พี่ลีวายดึงผ้าห่มมาคลุ่มเรือนร่างเปลือยเปล่าของฉันเอาไว้ แล้วลุกขึ้นจากเตียงพร้อมจ้องหน้าฉันเขม็งอยู่ครู่ใหญ่
“หยุดร้องมันน่ารำคาญ!!”
“อึก~”
“คิดว่าฉันอยากทำกับเธอมากหรือไง ต่อให้ไม่มีเธอฉันจะไปทำกับผู้หญิงคนไหนก็ได้!!” เขาตวาดบอกอย่างไม่สนใจความรู้สึกของฉันเลยว่ามันจะรู้สึกเจ็บปวดมากขนาดไหน
“อึก~ ขะ เข้าใจแล้วค่ะ”
“เข้าใจ? หมายความว่ายังไงห๊ะ!!”
“มิลินอยากอยู่คนเดียว พี่ลีวายออกไปได้แล้ว”
“ไล่?”
ฉันไม่ยอมตอบอะไรทำให้พี่ลีวายพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ อย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินออกไปแถมยังปิดประตูห้องเสียงดังลั่น
หลังจากพี่ลีวายออกไปแล้วฉันก็ขดตัวนอนร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่
ได้แค่บอกตัวเองว่าพอได้แล้ว…พอกันทีมิลิน ความรู้สึกของฉันมันเดินทางมาไกลมากพอแล้ว แต่ทุกอย่างก็ศูนย์เปล่า ฉันอดทนได้เก่งไม่ได้แปลว่ามันไม่เหนื่อย การคิดว่าจะใช้ร่างกายผูกมัดนั้นเป็นอะไรที่โง่สิ้นดีเพราะพี่ลีวาย
