพูดถึงพี่ลีวาย คนที่ชอบใช้คำพูดทำร้ายความรู้สึกคนอื่น ถ้าเลือกได้ฉันก็อยากจะหนีออกไปจากบ้านหลังนี้ปัญหามันจะได้จบสักที แต่ตอนนี้ฉันหนีไม่ได้…คุณท่านใจดีมากขนาดนั้นจะทิ้งท่านไปได้ยังไง วันต่อมา ณ มหาวิทยาลัย “มิลินๆๆ” เสียงแนนนี่เพื่อนในห้องเรียก คณะฉันกำลังทำวิจัยอยู่กับอาต “หือว่าไงแนน” “วันนี้พวกเรานัดสังสรรค์กับน้องรหัส เธอจะไปด้วยกันไหม” “ฉันหรอ…อือ…ไม่ดีกว่า” “นี่มิลิน!! แกรู้จักเข้าสังคมบ้างสิ” เพื่อนอีกคนรีบท้วงขึ้น “นั่นสิ แกจะทำเหมือนตัวคนเดียวในมหาวิทยาลัยนี้ไม่ได้หรอกนะ เรียนจะจบแล้วแท้ๆ รู้จักน้องรหัสสักคนไหม” “….เอ่อฉัน” ฉันก้มหน้าฟังที่เพื่อนพูดมาอย่างไร้คำแก้ตัว “ไปด้วยกันไหม?” อาตถามฉันพร้อมรอยยิ้ม “อาตไปด้วยหรอ” “อือ ไปสิ” “เดี๋ยวเราขอคิดดูอีกทีนะ” หลังเลิกเรียน ฉันเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากคุณท่านว่าจะให้พี่ลีวายมารับ พยายามปฏิเสธแต่คุณท่านบอกว่าพี่ลีวายมารอที่มหาวิทยาลัยแล้ว “พี่มิลิน” ไม่รู้ว่าใครเรียกชื่อฉัน พอหันมาตามต้นเสียงก็ไม่รู้อยู่ดีว่าใคร “มะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันถามคนที่เดินมาหยุดตรงหน้า ท่าทางเขาดูเขินๆ ยังไงก็ไม่รู้ “คืนนี้พี่จะไปปาร์ตี้ใช่ไหมครับ” “เอ่อ….” “ผมแทนน้องรหัสพี่ไง อ่า! จำผมไม่ได้จริงๆ หรอครับ” “คือพี่ขอโทษจริงๆ” ฉันก้มศีรษะเล็กน้อยแทนคำขอโทษที่จำน้องเขาไม่ได้ “คืนนี้พี่จะไปใช่ไหมครับ” “เดี๋ยวขอคิดดูก่อนนะ พี่ยังไม่แน่ใจเลย” “ไปเถอะนะครับ ผมอยากให้พี่มิลินไปด้วยจริงๆ” จู่ๆ แทนก็จับมือฉันทำให้ตกใจรีบดึงมือออก “ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” “อือ พี่กลับก่อนนะรถมารอแล้ว” “หวังว่าคืนนี้เราจะได้เจอกันนะครับ ^_^” ฉันยิ้มจางๆ ให้แทนก่อนจะเดินมาขึ้นรถ โดยมีพี่ลีวายนั่งรออยู่ข้างใน “เปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้าเลยนะ” “คะ?” “ถ้าพ่อฉันรู้คงจะภูมิใจในตัวเธอเอามากๆ” “ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่….” พี่ลีวายพูดแทรกขึ้นก่อนที่ฉันจะพูดจบ “เธอไม่จำเป็นต้องอธิบาย เพราะฉันไม่ได้อยากรู้” ฉันปิดปากเงียบทันทีหลังได้ยินคำนั้น รู้สึกทำตัวไม่ถูก ไม่ชอบเลยเวลาอยู่สองต่อสองแบบนี้
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม