บทที่4/2
846 คำ
บทที่4/2
วันนี้ต่างจากวันงานนั่น หมิงอิงทักทายองค์ชายด้วยท่าทางปกติ แม้จะสังเกตเห็นท่าทางของอีกฝ่ายที่แอบแปลกใจกับการกระทำของนางที่ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจทักอีกทั้งยังมององค์ชายเช่นพระองค์ด้วยสายตาเย็นชา ก็ทำให้คนที่ได้ชื่อว่าเสเพลที่สุดในเมืองหลวงไม่ทนอีกต่อไป
“วันก่อนเห็นคุณหนูฉู่ส่งสายตาให้ข้าราวกับมีเรื่องต้องการเอ่ยเป็นการส่วนตัว วันนี้กลับเย็นชา หรือข้าไม่ใช่เป้าหมายของแม่นางอย่างนั้นหรือ”
หมิงอิงยิ้มน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบกลับไป
“ขอพระราชทานอภัยหม่อมฉันคงไม่ได้ระวังจึงเผลอแสดงกิริยาไม่ดีออกไป เพียงแต่คำขององค์ชายนั้น หมิงอิงคิดว่าองค์ชายกล่าวเกินไป หม่อมฉันเพียงแค่อัธยาสัยดีเจอใครก็พูดคุยไม่ได้มีความหมายอะไรพิเศษ”
ท่าทางที่ไม่พอพระทัยขององค์ชายสามที่ทรงเสียเวลาเสด็จมา ไม่ได้ทำให้หมิงอิงรู้สึกกังวลเลยแม้แต่น้อย ยิ่งไม่พอพระทัยยิ่งดี หากทั้งฮ่องเต้ และเสด็จแม่ขององค์ชายรวมถึงตัวองค์ชายไม่พึงใจนางแล้ว เรื่องราชโองการนั่นก็คงไม่มีใครอยากเอ่ยถึง
“เช่นนั้นคงเป็นข้าเองที่เข้าใจผิด”
หมิงอิงยิ้มจากปากไม่ถึงตาราวกับไม่อยากตอบรับไมตรี แม้ว่าองค์ชายสามจะไม่ใช่คนที่ฉลาดเฉลียวนักแต่การกระทำของนางคิดว่าอีกฝ่ายก็คงเข้าใจได้ไม่ยากนัก
“เช่นนั้นข้ากลับก่อนดีกว่า”
หมิงอิงเร่งทำความเคารพองค์ชายที่เดินเร็วจนชายผ้าสะบัดใบหน้าก็บ่งบอกชัดเจนว่าไม่พอใจพอใจที่ถูกนางหมางเมิน
“หวังว่าจะได้ผล” หมิงอิงเอ่ยกับตนเองเมื่อมองอีกฝ่ายเดินไปขึ้นรถม้าของตน
“วันนี้ได้ข่าวว่าองค์ชายสามมาหรือ” หมิงอิงพยักหน้าให้กับบิดาของนาง
“แต่กลับไปอย่างไม่พอพระทัยนัก”
“เรื่องเกี่ยวกับคนในราชวงศ์จะต้องระวังให้มานะลูก พ่อเข้าใจว่าเจ้าต้องการอะไร แต่หากไม่ระวังโทษที่ได้รับจะหนักเสียยิ่งกว่าต้องเข้าไปอยู่ในราชวงศ์เสียอีก”
หมิงอิงอ้อนบิดา “ข้าเข้าใจแล้วท่านพ่อ ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ทำให้ท่านพ่อมีปัญหา”
หลายวันผ่านไปดูเหมือนก็จะไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องราชโองการขององค์ชายสามซึ่งทำให้หมิงอิงพอใจเป็นอย่างมาก แต่นางก็ยังไม่วางใจ
“เสี่ยวอี้ หากต้องการได้สามัญชนเป็นสามีจะต้องไปหาที่ใด”
เสี่ยวอี้สาวใช้คนสนิทมองคุณหนูของนางด้วยแววตาไม่เข้าใจ “คุณหนูหมายความว่าอย่างไรนะเจ้าคะ”
“ข้าพูดตรงตัวนะ ข้าอยากได้สามีเป็นสามัญชนคนธรรมดาจะต้องทำเช่นไรถึงจะเจอคนแบบนั้น”
เสี่ยวอี้ขมวดคิ้ว “หรือคุณหนูหมายถึงคนที่ไม่ได้เป็นลูกหลานขุนนางอย่างนั้นหรือเจ้าคะ”
“อือ ไม่ใช่ราชวงศ์ ไม่ใช่แม่ทัพ หรือแม้แต่ลูกหลานขุนนาง บัณฑิตยิ่งไม่เอาเข้าไปใหญ่”
เสี่ยวอี้พยักหน้ารับ ”ข้าพอจะรู้เจ้าคะ แต่เครื่องแต่งกายของคุณหนูออกจะหรูหราเกินไป อาจจะต้องเปลี่ยนเสียก่อน”
“ทำไมต้องทำเช่นนั้นเล่า ถึงข้าบอกว่าอยากได้สามัญชนแต่ก็ไม่ได้อยากได้คนที่ไร้เงินทองนะเสี่ยวอี้ อย่างพวกพ่อค้าก็เป็นคนธรรมดาไม่ใช่หรือ มีที่ที่คนธรรมดาแต่พอมีเงินหรือมีความสามารถมารวมตัวกันหรือไม่”
เสี่ยวอี้ยิ้ม “ที่เช่นนั้นย่อมมีอยู่แล้วเจ้าค่ะ เพียงแต่คุณหนูเคยไปที่แบบนั้นในเมือง คนที่เจอล้วนเป็นคุณชายตระกูลใหญ่ แต่หากออกไปนอกเมืองแล้วละก็…“
“เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ”
ไม่นึกเลยว่าสถานที่ที่เสี่ยวอี้บอกก็คือโรงเตี๊ยม ก่อนหน้าพวกนางได้แวะเข้าไปโรงเตี๊ยมในเมืองมาแล้ว เป็นอย่างที่คิด มีแต่เหล่าคุณชายตระกูลใหญ่ หรือไม่ก็คนมีฐานะจากเมืองต่าง ๆ ซึ่งไม่ใช่คนประเภทที่หมิงอิงต้องการจะทำความคุ้นเคยด้วย
“ไม่ดี” หมิงอิงบอก เมื่อยามนี้นางและเสี่ยวอี้เข้า ๆ ออก ๆ โรงเตี๊ยมมาแล้วถึงสามสี่ที่ จากถนนที่พลุกพล่านที่สุดในเมืองหลวงจนกระทั่งถนนที่เงียบแทบจะที่สุด
“ที่นี่ออกจะน่ากลัวนิดหน่อย เพราะถนนสายนี้ขายดาบ แต่โรงเตี๊ยมนี้อาหารอร่อย” คำของเสี่ยวอี้ทำให้หมิงอิงสนใจ
”เช่นนั้นก็เข้าไปกินข้าวกัน หากไม่เจออะไรน่าสนใจก็ไม่เป็นอะไร”
แม้จะเอ่ยเช่นนั้นแต่โชคชะตากลับเล่นตลกกับหมิงอิงมากกว่าที่นางคิด
สวรรค์กำลังเล่นตลกกับโชคชะตาของนาง มนุษย์จะฝืนลิขิตสวรรค์ไปได้เช่นไรกัน หมิงอิงเจ้าคือหมากตัวสำคัญ หากเจ้าล้มกระดานสวรรค์ก็แค่เริ่มเกมส์กระดานใหม่
- ผู้เขียน
