รักร้ายนายพี่รหัส 18+ (สีน้ำvsแสนดี)

(แสนดี) @คณะบริหารธุรกิจ มหาลัย L 13.40 น. "แสนดี....แกหาพี่รหัสเจอยัง?" เสียงยัยกอหญ้าเพื่อนสนิทของฉันเอ่ยถามฉันขึ้นมา "ยัง!" ฉันตอบมันกลับไปสั้นๆได้ใจความ "นี่มันจะครบหนึ่งอาทิตย์แล้วนะเว้ย.....ถ้าแกหาไม่เจอต้องถูกลงโทษแน่ๆ!" ใช่ถ้าฉันหาพี่รหัสไม่เจอภายในวันพรุ่งนี้ก่อนห้าโมงเย็น ฉันต้องถูกลงโทษแน่ๆแต่แล้วไงใครแคร์ นี่มาเรียนมั้ยไม่ใช่มาตามหาพี่รหัสบ้าบอนี่ "ช่างเหอะ....ก็แค่ลงโทษ อย่างมากก็วิ่งรอบสนามแหละมั้ง!" ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะ "แล้วแกทำไมไม่หาวะ....คำใบ้ก็ได้เหมือนกันป่ะ!" "ไอ้คำว่า หล่อ คำเดียวเนี่ยนะ อีกอย่างเท่าที่ฉันเห็นพี่ปีสองสาขาเราไม่มีใครหล่อเลยสักคน!" ฉันตอบเพื่อนไปตามความจริง คือไอ้คำใบ้ที่ได้มาเมื่ออาทิตย์ก่อนตอนเปิดเทอมวันแรกมันไม่สามารถช่วยอะไรฉันได้เลยคือตอนนี้ฉันรู้แค่ว่าพี่รหัสของฉันเป็นผู้ชาย แล้วคือผู้ชายสาขานี้มันมีไม่ใช่น้อยๆไง "แกก็เว่อร์.....ฉันเห็นหล่อๆมีตั้งหลายคนดูอย่างพี่สีน้ำดิ คนนั้นอะโคตรหล่อเลย!" มันพูดขึ้นก่อนจะใช้สายตามองไปยังโต๊ะที่อยู่ถัดจากที่เราสองคนนั่งไปประมาณสามโต๊ะ แล้วพอฉันหันไปมองสายตาของฉันก็ไปปะทะเข้ากับสายตาของผู้ชายคนนึงที่กำลังมองมาทางพวกฉันเหมือนกัน เราสองคนจ้องตากันอยู่แบบนั้นจนกระทั่งฉันเองที่ต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาของเขา บ้าจริง! "แหนะๆๆ.....ฉันเห็นนะว่าแกจ้องพี่เขาตาไม่กระพริบอะ ลองเข้าไปถามดูดิ เผื่อพี่เขาจะเป็นพี่รหัสของแก!" "ไม่มีทาง....ไอ้พี่ขี้เก็กนั่นไม่มีทางเป็นพี่รหัสฉันแน่นอน!" ฉันตอบยัยกอหญ้าออกไป แล้วนี่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งโต๊ะจะต้องมองมาทางพวกฉันสองคนด้วยวะ “ขี้เก็ก? พี่สีน้ำเนี่ยนะขี้เก็ก....ฉันเห็นพี่เขาก็เฟรนลี่ดีนี่นาไม่เห็นขี้เก็กตรงไหนเลย นี่ได้ข่าวมาว่าโสดสนิทเลยนะแก!!” ยัยกอหญ้ายังคงพูดถึงผู้ชายคนที่ชื่อสีน้ำอะไรนี่อย่างนั้นอย่างนี้ฟังแล้วก็รู้สึกรำคาญชะมัด “เออๆช่างเรื่องพี่เขาเหอะ.....ว่าแต่เดี๋ยวแกไปไหนต่อป่ะ?” ฉันเปลี่ยนเรื่องคุยทันที “วันนี้เหรอ....เดี๋ยวพี่ไทม์มารับว่าจะไปดูหนังกันอะ แกมีอะไรป่ะ?” ยัยกอหญ้าถามฉันกลับมา คือพี่ไทม์ที่มันพูดถึงนี่ก็แฟนสุดที่รักของมันนั่นแหละค่ะ คบกันตั้งแต่ตอนที่มันอยู่ม.5 แล้วพี่เขาอยู่ม.6 จนถึงตอนนี้ก็น่าจะสักสองปีกว่าได้แล้วมั้ง “ไม่มีอะไร....