Taste of Love นายมาเฟียตัวร้าย2 : ย้อนเวลากลับมารักกัน

"..."ผมนั่งมองหลุมฝังศพของเธออยู่แบบนี้มาหกเดือนแล้ว ผู้หญิงที่ผมทำร้ายเธออย่างไม่น่าให้อภัย "มึงเอาแต่มานั่งอยู่ตรงนี้ไม่เป็นอันทำอะไรมาครึ่งปีแล้วนะเว้ย ตั้งสติได้แล้ว!"เสียงโวยวายของเพื่อนที่ยืนอยู่ด้านหลัง แต่ผมไม่สนใจมันหรอกเพราะผมอยากนั่งอยู่กับเธอแค่สองคนมากกว่า "เห็นมั้ยวันนี้ก็อากาศดี ที่นี่ลมพัดตลอดวิวข้างหน้าก็เป็นทะเล เธอชอบใช่มั้ย?"ผมเมินเสียงของเพื่อนแล้วเอ่ยถามกับป้ายหินสลักตรงหน้าแม้จะรู้ดีว่าไม่เคยมีเสียงใดตอบกลับมาก็ตาม "มึงเลิกบ้าสักทีได้มั้ย? เธอตายไปแล้วนี่คือความจริงที่มึงต้องยอมรับให้ได้ ตั้งสติสักทีสิวะ!" เสียงของมันยังคงดังรบกวนอยู่ด้านหลังเมื่อเห็นว่าผมไม่สนใจ "มึงมายุ่งอะไรด้วย ที่นี่มันที่ของกูและกูจะอยู่กับคนที่กูรัก กลับไปซะ!"ผมหันไปตวาดใส่เพื่อนเสียงดัง ทำเอามันที่กำลังจะอ้าปากพูดกับผมอีกครั้งต้องผงะถอยหลัง "ขอโทษที่มันรบกวนการนอนของเธอนะ ฉันจะไล่มันไปเอง.."ผมหันไปบอกกับป้ายหลุมศพตรงหน้าก่อนจะลุกขึ้นหันไปเผชิญหน้ากับไอ้ตัวต้นเรื่องที่ทำลายความสงบสุขของเราที่นี่ "กลับไปได้แล้วอย่ามารบกวนที่นี่อีก"ผมลากเพื่อนของตัวเองออกห่างจากเธอมาไกลพอสมควร "เมื่อไหร่มึงจะได้สติสักที มึงเป็นแบบนี้มาครึ่งปีแล้วนะ เอาแต่มานั่งเฝ้าหลุมศพตั้งแต่เช้ายันเย็นทุกวัน ยอมรับสักทีว่าเธอตายจากมึงไปแล้ว"คนตรงหน้าเอ่ยกับผมเสียงเอือม แน่นอนว่าผมเองก็รู้สึกไม่ต่างจากมันเช่นกัน ผมรู้ตัวดีว่าเธอไม่มีทางกลับมาแล้ว ผมเพียงอยากชดเชยช่วงเวลาที่ผ่านมาและใช้มันกับเธอเท่านั้น.. "กูรู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ มึงไม่ต้องมายุ่ง.."ผมผลักมันออกแล้วหันหลังกลับไปยังสถานที่เดิมที่จากมาเมื่อครู่ "มึงพอสักทีเถอะไอ้แดน น้ำแข็งตายแล้วนะเว้ย! มึงจะจมอยู่กับความทุกข์นี้ไปถึงไหน?" "ก็จนกว่ากูจะตายไง!! มึงรู้มั้ยว่ากูทรมานทุกวัน กูไม่อยากลืมตาตื่นมาเลยด้วยซ้ำ กูอยากตายตามน้ำแข็งกับลูกไป..!" ผั๊วะ!! ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบไอ้เฉินก็ซัดหมัดหนักๆ เข้าหน้าผมเต็มรัก จนหงายหลังเลือดกบปาก แต่ถึงขนาดนั้นมันก็ยังตามมากระชากคอเสื้อผมอย่างแรงพร้อมกับตวาดเสียงดังลั่น "จะตายก็ตายไปเลยไอ้เหี้ย!! แต่มึงต้องไล่คนงานของมึงออกให้หมดก่อน มึงลืมหรือไงว่ามึงเป็นเจ้านายที่นี่ ถ้ามึงตายไปลูกน้องของมึง คนงานของมึงล่ะจะทำยังไงวะ? ตระกูลที่บรรพบุรุษมึงสร้างมาต้องมาจบลงเพราะมึงอยากตายตามเมียที่มึงทำร้ายเขางั้นเหรอ? คิดสิวะไอ้เหี้ย!!"