หลงกลรักวิศวะตัวร้าย

บทที่ 8 บุคคลปลอดภัย

"จะไปไหนครับน้อง" สาวสวยหน้าเคาน์เตอร์หยัดยืนเต็มกายด้วยสภาพไม่ไหวติง บาร์เทนเดอร์ที่ถูกฝากฝั่งให้ดูแลก็รีบเงยหน้าขึ้นถามหมายจะเดินไปช่วยร่างสวยที่โซเซแต่ก็ถูกเธอห้ามไว้ก่อน

"ไม่เป็นไร หนูยังไหว พี่ทำงานไปเถอะ~" คนหน้าแดงปลั่งยกมือห้ามพร้อมทั้งเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้ง ก่อนที่จะส่งยิ้มเล็ก ๆ แล้วทำสัญลักษณ์มือโอเคส่งให้บาร์เทนเดอร์หนุ่มแล้วหันหลังตรงไปยังห้องน้ำ

ชายผู้ถูกฝากฝั่งรีบกดเบอร์โทรรายงานตามคำสั่งเจ้านาย แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองอีกทีรุ่นน้องสาวสวยก็หายเข้าไปในฝูงคนที่กำลังโยกย้ายตามจังหวะดนตรี

ทางด้านของมิวสิคกำลังพยายามประคองร่างเพื่อตรงจะเข้าห้องน้ำที่อยู่อีกฝั่ง เดินเซชนคนนู้นทีคนนี้ทีกว่าจะลากสังขารที่ไร้สติมาถึงห้องน้ำก็แทบหอบลิ้นห้อยไม่ต่างจากหมา

เพิ่งเข้าใจคำว่าเมาเหมือนหมาก็วันนี้ ปกติไม่ใช่คนที่จะดื่มหนักขาดสติขนาดนี้มาก่อน แต่ความกลุ้มใจและความเครียดที่วนเวียนในสมองตลอดเวลาแทบทำให้เธอยกดื่มไม่พัก รู้ตัวอีกทีก็เมาแอ๋เหลือเพียงสติอันน้อยนิดแต่กลับควบคุมมันไม่ได้เลย

ปึก!

มุมมืดใกล้ห้องน้ำทำให้มิวสิคเผลอชนแผงอกใครสักคน แน่นอนว่าเหตุการณ์มันไม่ได้ต่างจากครั้งก่อน ๆ ที่เธอเดินชนมาแล้วเกือบห้าคนได้ แต่ร่างสวยก็พยายามจะเดินเลี่ยงเช่นทุกครั้ง ทว่าครั้งนี้แขนเรียวกลับถูกคว้าไว้แล้วดึงเข้าหาเจ้าตัว

"สวัสดีครับ" เสียงทุ้มทำให้รู้ว่าคนที่เดินชนนั้นเป็นผู้ชายรวมไปถึงร่างกายที่ถูกกระชากให้แนบชิดสัมผัสได้ถึงร่างแข็ง ๆ ของตรงหน้าทำให้เธอมั่นใจแม้ตรงนั้นจะมืดจนไม่เห็นหน้าค่าตา

กลิ่นแอลกอฮอล์และบุหรี่จาง ๆ ลอยเตะจมูกของมิวสิคที่ยืนอึน เธอพยายามตั้งสติที่มีเหลือไม่มากแล้วสลัดมือที่ถูกกุมไว้แน่นแต่ไม่เป็นผล

"ปล่อยฉันนะ จับมือฉันทำไม!" เมื่อสะบัดแล้วไม่เป็นผลมิวสิคก็ใช้เสียงเข้าช่วย เธอรวบรวมกำลังที่หลงเหลือจากการตัดทอนของแอลกอฮอล์พยายามเปล่งเสียงเพื่อให้หลุดพ้นจากปราการ แต่ชายปริศนากลับไม่ยอมปล่อยมือ เขายิ่งบีบมือเธอแน่นขึ้นแล้วโน้มใบหน้าลงมาหาช้า ๆ ก่อนที่จะกระซิบข้างหูแผ่วเบาจนกายสวยขนลุกซู่