ฉันแค่ถามฉยๆ!!” ฉันตอบมันไป ทีแรกก็กะจะชวนมันไปดูหนังนั่นแหละ เพราะยังไม่อยากกลับห้องคือกลับไปก็อยู่คนเดียวไง ติ้ง!! ติ้ง!! “แสนดี...เดี๋ยวฉันไปก่อนนะ พี่ไทม์ไลน์มาบอกว่าอยู่หน้าคณะแล้วอะ!!” ยัยกอหญ้าเงยหน้าขึ้นมาพูดกับฉันหลังจากทีมันพิมพ์อะไรยุกยิกๆลงไปในโทรศัพท์ “จ๊ะ....ดูหนังให้สนุกนะ....ไว้เจอกันพรุ่งนี้!!” ฉันตอบเพื่อนไป ก่อนที่ยัยกอหญ้าจะพยักหน้าแล้วส่งยิ้มกลับมาให้ฉัน หลังจากนั้นมันก็ลุกแล้วเดินออกจากโต๊ะไป ว่าแต่เดี๋ยวนะนี่ฉันพูดมาตั้งนานยังไม่ได้แนะนำตัวเลยป่ะ งั้นฉันขอแนะนำตัวเลยแล้วกันนะ ฉันชื่อแสนดี ตอนนี้อายุ 19 ปี เรียนอยู่ปี 1 ที่มหาลัย L คณะบริหารธุรกิจ เอกคอมพิวเตอร์ธุรกิจ ฉันมีพี่สาวอยู่ 1 คน ชื่อพี่สายป่านฉันกับพี่เราอายุห่างกัน 7 ปี เราสองคนพี่น้องเป็นเด็กกำพร้า พ่อแม่ของเราประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตไปเมื่อ5ปีที่แล้ว และปัจจุบันนี้ฉันก็อาศัยอยู่กับพี่สาวแค่สองคน แต่ว่าช่วงนี้พี่ต้องไปทำงานต่างจังหวัดไง ฉันก็เลยต้องอยู่คอนโดคนเดียววนไป ถ้าจะถามว่าชีวิตของฉันกับพี่ลำบากไหม ตอบได้เลยว่าไม่ เพราะว่าเราสองคนได้เงินจากประกันชีวิตของพ่อกับแม่ที่ทำเอาไว้ บวกกับทรัพท์สินที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ รวมๆกันก็หลายล้านอยู่ แต่ถึงพวกเราจะมีเงินเราสองคนพี่น้องก็ยังทำงานอยู่นะคะ ฉันที่เรียนอยู่ก็รับงานถ่ายแบบไปด้วย ใครมาจ้างให้ไปถ่ายอะไรฉันก็รับหมดแหละค่ะ คือจะให้มานั่งมานอนใช้เงินเฉยๆมันก็ไม่ใช่ป่ะ อีกอย่างฉันกับพี่ก็ถูกสอนมาให้รู้จักพึ่งพาตัวเองก่อนเสมอด้วยไง . . . อีกด้าน (สีน้ำ) “พวกมึง...สองคนนั้นน้องสาขาเราป่ะกูว่ากูจำได้นะ!!” จู่ๆเสียงไอ้กายเพื่อนในสาขาเดียวกับผมก็ดังขึ้นมา ทำให้ผมละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นไปมอง แต่แล้วจู่ๆผมก็ต้องชะงักไปทันทีหลังจากที่เห็นว่าน้องสาขาที่ไอ้กายพูดถึงเมื่อกี้หนึ่งในนั้นคือน้องรหัสของผมเอง เธอมองผมอยู่สักพักซึ่งผมเองก็มองเธอเหมือนกันเราสองคนจ้องตากันอยู่แบบนั้นก่อนที่เธอจะหันกลับไปคุยกับเพื่อนของเธอเหมือนเดิม คือผมจะบอกว่าตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่ใต้ตึกคณะบริหารกับไอ้กายแล้วก็ไอ้เดย์ครับ ไอ้สองคนนี้เป็นเพื่อนสาขาเดียวกับผมที่ผมสนิทด้วยที่สุดแล้ว แต่ถ้าจะให้สนิทจริงๆเลยก็คือไอ้ซันกับไอ้ไปป์ที่เรียนวิศวะฯ ไอ้สองคนนั้นนะเพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว เพื่อนตายเลยแหละครับ “เห้ยๆไอ้น้ำ.....