หลงกลรักวิศวะตัวร้าย

บทที่ 9 กอดแรก

โจเซฟจัดการวางร่างที่นอนหลับปุ๋ยด้วยความเบามือที่สุด ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเขาก็สามารถพาเธอมาส่งถึงห้องอย่างปลอดภัย โดยถือวิสาสะเปิดกระเป๋าหยิบคีย์การ์ดออกมา แล้วสแกนเข้าโดยเจ้าตัวไม่ได้อนุญาตเพราะตั้งแต่ขึ้นรถมาก็หลับสนิทตลอดทาง

ชายหนุ่มจ้องมองร่างสวยด้วยสายตาราบเรียบ ใบหน้าหล่อที่ไร้รอยยิ้มปกคลุมคาดเดาไม่ได้ว่าเขากำลังคิดอะไร เพียงไม่นานโจเซฟก็เดินออกมาจากห้องนอนไม่ลืมที่จะปิดไฟหัวเตียง แล้วเปิดระเบียงห้องของเธอหยิบบุหรี่จากซองมาคาบพร้อมจุดสูบ

ไม่เพียงแค่นั้นเขายังล้วงหยิบโทรศัพท์มาด้วย ก่อนจะกดโทรหาใครบางคนแล้วรอปลายสายกดรับด้วยความร้อนรนใจ

"ผมต้องการลูกน้องเฮียตอนนี้"

(เกิดเรื่องอะไร) เสียงปลายสายฟังดูตกใจเล็กน้อย และใช่นั้นคือพี่ชายแท้ ๆ มีอำนาจในมือหรือเจโรมที่เขาเลือกจะโทรขอความช่วยเหลือ

"เกิดเรื่องนิดหน่อย"

(ไหนบอกว่าไม่อยากยุ่งกับเรื่องแบบนี้) โจเซฟเงียบไปชั่วครู่ เรื่องแบบนี้ที่ว่าคือการทำอะไรไม่ถูกต้องหรือผิดกฏหมาย แต่เมื่อได้ยินน้องชายเงียบไปปลายสายพูดต่อขึ้นมาอีกครั้ง

(ให้ฉันจัดการให้หรือเปล่า?)

"ไม่ครับ ผมจะจัดการเอง" สิ้นเสียงโจเซฟปลายสายเองก็เหมือนจะเงียบไปเช่นเดียวกัน ก่อนที่จะตัดสินใจวางสายเขาก็ไม่ลืมที่จะพูดธุระอีกอย่างหนึ่ง

"คอนโดเฮีย ผมขอนะครับ"

(อืม) โจเซฟกดวางสายทันทีที่ได้ทุกอย่างที่ต้องการ เขาประมวลความคิดอยู่ที่ระเบียงใช้เวลาหลายนาทีในการอัดสารนิโคตินเข้าสู่ร่างกาย ปล่อยควันขาวให้โพยพุ่งในอากาศพร้อมความรู้สึกในใจที่ค่อย ๆ สงบลงตาม

ก่อนที่จะตัดสินใจดับบุหรี่แล้วกลับเข้าไปในห้องนอนของเธออีกครั้ง ไฟในห้องยังคงดับเหมือนเดิม แต่ในความมืดกลับได้ยินเสียงสะอื้นไห้ และแสงสะท้อนให้เห็นคนบนเตียงที่นั่งกอดเข่าร้องไห้ตัวสั่นเทา กอดผ้าห่มเอาไว้แน่นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคนเข้ามาก็ค่อย ๆ เงยหน้ามอง

มิวสิคถอยหลังกรูเมื่อเห็นเงาผู้ชายยืนนิ่งหน้าเตียง ภาพเหตุการณ์หลายชั่วโมงก่อนหน้าวิ่งเข้ามาในหัวโดยไม่อาจสลัดมันออกได้ ยิ่งน้ำตาไหลพรากและตัวสั่นด้วยความกลัว

"พี่เอง...โจเซฟ..." เสียงทุ้มเต็มไปด้วยความอ่อนโยน และค่อย ๆ ยื่นมือสร้างความน่าเชื่อใจ จนมิวสิคค่อย ๆ หายตัวเกร็งและจ้องมองเขาทั้งน้ำตา

"ฮึก..."

