บทที่ 30
“หวานจริงๆ ด้วย”
“งั้นคุณพ่อต้องทานเยอะๆ นะคะ...”
ผู้เป็นบุตรสาวป้อนให้บิดาอีกอย่างดีในที่เห็นท่านกินได้
“ญิกาปลอกมา พ่อก็กินหมดนั่นแหละ...”
สองพ่อลูกหัวเราะกันอย่างมีความสุขจวบจนเวลาเกือบจะสี่โมงเย็น เสียงโทรศัพท์มือถือของกัญญิกาก็ดังขึ้น หญิงสาวรีบยกขึ้นดูเบอร์ ก่อนที่คิ้วโก่งดุจคันศรจะขมวดมุ่นเนื่องจากเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก สาวน้อยตัดสินใจกดรับและยกขึ้นแนบหู แต่ก็ต้องหน้าซีดเผือด เมื่อปลายสายเป็นเสียงของคนที่หล่อนไม่อยากเจอที่สุดในโลก
“กลับมาหาฉันที่บ้านเดี๋ยวนี้นะ!”
คำสั่งที่เต็มไปด้วยความเดือดดาลของคาร์โลสทำเอากัญญิกาต้องรีบหันไปยิ้มให้กับบิดา ก่อนจะบอกว่าเป็นโทรศัพท์ของยายจิ๊บเพื่อนคนที่หล่อนโกหกว่าไปค้างด้วยเมื่อคืน
“ญิกาขอตัวไปโทรศัพท์ก่อนนะคะ ในนี้สัญญาณไม่ดีเลยค่ะ ฟังยาย จิ๊บพูดไม่รู้เรื่องเลยค่ะ”
ร่างอรชรรีบผลุนผลันออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็ว ไปยืนหลบมุมเสาและพูด
