ผมยกนาฬิกาข้อมือมือดูเวลา แล้วพยักหน้าเบา ๆ
“ครับ ถ้าอาจารย์ไม่ได้ตั้งใจ อย่าโทษตัวเองดีกว่า” อาจารย์ส่ายหน้า แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ท่านคงไม่อยากให้ผมเห็น ว่าท่านกำลังอ่อนแอแค่ไหน แค่ผมเห็นไหล่ ที่สั่นระริกนั้น ก็พอจะเดาได้ ว่าอาจารย์ กำลังร้องไห้อยู่
“ผมตั้งใจ และมันเป็นความตั้งใจที่ผิดมหันต์”
ผมเงียบทันที ไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้ว ได้แต่รับฟังท่าน และถอนหายใจออกมาพร้อม ๆ กัน
“วันนั้น ผมเรียนวิชาเสรีกลับมา ผมเห็นแฟนตัวเอง มีอะไรกับผู้ชายคนอื่นที่ห้องผม”
“และ... ฮึก! ผู้ชายพวกนั้นเป็นเพื่อนสนิท เป็นนักเรียนหมอเหมือนผม” ผมแสบจมูกขึ้นมาทันที
ใจก็อยากหันไปถามอาจารย์ ว่าเรื่องนี้ มันเรื่องเหี้-ย อะไรวะ!
“ผมพูดไม่ออก จะร้องไห้ จะวิ่งไปต่อยเพื่อนตัวเองก็ก้าวขาไม่ไหว ได้แต่ยืนมอง มองเธอนอนหลับ เปลือยเปล่ากับเพื่อนผมทั้งสามคน”
ผมหลับตาลงแล้วถอนหายใจเสียงดัง ผมเริ่มรู้สึก ไม่อยากฟังมันแล
