กัวเจียงเยว่ได้พบกับมารดาของจานเจิ้งเป็นครั้งแรก เมื่อเห็นบุตรชายจอมเสเพลมีท่าทางห่วงใยหญิงสาว ผู้อาวุโสก็ยิ้มน้อยๆ รู้สึกมีความหวังว่า ชายหนุ่มน่าจะยอมแต่งงานลงหลักปักฐานเสียที
“ไปเถอะ เยว่เยว่ ข้าจะพาเจ้าไปเรือนรับรองแขก”
กัวเจียงเยว่เดินตามอย่างว่าง่ายโดยมีซูหลีเดินเคียงข้างกับซือเชี่ยนปิดท้าย บ่าวรับใช้คู่ใจของคุณชายจานลอบมองซูหลีไม่วางตา ทว่ากลับแสร้งปั้นหน้าโกรธเคืองยามนางหันมา
ซูหลีไม่กล้ามองพี่เชี่ยนของนางตรงๆ การหลอกลวงเขาช่างเป็นชนักติดหลังนางอันใหญ่นัก ไม่รู้ว่าจะทำเช่นใดเขาจึงจะหายโกรธ กระทั่งฮูหยินใหญ่ของจวนสกุลจานกลับไปแล้ว ซูหลีจึงค่อยย่องออกมาหมายจะคุยกับซือเชี่ยน ดีที่เรือนรับรองแขกอยู่ไม่ไกลจากเรือนคุณชายจานเจิ้งนัก นางจึงได้พบตัวซือเชี่ยนที่ยืนปั้นหน้าอยู่หน้าเรือนหรือจะว่าไปก็เป็นเขาที่รอนางอยู่แล้ว
“พี่เชี่ยน ข้าขอโทษ”
ชายหนุ่มที่ยืนพิงเสาระเบียงทางเดิ
