บทที่ 31
กรามแกร่งขบกันจนขึ้นสันนูน มือใหญ่กำแน่นก่อนจะทุบลงพวงมาลัยรถแรงๆ อย่างต้องการระบายโทสะที่มันอัดแน่นอยู่ภายใน นัยน์ตาคมกล้าตวัดมองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเองเขม็ง คิดในใจว่าหากถึงสิบห้านาทีกัญญิกายังมาไม่ถึงรถ เขาจะขึ้นไปลากลงมาเอง
แต่เพียงไม่นานร่างอรชรในชุดที่เขาเป็นคนถอดออกจากมือเองเมื่อคืนก็ก้าวพ้นมุมเสาออกมา รอยยิ้มพึงพอใจผุดขึ้นที่มุมปากหยักสวย
“ขึ้นมาสิ ยืนเซ่ออยู่ทำไม”
เมื่อเจ้าหล่อนเดินมาหยุดที่ข้างรถแต่ไม่ยักกะก้าวขึ้นมาสักที คาร์โลสจึงตวาดออกไปอย่างโมโห และนั่นก็ทำให้ใบหน้างามที่งอง้ำอยู่แล้วบูดบึ้งมากขึ้นไปอีก
“ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้นแหละ... มีอะไรก็ว่ามาตรงนี้”
“แน่ใจนะว่าตรงนี้...”
ทั้งน้ำเสียงและแววตาสีน้ำเงินเข้มเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์จนกัญญิการู้สึกเสียววาบที่สันหลัง มองผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถอย่างไม่ไว้ใจ
“คุณ... หมายความว่ายังไง...”
คาร์โลสหัวเราะร่วน
