ความลับของท่านประธาน

เรียนไม่ทันเพื่อน

"แพรหยุดเรียนไปนาน ริต้าช่วยติวให้ด้วยนะ นี่ก็ใกล้จะสอบแล้วมีหวังสอบไม่ผ่านแน่ ถ้าเป็นแบบนี้" แพรไหมพูดออกมาพร้อมกับมีใบหน้าที่เศร้าหม่นลงอย่างชัดเจน เพราะมารดาของเธอรักในอาชีพนี้มาก หญิงสาวจึงมุ่งมั่นอยากทำให้นางภูมิใจ แม้ว่ามารดาของเธอนั้นจะไม่ได้เป็นดีไซเนอร์ที่มีชื่อเสียง แต่ก็เป็นมือหนึ่งในงานออกแบบของบริษัทส่งออกผ้าไทย แต่ตอนนี้บิดากำลังจะขายหุ้นทิ้ง แล้วกลับไปตั้งรกรากที่ต่างประเทศ ซึ่งแพรไหมไม่อยากไป บิดาก็ตกลงยอมให้เธอเรียนที่เมืองไทย ถ้าเธอเรียนจบเมื่อไหร่ค่อยตามผู้เป็นบิดาไปก็ได้ หรือถ้าเธอต้องการอยู่ที่เมืองไทยตลอดไปบิดาก็ไม่ว่าอะไร

"โน่นเลยแพร คนช่วยติวเดินมาแล้ว เธอจะเอาเอบวกยังได้เลย มีรุ่นพี่สายรหัสเป็นถึงตัวท็อปของห้องจะกลัวอะไร" ริต้าพูดขึ้นมาในขณะที่แก๊งไทเกอร์เดินตรงมาที่สองสาวนั่งอยู่ แน่นอนพายุไม่เจอเธอมาเป็นอาทิตย์ เขารู้สึกหงุดหงิดแล้วอยากทราบเหตุผลที่เธอหายไป

"ทำอะไรกันอยู่ครับ น้องรหัสของพี่" นั่นคือเสียงของแบงก์เขาไม่พูดเปล่า แต่เอามือลูบลงไปที่ผมของริต้า จนหญิงสาวทำตาขวางใส่อย่างไม่พอใจ ในการกระทำของนักศึกษาหนุ่ม

"นี่รุ่นพี่ ปากพูดมือถึงแบบนี้ คงทำติดเป็นนิสัยจนเคยชินสินะ อย่าเยอะ! เพราะริต้าไม่ใช่เด็กในสต๊อกของรุ่นพี่รู้ไว้ด้วย" ริต้าพูดออกมาพร้อมทั้งแสดงกิริยาที่ไม่ชอบใจ แต่แบงก์ได้แอบอมยิ้มให้กับความน่ารักของริต้า

"ไปไหนมา ทำไมหยุดเรียนหลายวัน" พายุเอ่ยถามออกมา ในขณะที่เขาจ้องมองลงไปในดวงตาคู่สวยของแพรไหม ที่มันบวมแดงเหมือนกับคนที่ผ่านการร้องไห้มาใหม่ๆ มิหนำซ้ำใบหน้างามกลับดูเศร้าหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด

"ริต้า เข้าห้องเรียนกันเถอะ" แพรไหมไม่ตอบคำถามของพายุ เธอลุกขึ้นยืนแล้วชวนริต้าเข้าห้องเรียน ทั้งที่เหลือเวลาอีกเป็นชั่วโมง

"อีกตั้งชั่วโมงเลยนะแพรไหม" ริต้าพูดออกไป โดยไม่ได้คิดอะไร แต่แพรไหมไม่สนใจ เธอรีบเดินออกไปให้พ้นจากชายกลุ่มนั้นทันที

โดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครเดินตามมาติดๆ เพราะมัวแต่คิดถึงปัญหาที่กำลังเผชิญ นั่นคือการสอบในอาทิตย์หน้าที่เธอนั้นยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย ริต้าก็ช่วยได้ไม่มาก เพราะเธอมาเรียนเพียง เพื่อหาประสบการณ์ไม่ได้คิดจริงจังเหมือนกับแพรไหม