เสียงของไอ้เฉินดังลั่นไปทั่วบริเวณ "..."ผมนิ่งเงียบไปทันทีเพราะมันพูดถูกทุกอย่าง "เพราะกูไงน้ำแข็งถึงเป็นแบบนี้..กูเป็นคนทำ.."น้ำเสียงของผมขาดช่วงไปด้วยความรู้สึกผิดที่แน่นคับอก "ขอโทษนะ..ฉันขอโทษจริงๆ .."ผมเมินไอ้เฉินอีกครั้งแล้วเดินกลับมานั่งหน้าป้ายหลุมศพของน้ำแข็งเช่นเดิมพร้อมกับลูบป้ายที่สลักชื่อเธออย่างแผ่วเบา คนของผมรายงานมาว่าญาติของน้ำแข็งกำลังตามหาตัวเธออยู่ อาจจะเพราะจดหมายที่เธอฝากแม่บ้านไปส่งในวันนั้น ก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังเห็นแก่ตัวแล้วให้เธอนอนหลับอยู่ที่นี่ ผมอยากใช้เวลาที่เหลืออยู่กับเธอให้นานที่สุดและไม่สนใจว่าใครจะคิดยังไงก็ตาม "กูจะยกทุกอย่างที่นี่ให้มึง.."ผมเอ่ยกับเพื่อนที่ยืนอยู่ด้านหลัง "มึงจะบ้าเหรอวะ? กูไม่เอา!"ไอ้เฉินตะคอกใส่ผมทันที แน่นอนว่างานทุกอย่างที่ผมมอบส่งต่อให้มันนั่นค่อนข้างหนัก มันเข้ามารับช่วงต่องานสีเทาของผมและบ่อนไปดูแลเต็มตัว แต่ก็ยังอุตส่าห์หาเวลาว่างมาบ่นผมได้ตลอด "ถ้าไม่ใช่มึงก็ไม่มีใครแล้วเฉิน ส่วนเรื่องตระกูล กูเป็นลูกคนเดียวที่แม่หนีไปแต่งงานใหม่ ต่อให้มันจะล่มไปเพราะกูก็ช่างเถอะญาติพี่น้องที่หิวเงินคงจะจัดการที่เหลือต่อเอง" "กูมาที่นี่เพื่อเตือนสติมึงนะ ไม่ใช่ให้ทิ้งทุกอย่างแบบนี้" "กูหมดสิ้นทุกอย่างแล้วจริงๆ ว่ะ กูไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรแล้ว แค่อยากอยู่เงียบๆ กับน้ำแข็งที่นี่ก็พอแล้ว.." ผมเอ่ยออกมาอย่างสิ้นหวังในการมีชีวิต สิ่งเลวร้ายที่ผมทำไว้กับเธอมันกำลังกัดกินใจของผมทุกขณะ ในบางคืนผมไม่อาจข่มตาหลับได้เพราะใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเธอลอยเข้ามา.. "กูต้องรีบกลับไปจัดการงานที่ค้างอยู่ หวังว่ามึงจะได้สติเร็วๆ นะ"เฉินถอนหายใจเสียงดังก่อนจะยอมแพ้และเดินทางกลับเข้าฝั่งไปจัดการงานของตัวเองต่อ ค่ำคืนอันเงียบเหงาคืบคลานเข้ามาอีกครั้ง ผมนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับถือรูปถ่ายของน้ำแข็งไว้ในมืออย่างเช่นทุกวัน รอยยิ้มของเธอในรูปมันช่างสดใสชวนให้คนที่พบเห็นต้องยิ้มตาม แต่คนที่ทำลายรอยยิ้มนั้นก็คือผมเอง.. "ฉันคิดถึงเธอกับลูกมากนะรู้มั้ย.."