บทที่11
ไม่ต้องพยายามอะไรกันเล่า ตาทึ่มนั่นไม่สนใจข้าเลยแม้แต่นิด ทั้ง ๆ ที่เป็นเอ่ยเงื่อนไขการหมั้นหมายที่น่าฟังนี่มาให้นางเองแท้ ๆ แต่กลับมานั่งนิ่งเป็นก้อนหินอยู่ตรงนี้ ใครกันที่เป็นคนบอกว่าหากอยากพบก็ให้ส่งจดหมายไปที่จวน ไม่ต้องไปรอที่โรงเตี๊ยม ข้าส่งไปตั้งนานกว่าท่านจะมาแล้วพอมาก็ยังมานั่งนิ่งไม่รับรู้ไม่พูดจบอยู่นี่อีก
“อาหารนี่อร่อยมากเลยนะ” หมิงอิงอุตส่าห์ลงมือเข้าครัวเอง นางมีฝีมือแน่นอนผ่านการเป็นภรรยามาไม่มีกี่ชาตินางจะไร้ฝีมือได้อย่างไร เพียงแค่ลาตินี้ไม่ค่อยนำมาใช้ก็เท่านั้น แต่ทั้ง ๆ ที่นำมาอวดแต่มู่หานจงผู้นี้กลับมีสีหน้านิ่งเฉย เสียอย่างนั้น
“รสชาติดี แม่นางฉู่มีฝีมือแล้วจริง ๆ ไม่แปลกที่ชอบอาหารในโรงเตี๊ยมที่เราพบกัน ข้าไปมาหลายเมืองหลายแคว้นแต่โรงเตี๊ยนนี้ถือว่าเยี่ยมยอดสุด”
หมิงอิงอยากเหลือบตามองบน นางเป็นคนทำอาหารให้เขากินอยู่ตรงนี้ แต่มู่หานจงกลับชมอาหารที่โรงเตี