"ทำไมต้องหลบหน้า หรือกลัวว่าหัวใจจะหวั่นไหว เมื่อเข้าใกล้พี่" พายุพูดออกไป เมื่อแพรไหมนั่งลงที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ซุ้มดอกเฟื่องฟ้า หญิงสาวเดินมาไกลจากผู้คนพลุกพล่าน เธอรู้สึกตกใจเล็กน้อยไม่คิดว่ารุ่นพี่จะตามมา

"รุ่นพี่" แพรไหมพูดออกไปด้วยเสียงที่แผ่วเบา แต่พายุกลับได้ยินอย่างถนัดเมื่อเขาและเธออยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบ

"เย็นนี้ไปหาพี่ที่ห้อง เดี๋ยวจะติวให้ พร้อมหนังสืออีกเพียบไปเอาได้เลย" พายุพูดออกไป เพื่อเป็นการหยั่งเชิงว่าแพรไหมนั้นจะมีปฏิกิริยาเช่นไร เมื่อเขากำลังเอาตำรามาหลอกล่อเธอ

"ถอยไป ทำไมต้องเดินเข้ามาใกล้ขนาดนั้นด้วย" แพรไหมพูดพร้อมทั้งขยับออกถอยห่างจากพายุ เตรียมตัวเดินออกไปจากโต๊ะ แต่เธอก็ต้องสะดุดเมื่อรองเท้าคัทชูส้นแหลมเกาะเกี่ยวกับกิ่งไม้

"ว้าย! .." ร่างเพรียวของแพรไหม ถูกพายุประคองเข้ามาไว้ ในอ้อมกอดของเขา ทั้งสองสบตากันต่างคนต่างไม่เข้าใจถึงสิ่งที่เป็นไป เมื่อหัวใจของคนทั้งคู่เริ่มเต้นเเรง แน่นอนภาพของรุ่นพี่กับน้องรหัสถูกใครบางคนกดชัตเตอร์รัวๆ อีกไม่นานเธอก็จะกลายเป็นข่าวดัง ของเพจมหา'ลัยอีกครั้งอย่างแน่นอน

"ปะ..ปล่อยแพรได้แล้วค่ะ.." แพรไหมพูดออกมาด้วยท่าทางที่เขินอายเล็กน้อย เมื่อเธออยู่ภายใต้อ้อมกอดของพายุแบบนั้น

"เอาโทรศัพท์มา" พายุพูดพร้อมกับแบมือขอโทรศัพท์จากแพรไหม หญิงสาวรู้สึกแปลกใจ แต่ก็ยอมให้โทรศัพท์เขาไปอย่างง่ายดาย

"ขอรหัสปลดล็อกด้วย" พายุพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ในขณะที่ภายในใจของเขานั้น มันเต้นแรง หากจะเปรียบเทียบกับแผ่นดินไหวคงวัดได้หลายริกเตอร์

"เอามาเดี๋ยวแพรปลดให้" แพรไหมพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ในมือของพายุมาปลดล็อก ก่อนจะยื่นไปให้เขาใหม่อีกครั้ง พายุกดโน่นนี่นั่นก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนไปให้กับเธอ

"เรียบร้อย โลเคชันคอนโดของพี่อยู่ในข้อความนั่นแล้ว พร้อมกับรหัสของห้อง เย็นนี้พี่จะรอ" พายุพูดจบก็เดินออกไปด้วยหัวใจที่พองโต อย่างน้อยเย็นนี้เขาก็จะได้รู้ว่าแพรไหมนั้นจะยอมใจอ่อนไปตามนัดเขาหรือไม่ แม้ว่าเธอนั้นจะไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป พายุกลับมาวางแผนหวังได้กายเธอมาเชยชมให้สมกับที่รอคอย

แพรไหมเรียนในคาบบ่ายอย่างไม่รู้เรื่อง เมื่อเธอกระวนกระวายใจว่าจะไปดีหรือไม่ ตามที่รุ่นพี่เสนอมา ที่สำคัญเธอไม่กล้าชวนริต้า เพราะกลัวว่าเพื่อนจะแซวที่เธอนั้นเปลี่ยนใจยอมกลับลำให้พายุช่วยเหลือ

