คหบดีเฉียวมองเห็นบุตรชายที่กำลังเดินลิ่วเข้ามาก็ยิ้มกว้าง “ลูกพ่อ! ในที่สุดเจ้าก็มาถึงเมืองหลวงเสียที”
“ท่านพ่อขอรับท่านกลับมาจากฉู่จิ้งตั้งแต่เมื่อใด?”
“เพิ่งกลับมาได้สองวันเพราะได้ข่าวว่าเจ้าจะยอมกลับมาดูแลร้านค้าของเราในเมืองหลวงนี่ล่ะ เป็นไงหรือ? ได้ยินว่าแม่นางเวยของเจ้าจู่ๆ ก็กลายเป็นคู่หมั้นของคุณชายผู้หนึ่งไปแล้วนี่? เจ้าตัดใจได้หรือยัง?”
เมื่อได้ยินบิดาทักถึงเรื่องของเวยฟาง สีหน้าของเฉียวต๋าก็คล้ำลงหลายส่วน เขามองหน้าบิดาพลางส่ายหน้าช้าๆ
“อนุภรรยาหาได้ง่ายดาย ขอเพียงเจ้ามีเงินมากพอจะเลี้ยงดูพวกนาง จะเอาสตรีงดงามเพียงใดก็ย่อมได้”
“ท่านพ่อขอรับ แต่ไม่มีผู้ใดเหมือนนางนะขอรับ ข้าชอบนางนัก หากว่าไม่ได้นางมาเป็นภรรยาเห็นทีแต่งสตรีเข้ามาได้อีกสิบคนก็คงไร้ความหมาย”
“เจ้าพูดราวกับข้า อนุที่เจ้าแอบเลี้ยงไว้ต่างอำเภอพวกนั้นไม่ได้ปรนนิบัติเจ้าดีพอ” เฉียวเจินมองบุตรชายแล้วหัวเ
