เหมาฮ่าวจำใจต้องเดินตามหลังโหลวซีห่าวกับเวยฟางไปยังม้านั่งในสวน เขาจิบน้ำชาเงียบๆ ฟังคนทั้งสองพูดคุยกัน เวยฟางรู้สึกอึดอัดกับสายตาที่จับจ้องนางทุกอิริยาบถของเหมาฮ่าว ยิ่งเขามองนางนิ่งๆ ใบหน้าของนางก็พลันร้อนผ่าวเพราะนึกถึงเรื่องเมื่อคืนวาน
“เจ้าร้อนมากหรือ? ข้าว่าเราเข้าไปในเรือนของข้าดีกว่า” โหลวซีห่าวเห็นนางดูหายใจลำบากทั้งยังหน้าแดงก็นึกเป็นห่วง เขาหันไปหาเหมาฮ่าว “น้องสาวเจ้าคงจะไม่ค่อยสบาย พวกเราย้ายไปนั่งในเรือนโน้นกันเถอะ”
“เมื่อคืนห้องของนางคงจะอบอุ่นจนร้อนน่ะ เลยทำให้มีอาการคล้ายจะเป็นไข้” เหมาฮ่าวตอบยิ้มๆ
โหลวซีห่าวหันไปสำรวจใบหน้าของเวยฟาง “ไปกันเถอะ เดี๋ยวเจ้าเกิดป่วยขึ้นมาจะกลายเป็นความผิดของข้า”
โหลวซีห่าวหันไปสั่งสาวใช้ให้นำจานขนมกับป้านน้ำชาไปไว้ที่ห้องโถงเรือนใกล้ๆ ที่เป็นเรือนนอนของตน เขาชี้ชวนให้เวยฟางดูต้นไม้ดอกไม้ในจวนเขาอย่างเพลิดเพลิน หญิงสาวก็มองตามแล้วยิ้มน้อ
