แม่ตกใจ มองฉันทั้งน้ำตา
“แม่บอกแล้วไง ว่าเขาไม่ใช่พ่อ!”
“ใช่”
“คุณ! ปลายฟ้ากับโรงแรมไปก่อน แม่ขอ” ฉันเอามือปิดปากนั่งลงกับพื้น ฉันยอมรับ ว่าฉันอยากรู้ความจริงเหมือนกัน แต่ฉันเองก็ไม่อยากให้ท่านสองคนมีปัญและทะเลาะกันถึงขนาดนี้
“ปลายฟ้าลุกขึ้น กลับโรงแรมไปก่อน” แม่พยายามดึงแขนฉันลุกขึ้น แต่ฉันรีบดึงกลับทันที ตอนนี้ ฉันเหมือนเด็กที่ร้องไห้งอแงอยากได้อะไรสักอย่าง ที่ถูกพ่อแม่ขัดใจ
“ฮือ ๆ ไม่ทะเลาะกันได้ไหม...”
“มันเรื่องของผู้ใหญ่เจ้าปลาย กลับโรงแรมไป แม่จัดการเอง” ฉันกลืนก้อนสะอื้นลงคอ แล้วมองพื้นอย่างเหม่อลอย
“ฮึก ฮือ ๆ ไม่ หนูไม่กลับ แม่บอกหนูได้ไหม แม่เคยคบกับอาจารย์ แม่เลิกกันเพราะอะไร แล้วหนูเป็นลูกใคร? ที่แม่บอกว่ามีใครหลายคนมันจริงไหม? ฮือ ๆ”
“ลูกไม่รู้ จะดีกว่าปลายฟ้า”
“ไม่ค่ะ ฮือ ๆ แม่คะ บอกหนูเถอะ บอกหนูให้หมดหนูอยากรู้ให้มันจบ ๆ ถ้ามันจะทำให้หนูรู้สึกแย่ ก็ให้หนูรู้สึกแย่แ
