สิ่งเล็ก ๆ ที่เรียกว่าสนใจ#2
1021 คำ
นลินเริ่มปรับตัวกับโรงเรียนใหม่ได้แล้ว ทุกวันเธอจะห่อข้าวกล่องมาโรงเรียนด้วยและนั่งทานที่โต๊ะเดิมเป็นประจำ เธอกำลังคิดว่าจะหางานพิเศษทำหลังเลิกเรียนเพราะอยากมีเงินเก็บ อีกแค่ปีกว่าก็จะต้องเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว แน่นอนว่ามันต้องใช้เงินมากโข
ทว่าเธอยังเด็กอายุยังไม่ถึงสิบแปดปีเลยไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้บ้าง และระหว่างที่นลินกำลังทานข้าวและคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่นั้น คิมหันต์ก็เดินมานั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับเธอ
“เธอ” เขาเรียก ทำเอาเธอสะดุ้งเล็กน้อย
“นายมีอะไรกับฉันอย่างนั้นเหรอ”
“เรื่องโครงงาน ฉันจะมาถามเธอว่าจะเริ่มทำวันไหนเพราะกำหนดส่งอีกสี่วัน”
“ฉันกินข้าวเสร็จก็จะไปห้องสมุดนี้แหละ” นลินบอก คิมหันต์จึงชะโงกหน้ามองกับข้าวของเธอ จากนั้นก็ถามขึ้น
“เธอทำข้าวกล่องมาแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ” เด็กสาวพยักหน้า “ขอฉันชิมบ้างได้หรือเปล่า”
“ไม่อะ นายก็ไปกินในโรงอาหารสิ”
“แต่ฉันอยากกินฝีมือเธอนี่นา เธอรู้หรือเปล่าว่าข้าวกะเพราไก่ไข่ดาวมันของโปรดของฉันเลยนะ”
“นายจะมากินข้าวช้อนเดียวกับฉันได้ยังไง” คิ้วเรียวเลิกขึ้น “ฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายไม่มีโรค เดี๋ยวน้ำลายนายจะทำให้ฉันติดโรคนะ”
คิมหันต์หัวเราะในลำคอ
“เธอนี่ท่าจะดูยูทูปมากไปนะ เอาช้อนมาเลย ฉันหิวจนไส้จะขาดแล้วเนี่ย เธอหัดมีใจเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์บ้างสิ แถมนี่ก็ข้าวตั้งเยอะ เธอตัวนิดเดียว แบ่งกันกินจะเป็นไรไปล่ะยัยงก”
“ฉันไม่ได้งกนะ แต่เออ นายจะว่าฉันงกก็ตามใจ ฉันไม่รวยเหมือนนายนี่” นลินทำปากยื่นใส่จนเขาอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ทว่าคิมหันต์ไม่สนใจแย่งช้อนจากมือเธอมาตักข้าวของเธอกินหน้าตาเฉย ทิ้งให้เธอมองตามด้วยสายตาโกรธแค้น
อีกฟากหนึ่งนั้น นิ่มนวลมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความแค้นที่เห็นคิมหันต์ไปทำตัวสนิทสนมกับยัยหน้าจืดเด็กใหม่ แล้วยังมีกลุ่มรุ่นพี่ ม.6 มองมาอย่างสนใจด้วย เนื่องจากคิมหันต์เรียกว่าเป็นคนดังของโรงเรียนเลยก็ว่าได้ ใครบ้างจะไม่รู้จักเขา ปกติแล้วเขาจะไม่สุงสิงกับใครง่าย ๆ หนำซ้ำยังเย็นชาและร้ายกาจจนไม่มีใครกล้าตอแยอีกต่างหาก
“ยัยแข ดูนั่นสิ นั่นมันน้องคิมที่มึงหมายปองอยู่ไม่ใช่เหรอยะ” ดิวชี้ชวนให้เพื่อนในกลุ่มดู
“ทำไมถึงไปนั่งกับเด็กใหม่นั้นได้ล่ะ” เพื่อนอีกคนเสริมขึ้น
