บทที่ 29
หลังจากแต่งเนื้อแต่งตัวจนเรียบร้อยแล้ว กัญญิกาก็รีบเผ่นออกมาจากบ้าน... เอ่อไม่... คฤหาสน์ของคาร์โลสอย่างไม่คิดชีวิต แม้ระหว่างทางจะถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ จากสาวใช้ และร.ป.ภ. ที่เฝ้าหน้าประตูรั้วก็ตาม แต่หล่อนก็ไม่คิดจะเหลียวหลังกลับไปมอง ทิ้งความอัปยศ อดสูเอาไว้ที่ให้หมด และตอนจากนี้ไป หล่อนกับคาร์โลสก็จะเป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมโลกกันเท่านั้น น้ำตาปริ่มจะไหลจนต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อข่มให้น้ำใสๆ ไหลกลับลงไปในอก
“นี่ค่าโดยสารค่ะ...”
หญิงสาวรีบส่งค่ารถให้กับคนขับแท็กซี่ เมื่อรถเคลื่อนมาถึงหน้าโรงพยาบาลที่บิดานอนพักรักษาตัวอยู่ ร่างอรชรรีบมุ่งหน้าไปยังห้องพักของบิดาอย่างรีบร้อน เพราะตอนนี้มันเกือบจะเที่ยงวันอยู่แล้ว
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ... พี่ลิ้นจี่”
เมื่อก้าวเข้ามาในห้องก็พบบิดาอยู่กับลิ้นจี่ หญิงสาวยิ้มหวานเดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ กับเตียงคนไข้ มือบางวางกุมมือของบิดาแผ่วเบา
