แววตาคู่นั้นของพี่ลีวายมันไร้ความอ่อนโยน เขาไม่เคยมองฉันแบบนั้นเลยสักครั้ง….ไม่เคยเลย ทำไมกันนะความรักของฉันมันถึงเจ็บปวดมากขนาดนี้
ฉันมองแววตาคู่นั้นของพี่ลีวายก่อนจะบอก “ที่มิลินไม่ยอมไปเพราะคุณท่าน”
“เพราะพ่อฉันเกี่ยวอะไร?”
“บ้านหลังนี้เป็นของคุณท่านถ้าท่านไล่มิลินก็จะไป”
“ไม่นานบ้านหลังนี้ก็ต้องเป็นของฉัน”
“ให้ถึงวันนั้นก่อนนะคะ”
พี่ลีวายพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะรวบมือของฉันขึ้นมาขรึงตรึงไว้เหนือศรีษะแล้วบีบแขนฉันแน่น จากนั้นก็ตวาดถาม “หรือว่าเธอคิดว่าควบทั้งพ่อทั้งลูก”
“คิดอะไรบ้าๆ แบบนั้นได้ยังไงคะ” เหลือจะเชื่อเลยจริงๆ ที่พี่ลีวายคิดเรื่องแบบนั้นได้ลงคอทั้งที่คุณท่านเป็นผู้มีพระคุณของฉัน
“ทำไมจะคิดไม่ได้”
“พี่ลีวายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง ปล่อยมิลินนะ!!”
ครั้งนี้ฉันดิ้นอย่างเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากตรงนี้ โดยที่พี่ลีวายก็ปล่อยให้ฉันดิ้นเขาเพียงแค่มองดู ไม่นานแรงของฉันก็ค่
