บทที่ 14
คิ้วเข้มเลิกขึ้นน้อยๆ ด้วยความแปลกใจในอึดใจแรก แต่ต่อมาใบหน้าหล่อเหลาก็เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ดูแคลน ก็แน่ล่ะ... ในเมื่อต้องจ่ายค่าตัวก่อนที่จะได้จัดการเจ้าหล่อน
“ร้อนเงินหรือ...?”
กัญญิกาอับอายเกินกว่าจะตอบโต้ออกไปได้ ทำได้ดีที่สุดก็คือยืนนิ่ง หน้าแดงก่ำ คาร์โลสหัวเราะเยาะ จ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรังเกียจ ขยะแขยง พยายามบอกกับตัวเองว่าเจ้าหล่อนหน้าเงิน มักมาก ให้เลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนี้ซะ
แต่มันไม่ได้ผลเลย ร่างกายของเขายังร่ำร้อง ครวญหา อยากจะฝากฝังความแข็งชันลงในความนุ่มนวลที่ซอกขาอวบของเจ้าหล่อนให้อิ่มเอม ครั้งแล้ว ครั้งเล่า
“ก็ได้สิ... งั้นขอทดสอบสินค้าสักหน่อย... อยากดูสิว่ามันยังอยู่ในสภาพที่ใช้งานได้หรือเปล่า...”
ว่าแล้วร่างอรชรก็ถูกยกขึ้นให้นั่งลงบนโต๊ะทำงาน มือใหญ่กระชากต้นขาอวบให้แยกออกจากกัน ก่อนที่จะแทรกลำตัวกำยำอยู่ในระหว่างขานั้น กระโปรงบานสีขาวที่ยาวแค่