"เป็นอะไรหรือเปล่าแพร ริต้าเห็นใจลอยตั้งแต่เข้าเรียนจนจบคาบแล้ว" ริต้าถามเพื่อนออกไป ในขณะที่ทั้งสองเดินออกมาจากห้องเรียนในคาบสุดท้ายของวันนี้ ซึ่งเวลานี้ก็เย็นมากแล้วกว่าจะเรียนจบคลาส "เปล่า แค่คิดอะไรเพลินๆ ริต้าจะกลับเลยใช่ไหม" แพรไหมถามออกไป เมื่อภายในใจของเธอนั้นกำลังคิดว่าจะชวนริต้าไปด้วยดีไหม หากต้องไปคนเดียวเธอจะปลอดภัยหรือเปล่า การไปหาพายุครั้งนี้ไม่ต่างอะไรจากการเข้าไปในถ้ำเสือ เมื่อเธอนั้นไม่ได้เข้าหาลูกเสือ แต่กำลังจะเข้าใกล้พ่อเสือเลยชัดๆ

"อืม..พ่อกับแม่นัดทานข้าวนอกบ้าน แพรมีอะไรหรือเปล่า" ริต้าถามออกมาด้วยความสงสัย เมื่อเธอสังเกตได้ถึงสีหน้าของแพรไหมที่คล้ายกับมีความกังวลใจ

"เปล่าไม่มีอะไร กลับบ้านเถอะเย็นมากแล้ว" ทั้งสองเดินออกมาจากอาคารเรียน ก่อนจะแยกย้ายกันขึ้นรถแล้วขับออกไปจากมหา'ลัยทันที จุดมุ่งหมายของแพรไหมคือคอนโดหรูใจกลางเมือง ที่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไป ทั้งที่ก่อนหน้าพยายามตีตัวออกห่างจากการพบเจอรุ่นพี่สายรหัสอย่างพายุ

แพรไหมขับรถเข้ามาจอดตามที่อยู่ของพายุให้มา เธอค่อยๆ ก้าวเท้าออกจากรถ แล้วเดินตรงไปยังข้างในของคอนโด ก่อนจะบอกความประสงค์ของเธอกับพนักงานที่เคาน์เตอร์

พนักงานยิ้มให้เธอ พร้อมกับบริการพาแพรไหมไปส่งถึงหน้าห้องของพายุ แน่นอนชายหนุ่มมักมีหญิงสาวมาหาเป็นประจำ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับพนักงาน เมื่อแพรไหมมาขอพบพายุในวันนี้ ผิดกับแพรไหมเมื่อมันเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับเธอ เพราะการมาพบเจอกับพายุครั้งนี้อาจทำให้ชีวิตของหญิงสาวคนหนึ่งเปลี่ยนไปตลอดกาล โดยที่เธอนั้นไม่ทันได้ระวังตัว เพราะเวลาที่เสือจะตะครุบเหยื่อ มักจะหลอกล่อให้เหยื่อนั้นตายใจก่อนจะลงมือเสมอ

แพรไหมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหมายเลขห้องและรหัสนั่นอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เวลานี้เธอกำลังคิดว่าจะเดินหน้าหรือถอยหลังกลับไปดี แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้เป็นมารดา ความฝันความหวังทั้งหมดที่มีอยู่ในห้องนี้ พายุคือรุ่นพี่สายรหัสที่สามารถช่วยเธอได้เพียงคนเดียว แพรไหมจึงตัดสินใจกดรหัสห้องลงไปทีละตัวอย่างช้าๆ ในขณะที่หัวใจของเธอมันเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ ไม่นานประตูถูกเปิดออก โดยมีชายร่างสูงใหญ่ยิ้มร่าต้อนรับเธอ เหมือนเขารู้ว่าหญิงสาวกำลังยืนอยู่หน้าห้อง ชายหนุ่มมองแพรไหมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ หญิงสาวคงไม่ทันเกมนี้ เกมที่พายุวางหมากเอาไว้เรียบร้อยแล้ว