"ไม่ต้องกลัว พี่เป็นคนช่วยเราไว้ไง" ร่างสูงนั่งลงปลายเตียงช้า ๆ ไม่ได้รีบร้อนที่จะเข้าหาเพราะรู้ว่าอีกคนยังคงผวากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"พะ พี่เซฟ..." ท้ายที่สุดคนกลัวในตอนแรกก็ขยับมากอดร่างสูงเอาไว้ โดยโจเซฟไม่ทันตั้งตัวแต่ก็ปล่อยร่างกายให้เธอมุดเข้ามา เพียงแค่ใช้มือหนาลูบหลังเป็นการปลอบโยน คนที่ตัวสั่นเครือและสะอึกสะอื้นก็ค่อย ๆ สงบลง

โจเซฟใช้เวลาเงียบ ๆ และนั่งลูบแผ่นหลังเล็กหลายนาที เสียงร้องของมิวสิคเริ่มเงียบลงเรื่อย ๆ จนคิดว่าเธอต้องหลับไปในอ้อมกอดของเขา แต่เมื่อจะขยับให้ร่างเล็กลงมานอนเธอกลับกระชับกอดไม่ยอมปล่อย

"พี่อยู่เป็นเพื่อนมิวได้ไหม?" เสียงอู้อี้ของมิวสิคกล่าวออกมา โดยที่ไม่ยอมปล่อยมือใช้ร่างกำยำของโจเซฟเป็นที่ปลอดภัยของตัวเอง

"..." โจเซฟนั่งเงียบ แต่ยังไม่หยุดมือที่กำลังลูบหลัง

"จนกว่ามิวจะหลับอีกรอบก็ได้ นะคะ...มะ มิวขอร้อง"

"อืม งั้นก็ลงมานอนดี ๆ" คราวนี้มิวสิคยอมคลายมือจากกอดอุ่น แล้วขยับตัวมานอนราบบนเตียงนุ่มพร้อมกับจ้องร่างของเขากลัวจะคลาดสายตา

ชายหนุ่มเอื้อมไปจับผ้าห่มคลุมร่างสวยไว้ พร้อมใช้หลังมือหนาเช็ดคราบน้ำตาให้ ก่อนจะหมุนตัวไปนั่งรอบนโซฟาเป็นเพื่อน

มิวสิคยังคงไม่หยุดจ้องร่างตัวโต ครั้งหนึ่งเคยอคติและไม่ไว้ใจ ทว่าตอนนี้กลับกลายเป็นเธอที่กลืนน้ำลายตัวเอง เขาเหมือนเป็นคนที่เธอไว้ใจที่สุดในตอนนี้ และขอให้เขาอยู่เป็นเพื่อนในห้องนอนส่วนตัวอย่างไม่อาย

"นอนได้แล้ว" เมื่อเห็นเธอจับจ้องไม่หยุดโจเซฟจึงกล่าวออกไป เพียงแค่นั้นสาวน้อยก็ค่อย ๆ หลับตาลงแล้วกลับสู่ห้วงนิทราในคืนที่ขมขื่นเกือบถูกคนแปลกหน้ายัดเยียดร่างกาย

เช้าวันต่อมา

โจเซฟลืมตาขึ้นมองเตียงที่ว่างเปล่า ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเขาเผลอหลับไปตอนไหน เมื่อไม่เห็นคนนอนเฝ้าจึงร้อนรนรีบเดินออกมาจากห้องนอนเพื่อพยายามหา

