“ไปภูเก็ต?”
(ใช่ตอนนี้พ่อกำลังขึ้นเครื่อง ส่วนลูก แม่กิ่งจองตั๋วให้แล้ว อีกสองชั่วโมงเครื่องออก กระเป๋า carry on ก็พอนะ เดี๋ยวไม่ทัน)
มือฉันเริ่มสั่น เหมือนจะจับโทรศัพท์ในมือต่อไม่ไหวแล้ว ทำไม... มันเกิดอะไร ทำไมเร่งด่วน และรีบร้อนแบบนี้
“พ่อบอส เกิดอะไรขึ้นคะ?” พ่อบอสเงียบไปพักนึง ก่อนจะถอนหายใจออกมา
(เฮ้อ... ค่อยคุยดีกว่า เครื่องพ่อจะออกแล้ว ลูกรีบตามมานะ!)
ฉันวางสาย แล้ววิ่งเข้าไปในห้องนอนทันที ก่อนที่จะลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กออกมา แล้วโยนเครื่องสำอางบนโต๊ะใส่ จนเขากับใบไม้ตามเข้ามาด้วย
“เกิดอะไรขึ้นเจ๊” สภาพฉันตอนนี้ จะเรียกว่ายังไงดี ฉันจัดกระเป๋าไปร้องไห้ไป น้ำตาไหลทั้ง ๆ ที่เกิดอะไรขึ้น ฉันยังไม่รู้เลย แต่ฟังจากเสียงพ่อบอส ฉันพอจะเดาออก ว่ามันไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ
“อ้วน ใจเย็น ๆ ใครโทรมา?”
ฉันปาดน้ำตาแล้วมองไปที่กระเป๋า ฉันไม่อยากมองหน้าเขา ฉันกลัว ฉันจะไม่ไหวเอา
“พ่อบอส พะ
