กัวเจียงเยว่ในชุดบุรุษมาพบจานเจิ้งที่เรือนพักของเขาในวันต่อมา คุณชายใหญ่เจิ้งมีเรือนอยู่ฝั่งตะวันตกที่ถูกบดบังด้วยต้นไม้หนาตา
“ข้ารอเจ้าอยู่นานแล้ว เป็นเช่นใดบ้าง?”
จานเจิ้งรับฟังสิ่งที่คุณหนูกัวเล่าแล้วก็เห็นเช่นเดียวกับนาง “ขุนนางทั้งสามที่ท่านพ่อเจ้าเอ่ยถึง ข้าเคยได้ยินท่านพ่อพูดชื่อพวกเขาอยู่ พวกเขาเคยมาบ้านข้าสองสามครั้งแต่เหมือนท่านพ่อจะเคยพูดว่าคนพวกนี้คบไม่ได้”
“เราอาจจะต้องสืบภูมิหลังขุนนางทั้งสามคนนี้สักหน่อย”
“อืม....ว่าแต่สูตรหมูน้ำแดงของข้า ท่านพ่อเจ้าได้ชมหรือไม่?”
ครั้นเขาทักท้วงนางก็ใบหน้าเป็นสีชมพูจนชายหนุ่มสังเกตเห็น ดีที่ในห้องหนังสือของเขาไม่มีบ่าวหรือสาวใช้อยู่ ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้ สองมือจับบ่าของนางไว้
“เจ้าจะจูบขอบคุณข้าหน่อยได้หรือไม่?”
“ท่านนี่มันได้คืบจะเอาศอกจริงๆ ข้าไม่ฆ่าท่านก็ดีแล้วยังจะมาให้ข้าทำเรื่องน่าอายอีก”
“น่าอายหรือ? ระหว่างสามีภรรยาไม่มี
