ซือเชี่ยนหยิบผ้าห่มที่ปลายเท้ามาคลี่ออกคลุมบนร่างของซูหลี
“อากาศหนาวแล้ว เจ้าห่มผ้าสักหน่อยเถิด”
“ผ้าห่มผืนแค่นี้ห่มได้แค่คนเดียวแล้วท่านเล่าพี่เชี่ยน?”
ชายหนุ่มส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ข้าไม่หนาว”
ซูหลีกล่าวขอบคุณ นางพยายามฝืนตนเองเอาไว้เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่นอนเตียงเดียวกันกับบุรุษทว่าความเย็นผนวกกับความเหนื่อยอ่อนทำให้นางผล็อยหลับไป เสี่ยวเชี่ยนที่นอนกอดอกนิ่งหันหน้ามองด้านหลังของซูหลีรู้สึกตัวเมื่อมือเล็กๆ ของสตรีข้างกายควานมาคว้าแขนของเขาไว้แล้วขยับเข้ามาใกล้
‘เจ้าเปิดโอกาสให้ข้าเองนะซูหลี’
แค่เพียงเริ่มคิดซูหลีก็โอบแขนเข้ามากอดเขา ซือเชี่ยนสะดุ้ง ก้มลงมองใบหน้าสาวน้อยที่แนบอยู่บนอก เขาดึงแขนออกจากข้างลำตัวทำให้ซูหลีกอดเอวเข้าไว้แน่น ร่างของนางแนบสนิทจนเขารู้สึกถึงอกอวบหยุ่นทั้งสอง ชายหนุ่มพลันร้อนรุ่มไปทั้งตัว เขาต้องพยายามสะกดใจไมให้ฟุ้งซ่าน
ซูหลีตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าตนเองอบอุ่นจ