“พวกแกอยากรู้ก็เดินไปถามเองสิ” แขไขกำมือแน่นด้วยความอิจฉา เธอเพียรตามจีบคิมหันต์มาตั้งแต่เขาแตกเนื้อหนุ่มแล้ว เขาหน้าตาดี รูปร่างสูงใหญ่กว่าเด็กวัยเดียวกัน และที่สำคัญคือที่บ้านเขารวยมาก
“ก็เห็นแกตามตื๊อน้องคิมหันต์มาสามปีแล้วอะ ยิ่งโตก็ยิ่งหล่อว่ะ คนอะไรก็ไม่รู้”
“หุบปากแกไปเลยยัยดิว รีบกินสิ ฉันจะพาพวกแกไปเยี่ยมนั่งเด็กใหม่นั่นหน่อย”
“วันหลังเธอทำมาเผื่อฉันอีกได้ไหม เธอทำกับข้าวอร่อยดี” คิมหันต์ยกขวดน้ำที่นลินวางไว้ขึ้นมาดื่มหน้าตาเฉย เธอทำตาเขียวปั๊ดใส่เขาที่กำลังยิ้มหน้าระรื่นหลังจากได้แกล้งเธอจนแก้มป่อง
“ทำไมฉันต้องทำมาเผื่อนายด้วยล่ะ ฉันไม่มีวัตถุดิบเยอะขนาดนั้นหรอกนะ แล้วนายมาดื่มน้ำขวดเดียวกับฉันทำไม นายแกล้งฉันเหรอ”
“เธอขายกล่องละเท่าไหร่ ฉันจะซื้อ” เขาไหวไหล่เล็กน้อย
“ทำไมนายไม่ไปกินที่โรงอาหารล่ะ อาหารเยอะแยะ”
“ก็ฉันอยากกินฝีมือเธอนี่ นะ ทำมาขายให้ฉันทุกวันเลยได้ไหม” นลินแบมือไปตรงหน้าคิมหันต์ เขาทำหน้างงอย่างไม่เข้าใจ “อะไรของเธอ”
“เอาเงินมาสิ ฉันขายกล่องละห้าสิบบาท ห้าวันก็เท่ากับสองร้อยห้าสิบบาท”
“เธอนี่มันโคตรงกจริง ๆ เลย แล้วอะไรคือกล่องละห้าสิบ แพงไปหรือเปล่า ที่โรงอาหารกับข้าวสองอย่างยังแค่สามสิบห้าบาทเอง”
“ถ้าแพงก็ไม่ต้องกิน”
ได้ยินดังนั้นคิมหันต์จึงค้นหาเงินในกระเป๋ากางเกงนักเรียนตัวเอง ก่อนจะยัดเงินทั้งหมดที่มีให้นลิน
“ฉันมีแค่นี้แหละ ปกติไม่ค่อยพกเงินสด เดี๋ยวฉันจะไปกดเงินมาให้เธอเพิ่มอีกแล้วกัน อย่าลืมล่ะ เอาแบบอร่อย ๆ เนื้อเยอะ ๆ”
นลินรับเงินจากคิมหันต์มานับ แล้วส่งคืนให้เขาส่วนหนึ่ง
“ที่นายให้มามันเกินสองร้อยห้าสิบบาท เอาคืนไป นายจ่ายฉันอาทิตย์ต่ออาทิตย์พอ ถ้าวันไหนนายไม่อยากกินก็ให้แจ้งฉันล่วงหน้าก่อนหนึ่งวัน”
“เอาไปเถอะ เก็บไว้กับเธอเลย แล้วฉันจะแจ้งเธอได้ไง เธอเล่นไลน์ไหม เอาไลน์เธอมาสิ”
นลินยื่นโทรศัพท์ของตัวเองที่เปิดคิวอาร์โค้ตไว้แล้วให้เขา
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ฉันมีเงินนายอยู่สามร้อยยี่สิบบาท ฉันจะจดไว้ในโน้ต”
“ตามใจเธอแล้วกัน ขอบใจมากนะ แล้วเธอมีชื่อเล่นหรือเปล่า” คิมหันต์ถาม
“ลิน เรียกฉันว่าลิน”
“ฉันคิมหันต์ เรียก คิมเฉย ๆ ก็ได้ เธอย้ายมาจากไหนเหรอ”
“กรุงเทพฯ”
จังหวะนั้นเสียงกริ่งหมดเวลาพักดังขึ้นพอดี คิมหันต์เลยหยุดพูด นลินกอดอกมองหน้าเขาพลางพ่นลมหายใจเหนื่อยหน่าย
“เพราะนายเลยที่ทำให้ฉันอดไปห้องสมุด”
“ฉันว่าเราหาข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตแทนดีไหม” คิมหันต์เสนอ
“ที่บ้านฉันไม่มีคอม” นลินตอบ
“แต่ที่ห้องฉันมี เธอเอาหัวข้อมาสิ ฉันจะไปค้นข้อมูลมาให้”
- ผู้เขียน
