‘ครืน ครืน~’
“ครับอาจารย์...”
(ทุกอย่างโอเคแล้วหมอนาวา แต่เรื่องที่ผมคุยกับคุณ อย่าให้ปลายฟ้ารู้เด็ดขาด)
ผมเลื่อนเคสคนไข้ที่อ่านอยู่ออกไป แล้วถอนหายใจ ผมบอกเธอไม่ได้แน่นอน เรื่องนั้นมันร้ายแรงมาก ขนาดผมเป็นคนนอก ผมยังรับไม่ไหวเลย
“ดีใจด้วยครับที่ได้ครอบครัวกลับมา เรื่องนั้นพ่อบอสท่านว่าไงบ้างครับ”
(โกรธมาก... แต่ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ เขาก็ไม่อยากให้ยายกับปลายฟ้ารู้เหมือนกัน และเขาตกลงนะ ที่จะจัดการสามคนนั้นกับเรา)
ผมถอนหายใจ จะจัดการยังไงผมยังไม่รู้เลย รู้แค่ว่าปล่อยให้ลอยนวลแบบนี้ไม่ได้
“อาจารย์จะเริ่มเมื่อไหร่ครับ”
(เดี๋ยวผมกลับวันนี้ไฟลท์ดึก พรุ่งนี้ผมจะบอกคุณอีกที ฝากเคสผมด้วยนะ)
“ครับอาจารย์”
ผมกดวางสาย แล้วพิงเก้าอี้ในห้องตรวจถอนหายใจ ผมเหนื่อยมาก ทั้งงานตัวเอง ทั้งเคสอาจารย์ ไหนผมต้องจัดการไอ้ไทม์ ให้มันเป็นผู้เป็นคนอีก เฮ้อ... เหนื่อยแบบนี้ผมอยากกินกับข้าวฝีมือแม่ฉิบ
พอผ