น้องคนสวยๆนั่นอะน้องรหัสมึงใช่ป่ะ!!” ไอ้เดย์ที่นั่งข้างๆกับผมถามขึ้นมา ถ้าทุกคนสงสัยว่ามันรู้ได้ไง นั่นก็เพราะวันที่นัดเจอกับน้องปีหนึ่งที่ลานกิจกรรมครั้งแรกพวกผมให้น้องๆแนะนำตัวตามเลขที่ซึ่งเลขที่ของน้องผู้หญิงคนนั้นดันเป็นเลขที่เดียวกับผมพอดีไง แล้วพอเธอแนะนำตัวเสร็จไอ้พวกผู้ชายรุ่นผมก็ต่างพากันตะโกนแซวเธอถ้าจะถามว่าทำไมต้องแซวหนะเหรอ นั่นก็เพราะว่าเธอสวยไง “เอ่อใช่ๆ....กูจำได้ละวันนั้นน้องบอกว่าชื่ออะไรนะ!!” ไอ้กายพูดขึ้นมา “แสนดี!” ผมตอบพวกมันไปเสียงเรียบ พร้อมกับจ้องมองไปยังร่างบางที่นั่งคุยกับเพื่อนของเธออยู่ คือผมจำชื่อเธอได้นะเพราะชื่อนี้มันดังก้องอยู่ในหัวผมทุกวันเลย แล้วผมก็รอน้องมันมาตามหาผมทุกวันด้วย “แล้วนี่น้องเขารู้ยังวะว่ามึงเป็นพี่รหัส!!” ไอ้กายถามขึ้นมาอีกครั้ง “ยัง....มั้ง!!” ผมตอบมันไปแค่นั้น จะว่าไปนี่ก็จะครบอาทิตย์นึงแล้วมั้ยทำไมน้องมันยังไม่มาตามหาผมอีกวะ คือคำใบ้ผมก็ให้ไปแล้วไง ทุกคนสงสัยใช่มั้ยว่าผมให้คำใบ้อะไรไป คือผมเขียนคำว่า หล่อ คำเดียวสั้นๆใส่ลงไปในกระดาษแผ่นเล็กๆ แล้วก็ฝากเพื่อนผู้หญิงรุ่นเดียวกันไปให้เธอ ก็ผมไม่รู้จะใบ้ว่าไงอีกอย่างคนหล่อๆรุ่นผมมีไม่กี่คนเอง ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือผมที่ครองตำแหน่งเดือนคณะบริหารปีที่แล้วนี่ไง อย่างน้อยๆน้องมันก็ควรจะเข้ามาถามผมว่าผมใช่พี่รหัสของเธอรึเปล่าจริงมั้ย นอกจากว่าน้องมันจะตาถั่วไม่เห็นความหล่อในตัวของผมนี่แหละครับ หึ “พรุ่งนี่ก็ครบกำหนดที่ให้น้องตามหาพี่รหัสแล้วไม่ใช่เหรอวะ......ถ้าน้องหามึงไม่เจอจริงๆมึงจะทำไงวะ!!” ไอ้เดย์ถามผมออกมาอีกครั้ง “พวกมึงสองคนรอดูก็แล้วกันนะ.!!” ผมตอบมันไปแค่นั้นก่อนจะหันไปสนใจโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของตัวเองอีกครั้ง ถ้าพรุ่งนี้น้องมันยังไม่มาตามหาผมให้เจอก่อนห้าโมงเย็นนะ เดี๋ยวผมจะจัดหนักให้ดู หึ ----------------------------------------------------------------------------------------------------------- อีพี่....อย่าพึ่งทำอะไรน้องมันเลย น้องมันยังมองไม่เห็นความหล่อในตัวของอีพี่จริงๆนั่นแหละ ให้เวลาน้องมันนิดนึง อิอิ ปล.อ่านจบช่วยคอมเมนต์ให้ซัมด้วยนะงับ เยิฟๆ