ใจผมเหมือนหยุดเต้น เมื่อปลายฟ้าถามอาจารย์ผมไปแบบนั้น ผมว่าแล้ว! ต้องสงสัยแน่!
“ไม่ลองถาม แม่หนูดูล่ะ ว่ารู้จักผมรึป่าว” ปลายฟ้าเม้มปากแน่น ผมพอจะเดาออก ว่าเธอห่วงความรู้สึกแม่ตัวเองแค่ไหน จนมือเล็ก ๆ นั้นขยับมาบีบมือผมไว้
“เอ่อ... แม่คงไม่บอกหรอกค่ะ แม่ค่อนข้างอคติกับหมอ” อาจารย์ขมวดคิ้ว มองปลายฟ้าอย่างสงสัย
เป็นใคร ใครก็สงสัย เพราะที่เธอบอกอยู่นี่ก็หมอ ผมก็หมอ!
“ทำไม? บอกผมได้ไหม?” จากที่ยิ้มแย้ม ตอนนี้อาจารย์ผม สีหน้าไม่ค่อยสู้ดี ปลายฟ้าเอง เธอก็เริ่มไม่แน่ใจ มองผมสลับกับอาจารย์อ้ำอึ้งอยู่สักพัก
จนเธอหันมาเรียกผมเบา ๆ
“เบบี๋...” นั่นไง อึดอัดแล้วสินะ
“เรื่องนี้ปลายฟ้าไม่รู้หรอกครับ แม่เธอไม่ได้บอก” อาจารย์หมอพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันมามองผมแทน
“งั้น แบบนี้ คุณก็งานยากสิหมอนาวา”
“ครับ ไม่ใช่ปัญหาหรอก” ปลายฟ้าหันมามองผมทันที แต่ผมไม่สนใจหรอก เพราะตอนนี้ผมโฟกัสเรื่องอาจารย์หมอกับเธอมาก
