เวยฟางในชุดสีชมพูปักลายดอกเหมยงดงาม เยื้องย่างออกมาช่วย หม่าฮูหยินต้อนรับแขก เหมาฮ่าวจนถ้วยชาแทบจะหล่นจากมือเมื่อได้ยินมารดาแนะนำเวยฟางกับแขกหนุ่มๆ
“ฟางเอ๋อร์เป็นญาติห่างๆ ของข้าเอง นางเพิ่งมาจากเมืองยินเหลียง ตอนนี้กำลังหัดอ่านเขียน เย็บปักอย่างคร่ำเคร่ง นางทำได้ดีเชียวล่ะ”
เหล่าขุนนางใหม่และบัณฑิตหนุ่มน้อยเห็นหลานกำมะลอที่หม่าฮูหยิน กล่าวสรรเสริญก็ตาเป็นมัน นางทั้งงดงามจิ้มลิ้มและเย้ายวน เวยฟางยอบกายคารวะทุกคนด้วยกริยาอ่อนหวานอย่างที่หม่าฮูหยินสั่งสอน นางแสร้งทำทุกอย่างที่หม่าฮูหยินผลักดันเพื่อยื้อเวลาในการอยู่ในจวนแห่งนี้อย่างสงบสุข
ครั้นหันไปเห็นสายตาดุดันของเหมาฮ่าว เวยฟางก็พลันสะดุ้ง ชายหนุ่มที่ดูเหมือนไม่ค่อยใส่ใจนางนัก ยามนี้กลับมีสีหน้าไม่สบอารมณ์ เวยฟางรีบเบือนหน้าหนี ยิ้มแย้มต้อนรับแขกช่วยหม่าฮูหยิน ทว่าแขกที่ก้าวเข้ามาในห้องโถงเป็นคนสุดท้าย ทำให้สายตาของคนทั้งหมดต้
