แทนเดินมาหยุดข้างๆ เตียงที่ฉันนอนอยู่แล้วมองด้วยสายตาเป็นห่วง ซึ่งพี่ลีวายไม่เคยมองแบบนี้เลยถึงแม้เขาจะเป็นคนทำให้ฉันเข้าโรงพยาบาล เขาไม่เป็นห่วงและไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด
“อาผมเป็นหมออยู่ที่นี่ครับ”
“แล้วไม่เรียนหรอ”
“รู้ว่าพี่อยู่โรงพยาบาลผมจะมีกระจิดกระใจเรียนได้ยังไง”
“พี่บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“จะอาลัยอาวรณ์กันอีกนานไหม” เสียงของพี่ลีวายพูดแทรกขึ้นมา บ่งบอกว่าเขาไม่พอใจเอามากๆ ที่เห็นแทนมาเยี่ยมฉัน
“พี่ลีวายออกไปรอข้างนอกก่อนก็ได้นะคะ” ฉันแค่เสนอความคิดเห็นแต่ไม่คิดว่าคำพูดนั้นจะยิ่งทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ
“พอมันมาแล้วไล่ฉัน?”
สายตาที่จ้องอย่างเอาเรื่องของพี่ลีวายทำให้แปลกใจว่าเพราะอะไรเขาถึงไม่ชอบแทนมากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เคยพูดว่าอยากให้แทนมาหมั้นกับฉันแทนตัวเอง ลืมคำพูดนั้นไปแล้วหรือไง
“ตอนแรกเธอยังไม่อยากให้ฉันออกไปเลยนะ”
“มิลินแค่ไม่อยากให้บรรยากาศมันอึดอัด”
“ใช่
