ฉันก้มหน้า ไม่อยากให้แม่ลำบากใจไปมากกว่านี้ ถามว่าฉันอยากมีครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาไหม ฉันอยาก... อยากมาก ๆ แต่ถ้าแม่ลำบากใจและคิดมาก ฉันก็ไม่เป็นไร
ตอนนี้แม่มองทุกคนแล้วร้องไห้ไม่หยุด เหมือนพยายามจะพูดบางอย่าง แต่ยังติดอยู่กับก้อนสะอื้นก้อนนั้น ที่แม่พยายามกลืนมัน..ครั้งแล้วครั้งเล่า จนพ่อบีบมือแม่เบา ๆ ให้ผ่อนคลาย
“บีม คุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ผมไม่อยากให้มันทำร้ายคุณอีก ผมจัดการเองบีม”
แม่มองพ่อทั้งน้ำตาอย่าง งุงงง จนพ่อบอสพยักหน้าเบา ๆ ให้พ่อ
“หมอพูดสิ เพราะอะไร? อธิบายให้แม่ผมฟัง ผมเชื่อ ถ้าหมอพูดเอง แล้วทุกอย่างจะดี”
ท่านสองคนมองกัน แล้วพยักหน้าอีกรอบ เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ฉันก็เดาไม่ออก ว่ามันคืออะไร
“ครับ ปัญหาทุกอย่างเกิดจากผมคนเดียว ผมเข้าใจผิดว่าบีมมีคนอื่น และไม่ยอมรับฟังเธอครับ”
พ่อบอสกระตุกยิ้มเบา ๆ ที่มุมปาก จนยายขมวดคิ้วถาม ขึ้นมาอีกคน
“แค่นี้เหรอ? ที่ทะเลาะกันมาย
