ผมกับอาจารย์กลับมาเข้าเวรอีกครั้งด้วยสภาพจิตใจห่อเหี่ยวมาก แต่คนที่หนักสุดคงจะเป็นอาจารย์
“อาจารย์ไหวรึป่าวครับ” เมื่อผมเห็น ว่าท่านเริ่มจะไม่ไหว ก็รีบเดินไปถามทันที เคสนี้เป็นเคสเล็ก ๆ ผมกับพยาบาลผ่าได้อยู่แล้ว
“ไม่เป็นไร ผมอยากทำงาน จะได้ลืม” อาจารย์พูดเสียงเบาภายใต้มาสก์ปิดปาก ทำผมเผลอมองตามสายตาอาจารย์ ที่ตอนนี้กำลังจ้องไปที่แผลที่เปิดของผู้ป่วย
“ครับ”
จบการผ่าตัดที่ไม่มีการพูดคุยใด ๆ นอกจากเรื่องงาน ผมก็ขับรถกลับบ้านทันที และตอนนี้ ผมเหมือนซึมซับความเจ็บปวดของอาจารย์กลับมาด้วย เพราะทุกอย่างมันดูแย่ไปหมด ผมไม่มีแรงเดิน ผมเหนื่อย ผมอึดอัด จนผมไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองดี
“นาวา... ถือถุงอะไรมาลูก วันนี้นอนบ้านเหรอ?” ผมวางถุงน้ำมะพร้าวบนโต๊ะหน้าโซฟา ก่อนที่จะทิ้งร่างกายที่เหนื่อยล้านั่งอย่างอ่อนแรง
“ป่าวครับ พ่อให้เอาของมาให้”
“ไหนดูสิ โอ้โห... หมอนายนี่รู้ใจจริง ๆ” ผมหันไปมองแม่ ที่
