“อื้อ!” ฉันพยายามดิ้นขัดขืน แต่ก็ไม่อาจสู้แรงที่มีมากของพี่ลีวายได้ กำปั้นเล็กรัวทุบเข้าที่แผงอกอย่างเต็มแรง
แทนที่พี่ลีวายจะยอมหยุด แต่เขากลับใช้ฟันคมกัดริมฝีปากฉันราวกับต้องการลงโทษ ทั้งยังใช้สองมือประคองศีรษะเพื่อบดเบียดริมฝีปากเข้ามาให้แนบชิดกว่าเดิม จนตอนนี้ฉันแทบจะไม่มีอากาศได้หายใจ
“โอ๊ย! จะทุบอะไรนักหนาวะ!!” ร่างสูงตวาดถามเสียงดัง แววตาเกรี้ยวกราดจ้องมองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“มะ มิลินขอตัวก่อนนะคะ” ขืนยังอยู่ตรงนี้ทุกอย่างมันคงไม่จบแค่ที่จูบ
อารมณ์พี่ลีวายฉุนเฉียวเอามากๆ ด้วย ฉันยังไม่อยากเจ็บตัว เพราะลำพังแค่เจ็บใจก็แทบจะทนพิษบาดแผลไม่ไหว
“คิดว่าเธอจะได้ก้าวขาออกจากห้องนี้ไปง่ายๆ หรอ ?”
“มะ หมายความว่าไงคะ”
“ก็หมายความว่าเธอต้องอยู่ให้ฉันเอาก่อนไง!”
“กรี๊ดดด! ปล่อยมิลินนะคะพี่ลีวาย”
จู่ๆ พี่ลีวายก็อุ้มฉันขึ้นในท่าเจ้าสาว จากนั้นก็พาเดินไปที่เตียง
ตุ้บ!
“โอ๊ย~” ฉ