แต่แล้วแผ่นหลังของคนที่ยืนหันหลังในครัวทำเขาผ่อนลมหายใจออกมา อย่างน้อยเช้านี้อะไร ๆ ก็น่าจะดีขึ้นมาแล้วโดยเฉพาะสุขภาพจิตใจของเธอ

"นอนห้องคนอื่นแล้วยังตื่นสายอีก" เสียงหวานพลอยทำให้โจเซฟรู้สึกตัวหลังจากที่เผลอจ้องเธอนานเกินไป

"ปากดีแบบนี้แปลว่าหายกลัวแล้ว?" ร่างสูงเลือกที่จะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ได้เห็นเธอกลับมาเป็นคนเดิมก็พลอยโล่งใจไปด้วย

"มิวซื้ออเมริกาโน่มา" มือเรียวว่าจบก็ดันอเมริกาโน่เย็นร้านดังที่ตั้งใจสั่งมาให้ ก่อนที่จะนั่งลงที่ตำแหน่งด้านข้างเขาแล้วปรายไปมองคนตัวโตด้วยสายตาที่อยากจะพูดอะไรบางอย่าง

"มีอะไรก็พูดมา" โจเซฟว่าจบก็ยกน้ำขึ้นมาดูด แวบมองเธอเพียงนิดเดียวก็รู้ว่าเธอมีอะไรอยากจะบอกไม่ยอมพูดออกมาเสียที

"พี่เปเปอร์บอกว่าพี่ชอบดื่มอเมริกาโน่เย็นตอนเช้า"

"แค่นี้?" ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น จ้องเข้าไปในนัยน์ตาสวยที่กำลังหลบหลีกสายตา

"มิวรู้ว่ากาแฟคงจะตอบแทนในสิ่งที่พี่ช่วยมิวเมื่อคืนไม่ได้ แต่สิ่งที่มิวอยากจะบอกคือขอบคุณที่พี่ช่วยมิวไว้ ถ้าไม่ได้พี่ป่านนี้มิวก็ไม่รู้ว่ามิวจะเป็นยังไง" เจ้าของร่างสวยก้มหน้าลงมองพื้น ในตอนที่พูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมือเรียวก็กำไว้แน่นฝั่งความกลัวไว้ในนั้น ภาพเหตุการณ์ยังคงชัดเจนในหัวของเธอ พร้อมกับคำถามที่เกิดอยู่ในหัวตลอดเวลา ถ้าเขาไม่มาช่วยแล้วเธอจะเป็นยังไงต่อไป

"อย่างน้อยเหตุการณ์เมื่อคืนก็มีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้น" มิวสิคเงยหน้าสบตาคนเอ่ยเสียงเรียบ เขากำลังคว้าแก้วแล้วยืนขึ้นเพื่อเตรียมจะกลับห้อง แต่มิวสิคยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพ่นออกมาเลย

"เรื่องดี ๆ?"

"เธอเรียกฉันว่าพี่แล้วแทนชื่อตัวเอง แถมยังได้กอดแรกจากคนนอกครอบครัวของฉัน แค่นี้ยังไม่ใช่เรื่องดีเหรอ..." โจเซฟว่าจบก็หมุนตัวหมายจะเดินออกจากห้อง ทิ้งให้คนที่ยืนหน้าแดงด้วยคำว่ากอดแรกไว้ด้านหลัง แต่ก่อนที่จะก้าวออกไปก็ไม่ลืมที่จะหันมาพูดทิ้งท้าย

"ถ้าอยากเมาแล้วทิ้งตัวแบบนั้นคราวหลังก็โทรตามพี่มาดื่มด้วย จะได้ช่วยไว้ทัน"

ปึก...

ประตูคอนโดปิดลงพ่นคำทิ้งท้าย คนที่ตกอยู่ในความกลัวบัดนี้มีแต่ความขวยเขิน ใบหน้าสวยรู้สึกเห่อร้อน กายร้อนวูบวาบไปหมด ไอ้สองประโยคหลังทำเธอเสียอาการจนได้