"ตื่นได้แล้วนะครับ" ผมเขย่าตัวปลุกน้ำแข็งที่นอนหลับอยู่บนเตียง เมื่อคืนหลังจากที่ร้องไห้เพราะความจำของผมกลับมาเธอก็หลับไปทั้งอย่างนั้นเลยทั้งที่ยังต้องทานข้าวและยาตามหมอสั่งอีกแต่ผมก็ไม่กล้าปลุกเพราะเห็นว่าเธอเหนื่อยล้าจากการทำงานมาทั้งวันแล้ว
ผมนึกถึงเรื่องเมื่อวานที่ความทรงจำกลับมาในตอนที่เห็นน้ำแข็งร่วงลงมากระแทกพื้นด้านล่าง ภาพที่เธอกระโดดลงหน้าผาเพื่อหนีจากผมทั้งที่กำลังท้องอยู่ในชีวิตก่อนมันฉายชัดขึ้นมาพร้อมกับเรื่องราวต่างๆ ของเราที่มีร่วมกันผมจำมันได้หมดทุกอย่างแล้ว รวมถึงความทรงจำหลังจากความจำเสื่อมที่ผมทำร้ายเธอ..
"อือ.."น้ำแข็งดึงผ้าห่มขึ้นคลุมหัวเมื่อถูกผมรบกวนการนอน
"ถ้าไม่ตื่นพี่จะทำอย่างอื่นแล้วนะครับ"ผมพูดแหย่ไปอย่างนั้นจนอีกฝ่ายรีบดีดตัวลุกขึ้นมาจากเตียงอย่างรวดเร็ว จนผมหลุดขำในท่าทางของเธอ
"อรุณสวัสดิ์ครับ"ผมจูบหน้าผากของน้ำแข็งและกอดเธอไว้อย่างโหยหา
ผมคิดถึงเธอมากจร