"หึ…สนใจไปมีความสุขด้วยกันไหมคนสวย?" คนเมาเหมือนรู้ชะตาที่ต้องเจอถึงกับได้สติกลับมามากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นแอลกอฮอล์ก็ยังทำร่างกายเธออ่อนปวกเปียกดันร่างบึกบึนตรงหน้าออกไม่สำเร็จ

"ปล่อยฉัน ช่วยดะ!!!" การตะโกนขอความช่วยเหลือคือสิ่งเดียวที่ทำได้ ทว่ายังไม่ทันจะได้ตะเบ่งมันออกมาจบประโยคมือสกปรกของชายปริศนาตรงหน้าก็กดปิดปากเธอเอาไว้พร้อมกับลากร่างสวยออกมาทางหลังร้านโดยเป็นอีกทางที่จะตรงไปยังลานจอดรถเปลี่ยว ๆ ของผับดัง

"อ่อย!!! (ปล่อย!!!)" มิวสิคถูกล็อกแขนจากด้านหลังและอุดปากลากออกมา ที่ตรงนั้นเป็นถนนกว้าง ๆ และแบ่งล็อคของลานจอดรถ โชคร้ายของเธอที่ตรงนั้นไม่มีใครเลยสักคน เป็นที่เงียบ ๆ ที่แม้แต่เธอจะตะโกนขอความช่วยเหลือก็แทบไม่มีใครได้ยิน

"ชู่ววว…ถ้าไปด้วยกันดี ๆ คนสวยจะไม่เจ็บตัวนะครับ" เจ้าของการกระทำสกปรกก้มลงมากระซิบข้างหูเธอเป็นครั้งที่สอง สิ้นประโยคนั้นเขาก็ขบเม้มใบหูเล็กจนมิวสิคแดดิ้นด้วยความรังเกียจ

"อื้อออ…อ่อย ฮึก!!! (ปล่อย!!!)" เสียงขัดขืนผสมกับสะอื้นไห้ของคนที่กลัวสุดขีด จนถึงตอนนี้เธอก็ยังถูกเขาลากออกมาเพื่อตรงไปที่รถของมัน เส้นทางนั้นไกลออกจากผับประมาณหนึ่งแถมมันยังมืดและเปลี่ยวแทบไม่มีใครอยากผ่านเข้ามา ก่อนที่เจ้าตัวจะกดรีโมทรถยนต์เพื่อปลดล็อก มิวสิคก็รู้ได้ในทันทีว่าตอนนี้เธอไม่มีทางรอดจากไอ้โรคจิตคนนี้แน่

ร่างสวยถูกผลักเข้าไปเบาะหลังของรถยนต์ที่แรงพอจะทำให้เธอนอนราบไปกับเบาะด้วยความจุกเสียด แทบไม่ทันจะได้ตั้งตัวอยู่ ๆ ไอ้บ้านั้นก็ก้มลงมาคร่อมพร้อมทั้งซุกไซ้ซอกคอระหงของมิวสิคที่ดีดดิ้นจนสุดแรง

"กรี๊ดดดดด ปล่อยฉัน!" มิวสิคกรีดร้องออกมาสุดเสียงใช้มือกันใบหน้าสกปรกที่พยายามข่มขืนร่างกายของเธอโดยน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง คิดถึงหน้าพ่อกับแม่ที่เป็นที่พึ่งของคนที่อับจนหนทาง

"กรี๊ดดด ปล่อยฉันเถอะ ปล่อยฉัน!!!"