ผมพร่ำบอกกับเธอผ่านรูปใบนั้น ในขณะที่ยกมืออันสั่นเทาสัมผัสรอยยิ้มในรูป แสงสว่างวาบจากด้านนอกตามด้วยเสียงฟ้าผ่าดังลั่นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าพายุกำลังจะมา สิ่งนั้นทำให้ภาพของเธอที่กรีดร้องในวันฝนตกผุดขึ้นมาในหัว "จริงสิ..น้ำแข็งกลัวฟ้าร้องนี่.."ผมเอ่ยกับตัวเองก่อนที่จะมองออกไปด้านนอกที่สายลมเริ่มพัดกระหน่ำ "รอก่อนนะฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้.."ผมหยิบรูปถ่ายของเธอติดมือไปด้วยก่อนจะเดินฝ่าสายลมมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่อีกคนหลับใหลอยู่ แต่เดินมาได้เพียงครึ่งทางทั้งฝนและลมก็กระหน่ำตกลงมาอย่างบ้าคลั่งตามด้วยแสงสว่างจากฟ้าแลบสลับกับเสียงฟ้าผ่าดังมาเป็นระยะ ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักจนมองทางข้างหน้าแทบไม่เห็นบวกกับลมแรงที่พัดหยดน้ำมากระทบผิวจนแสบสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ทำให้ผมสะทกสะท้านหรือยอมแพ้ที่จะหันหลังกลับเข้าบ้านแต่อย่างใด "กลัวหรือเปล่า?"ผมเดินฝ่าพายุมาจนถึงที่หมายก่อนจะลูบป้ายหลุมศพตรงอย่างอย่างเบามือ "นี่เป็นครั้งแรกเลยนะหลังจากเธอมานอนอยู่นี่ที่พายุแรงขนาดนี้"เสียงของผมถูกกลืนหายไปฝนพายุ "ขอโทษนะ..ขอโทษจริงๆ"ผมหยิบรูปถ่ายของเธอขึ้นมาแทนบอกพลางสะอื้น ฝนที่ตกลงมาทำให้น้ำตาของผมที่ไหลอยู่ถูกชะล้างไปแต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังคงพร่ำบอกขอโทษเธออยู่อย่างนั้น "มันเจ็บปวดมากจริงๆ ฉันเข้าใจถึงความเจ็บปวดของเธอแล้ว..น้ำแข็ง.."คำพูดปนสะอื้นที่ผมเปล่งออกมาต่อหน้าเธอทำให้ความคิดบางอย่างผุดขึ้น "ฉันอยากไปหาเธอกับลูกมากเลยล่ะ รับฉันไปด้วยเถอะนะ.."ผมเอ่ยขึ้นพร้อมมองป้ายชื่อตรงหน้า "ฉันจะตามไปขอโทษเธอกับลูกเอง..ช่วยรอฉันหน่อยนะ.."ผมเอ่ยออกมาอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังริมผาที่เธอเคยกระโดดลงไป "..."เพราะพายุที่กำลังโหมกระหน่ำอยู่ผมจึงไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ไกลนัก "ฉันอยากเจอเธออีกครั้ง..น้ำแข็ง.."ผมเอ่ยชื่อเธออีกครั้งก่อนจะทิ้งตัวลงหน้าผาตรงหน้าโดยถือรูปถ่ายของเธอไว้แนบอก การตัดสินใจทำแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกโล่งมาก ความอึดอัดทุกอย่างที่มีกำลังสลายไปช้าๆ พร้อมกับร่างของผมที่ดิ่งลงไปยังผืนทะเลเบื้องล่าง ความรู้สึกเบาและผ่อนคลายทำให้ผมยิ้มออกมาด้วยความโล่งอก รอหน่อยนะ ฉันกำลังจะไปหาเธอแล้วน้ำแข็ง..