"ไม่อยากมีความสุขด้วยกันเหรอคนสวย" สิ้นเสียงน่ารังเกียจนั้นมันก็พยายามจะก้มจูบเรียวปากหวาน ทว่ามิวสิคกลับหันหนีได้ทันสิ่งที่มันทำคือกดริมฝีปากกับแก้มขาวแรง ๆ จนรู้สึกเจ็บไปหมดทั้งหน้า

"ฮึก ปล่อยฉัน…" มิวสิคหมดแรงแม้แต่จะดิ้นรนออกมาจากคนที่แรงเยอะกว่าเป็นเท่าตัว เธอได้แต่นอนน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย

จนสุดท้ายเสียงฝีเท้าที่วิ่งเข้ามาก็เหมือนเป็นเสียงความช่วยเหลือจากสวรรค์

ผัวะ!!

ชายปริศนาถูกกระชากออกมาจากตัวรถ โดยมันยังไม่ทันจะได้เตรียมตัวก็ถูกคนมาใหม่ประเคนหมัดหนัก ๆ เข้าจัง ๆ

ลำตัวแข็งแรงล้มตึงบนถนนของลานจอดรถยนต์ ส่วนคนที่นอนร้องไห้พลอยผุดยิ้มดีใจขึ้นมา ไม่ว่าคนที่มาช่วยนั้นจะเป็นใครเธอก็ขอบคุณเขามาก ๆ ขอบคุณมากจริง ๆ

"มึงเป็นใครวะ ยุ่งกับเรื่องผัวเมียทำไม" ชายหนุ่มที่โดนต่อยชี้หน้าอย่างหาเรื่อง

แต่เพียงคำว่าผัวเมียที่มันพูดจบร่างของมันก็ถูกเขาคนนั้นเตะเสยจนสลบในครั้งเดียว ไร้การสนทนาใด ๆ อีกเขาจึงเปลี่ยนเป้าหมายมาช่วยคนที่นอนหอบหายใจแรงอยู่ในรถลุกขึ้นมาเองแทบไม่ไหว

"โอเคไหม…" เสียงทุ้มประคองร่างมิวสิคขึ้นมา แล้วถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยแต่น้ำเสียงนั้นคุ้นหูจนร่างสวยค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมามอง

"พี่เซฟ…"

"เดินไหวไหม?" มิวสิคส่ายหัวทั้งน้ำตา ทั้งกลัว ตกใจ ขวัญเสียและเมาหลายความรู้สึกเกินกว่าที่จะทำให้เธอขาแข็งขึ้นได้

"งั้นพี่อุ้มได้ไหม?" คราวนี้เธอพยักหน้าตอบทันควัน ไม่ต้องคิดอะไรให้มากมายเพราะโจเซฟคือคนที่ปลอดภัยที่สุดและเธอก็รู้สึกไว้ใจเขาอย่างไม่มีข้อกังขาในตอนนี้

เรือนร่างสวยถูกอุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าสาวมือเรียวจึงรีบคล้องคอเขาเอาไว้ ก่อนที่โจเซฟจะตัดสินใจพาเธอไปที่รถเดินข้ามร่างของคนที่เพิ่งทำร้ายเธอออกมาตรงไปที่รถตัวเอง

มิวสิคถูกวางลงเบาะข้างคนขับรถด้วยความเบามือ ขณะที่โจเซฟเอื้อมไปรัดสายเข็มขัดนิรภัยให้เจ้าตัวได้แต่นั่งนิ่ง ๆ ไม่โวยวายไม่ก่นด่าอย่างเช่นทุกครั้ง ราวกับคนไร้วิญญาณมีเพียงสายตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาจ้องมองเขาโดยไม่พูดอะไร

"คอนโดอยู่ไหน?"

"จะ เจอาร์คอนโดค่ะ" มิวสิคตอบออกไปเสียงสั่นเครือสิ้นเสียงนั้นเธอก็หลับตาไล่น้ำตาออกมา โดยโจเซฟเองไม่ได้ถามอะไรต่อ เพียงแต่กดสตาร์ทรถแล้วขับตรงไปตามพิกัดที่เธอเพิ่งบอกมา

ชายหนุ่มขับออกมาจากหน้าผับดังด้วยความเร็วพอประมาณ ก่อนจะหันไปเบาะข้างอีกทีคนนั่งเงียบก็เหมือนจะผล็อยหลับไปเสียแล้ว